Moi Weki

En nu??? Mijn zus is erg nieuwsgierig....Ik zou ook graag wat meer bloggen, maar ik baal er zo van dat ik geen foto's meer kan maken en ook niet toevoegen, dat ik het bloggen steeds uitstel.

Wij zijn nu alweer ruim een week in ons huisje en hebben ons jungleleven makkelijk opgepakt. De kinderen krijgen elke dag thuisonderwijs van mij en dat gaat erg goed en leuk. Ik verzin telkens nieuwe leuke opdrachten om ze enthousiast te houden, maar zorg ook dat het "saaie" werk doorgaat omdat ze dat in Nederland ook weer zullen moeten doen. Mijn kinderen krijgen wel les in de jungle maar dat kun je niet zeggen over de andere kinderen aan de Gran Rio (de rivier hier). Het is echt niet te geloven, maar voordat de leerkrachten drie weken geleden met vakantie gingen lieten zij al weten aan de Belgische stagiaires dat ze waarschijnlijk niet op tijd terug zouden komen om te werken na de vakantie. Er waren voor de vakantie al stakingen geweest en veel problemen. Het probleem is nu dat de regering de mensen van de schoolboten en de leerkrachten niet meer kan betalen! JAAAA.....ECHT!!!!! Ik ben bang dat die plotselinge verhoging van het bedrag voor het toeristenvisum  was bedoeld om de staatskas wat te spekken en de leerkrachten te kunnen betalen. OFZO.
Als de bootsmannen van de schoolboten niet meer betaald worden kunnen zij geen benzine meer betalen (die overigens zowiezo al bijna nergens meer te krijgen is) om de kinderen vanuit de hogere en lagere gelegen dorpen naar de scholen hier te brengen. Dus voor de vakantie waren de scholen al erg leeg en was de school zelfs een paar dagen gesloten. Vlak voor de vakantie zouden de leerkrachten betaald moeten worden en waren er opeens ook geen lonen meer voor hen. Daar lijkt dus geen verandering in gekomen en aangezien de leerkrachten al voor een hongerloontje moeten werken (omgerekend 180 Euro per maand) hebben zij geen geld om een vliegticket terug de jungle in (120 Euro) te betalen. Ik had verwacht dat dat hier afgelopen weekend wel duidelijk zou worden en dat er veel over gesproken zou worden, maar ik ben duidelijk nog lang niet goed genoeg ingeburgerd bij de Saramaccanen. Natuurlijk maken zij zich helemaal niet druk over juffen die wel of niet op komen dagen. Sterker nog. Niemand wist dat het de volgende dag maandag zou zijn en dat de school dan weer open zou moeten gaan. De mensen leven hier helemaal niet met een kalender. Alles gaat hier met Tori (roddel, nieuws en rondenieuws). Ik denk dat ze normaal gesproken gewoon te horen krijgen dat de juffen weer gearriveerd zijn en dat de school een dezer dagen wel weer open zal gaan. De functie van het kleine kerkklokje in het kerkje in dorpje hiernaast is dus echt functioneel......want als die luidt zal het wel zondag zijn en kleedt iedereen zich netje aan om naar de kerk te gaan. Zonder haast hoor.....als we te laat komen voor de mis kunnen we vast buiten aansluiten bij de andere helft van het dorp dat te laat kwam en houden we daar gewoon weer Tori!!!!!

Dus zijn hier nu GEEN juffen en geen school. En wanneer ik nieuwsgierig zoek op de Surinaamse kranten op internet over nieuws of artikelen over dit onderwerp wordt mijn verbazing alleen maar groter. Er wordt met geen woord gerept over deze crisis. Ik heb dus echt geen idee wanneer de leerkrachten wel betaald zullen worden of wanneer ze weer deze kant op zullen komen.
We wachten af. En op dat vlak ben ik wel al goed ingeburgerd. Hihi. Als je een ding wel moet leren als je hier wilt wonen of leven is het: rustig afwachten op de dingen die komen gaan. Maak je niet druk, lach wat met elkaar, maak een grapje.......en.......wacht rustig af.

Voorbeeldje;

In het hotel waar we verbleven voor we weer vertrokken naar het binnenland ontmoetten we twee jonge meiden die ook naar het binnenland zouden gaan om daar een co-schap te lopen op een medische post. Na een tijdje met ze gekletst te hebben kwamen wij erachter dat zij op dezelfde dag zouden vertrekken als wij en in dezelfde richting moesten varen als wij. Wij besloten om ze mee te nemen in onze taxi. Wel zo gezellig en makkelijk voor ze, want nu hoefden ze niet 's ochtends heel vroeg op het busstation (nou.....busstation......meer een hele lange straat waar meer dan 300 busjes staan zonder nummers erop of bestemmingen.......succes met zoeken) te gaan lopen zoeken naar een busje dat naar Atjoni zou rijden met al hun spullen. Dus konden we gezellig met z'n allen in het busje en hadden Tijn en ik ook eens een keertje rust. (Djoeke vindt het namelijk altijd heerlijk om lekker veel te kletsen tegen ons onderweg.....maar als ze nieuwe interessantere slachtoffers kan vinden gaat ze daar helemaal op los.....JIPPIE). Dus de twee meiden stapten met een piep in hun oren uit samen met ons in Atjoni. Daar probeerden wij de meiden meteen in te burgeren door ze te leren dat het geen zin heeft om te kijken naar welke boot waar naar toe zou gaan varen (dat kun je n.l. nergens aan af zien) maar gewoon RUSTIG AF TE WACHTEN. Onze chauffeur regelt het voor ons. Uiteindelijk konden wij met de eerste de beste (ja, echt de beste.....want hij had als enige een buitenboordmotor met 85 PK!!!!) De rivier over scheuren en konden zij met de boot na ons varen. Wel jammer want het had ons erg leuk geleken om samen te varen. Toen wij eindelijk in onze boot mochten stappen hadden alle Saramaccanen alle plaatsen in de boot al opgevuld en bleven zitten waar ze zaten. Wij stonden een beetje vertwijfeld en verslagen in de boot ernaast........TE WACHTEN OP WAT KOMEN ZOU. En gelukkig. Na 20 minuten rustig wachten gebood de bootsman alle mensen op te schuiven zodat er 2 banken vrijkwamen waar wij op konden zitten.
We zwaaiden naar Ruth en Hester die nog aan het oefenen waren met RUSTIG WACHTEN aan de rivierkant.
De reis ging enorm snel. Waar we de vorige keer ontzettend laag water hadden en er om de haverklap uit moesten om de boot over de rotsen te trekken of om alle bagage over de rotsen te tillen....gingen we nu met een bloedgang over alle soela's heen. Het was wel een stuk minder spectaculair maar wel lekker snel. Het water was zo hoog dat we bij de laatste hoge dam (grandam) zelfs tot onze middel in het water over de stenen platen moesten waden om alle bagage de dam op te tillen. Het water stroomde met grote bakken over de platen en het was echt zoeken naar de juiste techniek om met een kind in je armen je voeten op de grond te krijgen voordat de stroming deze al onder je lichaam uit had getrokken en dan ook nog grip te houden terwijl je je lichaamsgewicht probeerde te verplaatsen om je andere voet op te kunnen tillen. Zodra je je voet weer had opgetild deed de stroming er alles aan om deze ook mee te trekken. En wanneer je zo aan het worstelen bent om jezelf en je kind overeind te houden en voetje voor voetje de dam op klimt vliegen de bootsman en zijn hulpen je zo'n 6 keer voorbij met op hun hoofd twee dozen en in hun handen meer dan 50 kilo rijst. OK. Wat zijn wij toch klunzige blanke stumpers. Vol bewondering zien we deze mannen door de stroomversnelling huppelen, op blote voeten, met echt hele zware bepakking alsof ze op een geasfalteerd paadje lopen. Waarschijnlijk hebben zij om deze reden extra tenen en vingers! Hebben ze meer grip in de stroomversnellingen en kunnen ze veel makkelijker zware last tillen. Jemig....wat zijn de mensen hier toch ongelooflijk sterk. Elke keer weer verbazen wij ons erover.
Nadat wij deze laatste dam genomen hadden zou het ongeveer nog een uurtje varen zijn en zouden we in Moitori aankomen. Tijn keek al op zijn horloge en zei hoopvol dat we waarschijnlijk voor donker thuis zouden zijn!!! Dat was te vroeg gejuigd. Na ongeveer 15 minuten gevaren te hebben viel ineens de motor uit. Dit laatste stuk rivier wat we af moeten varen voor we in Moitori aankomen is erg onbewoond. We lagen dus stil op de rivier zonder ook maar een klein dorp in de buurt. De mannen aan boord begonnen meteen te lachen, klommen naar achter in de boot en keken of ze de motor konden maken....maar dat gaven ze gauw op. Ondertussen dreven wij naar de kant en hielden een paar mensen de bomen daar vast zodat we niet verder naar achteren konden drijven. De mensen aan boord maakten de hele tijd grapjes met elkaar en lachten hartelijk (denken wij, want alles gaat in het Saramaccaans en dat verstaan wij echt niet op een paar woordje na). Tijn, die van nature wat (veel) nieuwsgieriger is dan ik probeerde er achter te komen wat er aan de hand was en of er al plannen waren om het probleem op te gaan lossen. Want zo zijn wij Nederlanders he!!!??? Wij gaan heel actief, hard zwetend en met veel stress dit soort problemen oplossen. Maar de mensen in de boot leken zich helemaal nergens druk over te maken. Ze lachten vrolijk om hun grappen en bleven maar opmerkingen naar de bootsman gooien waar weer hartelijk om gelachen werd. Dat het ondertussen pikke donker was geworden leek ook niemand te deren. Tijn fluisterde even de tussenstand in mijn oor: We liggen hier al meer dan drie kwartier en het aantal mensen dat de moeite heeft genomen om ons even in te lichten is.......0. Ja Tijn......je weet het.....RUSTIG AFWACHTEN is de enige remedie. Na ongeveer anderhalf uur hoorden we heel in de verte een boot aankomen. Op dat moment besloot Frits ons even in te lichten over de stand van zaken; We moeten even WACHTEN want we hebben pech! Tijn zei in een reflex terug: Ah Frits, bedankt voor de informatie!!! (DUHHH)
Blijkbaar hadden "wij" toch iemand gebeld met een nieuwe buitenboordmotor. De nieuwe motor werd in een tel aan de boot bevestigd en de andere boot voer weer terug naar waar hij vandaan kwam. Ook wij konden zeker drie minuten verder varen voor deze motor ook weer uit viel en nu begonnen de mensen aan boord helemaal hard te lachen en grapjes te maken. Niemand maakte zich druk of werd boos. Gelukkig kreeg de bootsman de motor na wat geklungel weer aan de praat en kwamen wij een half uur later in het donker aan in Moitori Waar we opgewacht werden door Jacqueline, Janneke, August en Diego. Iedereen was vreselijk blij ons te zien en wij waren ook heel blij iedereen weer te zien. Het was een enorm warm welkom en er stond zelfs warm eten voor ons klaar in ons huisje!!!!!!
Zo ontzettend lief. Saramaccanen delen hun eten nooit. Ze hebben gewoonweg veel te weinig om te delen. Maar Jacqueline is echt een uitzondering op de regel. Zij komt altijd eten brengen als zij iets gemaakt heeft dat wij nog niet kennen of groente als ze over heeft. Wij doen voor haar hetzelfde terug en brengen bijna elke dag eten wat wij over hebben naar hen.

Afgelopen zaterdag stonden er opeens twee blanke meiden naast ons huisje. Totaal onverwacht waren Ruth en Hester naar ons toe gereisd. De kinderen en wij wisten niet snel wij ze moesten uitnodigen om boven te komen. Wat een verrassing!!!! Ze waren de dag daarvoor al voorbij gevaren, en we hadden ze zelfs zien zitten, maar niet herkend. Ook zij hadden ons wel gezien maar niet herkend en gedacht dat wij misschien wel de albino kinderen waren waar ik ze over had verteld die aan het zwemmen waren in de rivier. Ze hadden overnacht in Kosindo, een toeristenlodge vlakbij Kayana en waren 's ochtends gewapend met een telefoon met daarop een foto van onze kinderen op zoek gegaan naar ons. Aan alle kinderen hadden ze gevraagd of zij de kinderen op de foto kenden en of ze wisten waar we woonden. Natuurlijk kennen alle kinderen onze kinderen. De meeste kennen zelfs de namen van de kinderen. Regelmatig roepen de kinderen vanaf hun korjalen naar Djoeke en Brecht. Hallo Djoeke, hallo Brecht! (klinkt als Blekt, want ze kunnen de "R" niet zeggen en de "CH" ook niet!!) Dus werden ze aan de hand genomen en door de jungle getrokken om doorgegeven te worden aan de kinderen van het volgende dorp. En zo zijn ze helemaal hier naar toe geleid. (Wij wonen helemaal aan de andere kant van het lint van dorpen die hier zijn.)

Wat een verrassing en wat gezellig....We hadden onverwacht visite van twee super leuke meiden en ze bleven zelfs eten en slapen!!!! We zijn met ze de jungle in geweest en hebben een stuk gewandeld, we hebben in de rivier gezwommen, lekker gegeten, 's avonds lang gekletst....kortom....het was reuze gezellig. We konden eindelijk ons leven hier eens delen met iemand. En Hester en Ruth vonden het ook geweldig!
De avond voor ze weer terug zouden gaan naar hun stage begon het na een week droogte eindelijk weer te regenen. Dit was de uitgelezen kans om onze Kareltje aan ze voor te stellen. In het donker in de regen en gewapend met fototoestellen en zaklampen gingen we op weg naar de kreek waar onze lieve kaaiman misschien wel weer kikkers aan het vangen zou zijn. De meiden zaten pas een week in de jungle en waren lang zo enthousiast niet als Tijn en ik. Elke reuzepad was een reden om wat dichter op elkaar te gaan lopen en de grond nog meer af te speuren naar padden, kikkers en slangen. De spanning nam toe, helemaal toen we in de buurt van de kreek kwamen en bijna uitgleden over de kikkers en padden. Je moet je voorstellen dat je met een lamp op je hoofd voor je veel zicht hebt en alle padden en kikkers goed kunt zien. Maar het nadeel van een hoofdlamp is dat buiten de lichtstraal een enorme diepe duisternis ontstaat. Wanneer het dus spannend wordt met de mogelijke aanwezigheid van kaaimannen en slangen voel je je erg onbeschermd in je rug. Achter je rug is namelijk een enorm zwart gat. Je kunt niet even gewoon achter je kijken zonder het gevaar voor je uit het oog te verliezen. Maar gelukkig voor de hoogopgelopen spanning was daar in de kreek geen Kareltje te bekennen en lagen er in een klein poeltje twee prachtige waterlelies te bloeien om alle opgelopen gevaren van je af te laten glijden. Hester ging meteen op haar hurken om de lelies van dichtbij op de foto te kunnen nemen. En nog dichterbij. En nog een foto van wat dichterbij....en toen.....zag ze opeens wat in het water bewegen.....UH.....jongens......er zit hier een slang in het water klonk het opeens heel klein uit haar mond. Ruth die vlak achter haar stond en Hester stevig vasthield dacht dat zij een grapje maakte omdat zij ook in het water aan het staren was en helemaal geen slang zag. Hester!!!! Even geen grapjes nu....ik heb al een hartslag van driehonderd van die reuzepadden hier....zei ze angstig en Hester nog steviger vastklampend. Hester durfde niet meer te bewegen. De slang voor haar in het water gleed onder de leliebladeren door en hypnotiseerde haar bijna en het was te zwart achter haar om naar achteren te bewegen. Tijn en ik bewogen juist naar voren om ook eens goed in het poeltje te kijken. Inderdaad gleed daar een slang door het water. Hester vroeg heel benauwd of we haar alsjeblieft omhoog wilden helpen omdat ze echt veel te dicht bij het poeltje zat en of Tijn ALSJEBLIEFT niet nu al met zijn stok naar die slang wilde wijzen.......Tijn heeft toen nog wat foto's genomen van de slang met wat meer afstand. Achteraf maar goed ook, want dit bleek de Bushmaster te zijn. De gevaarlijkste en giftigste slang van Zuid-Amerika!!!!!
We zijn snel weer terug gegaan naar ons huisje om bij te komen van ons avontuur en om de foto's nog eens goed te bekijken. Bij het terugkijken hebben we vreselijk hard gelachen toen bleek dat de slang op de allereerste foto die Hester maakte van de lelies vol in beeld lag!!!!!!! Gewoon naast de lelies!!!!!! We stelden ons al helemaal voor dat je als je terug bent in Nederland je foto's nog eens gaat bekijken en dat je dan van heel dichtbij een enorm gevaarlijke slang op je foto ziet liggen!!!!!

Ik probeer nog een foto van de slang toe te voegen en dan vertel ik volgende keer weer verder!!!!
Allemaal de groetjes van ons!!!