Sika´s ja of nee

Na het schrijven van het vorige verhaal, moest ik denken aan een ander medisch handigheidje dat ik hier wijzer ben geworden: Sika's uit voeten peuteren.

Een paar dagen voor we in maart naar Paramaribo zouden gaan kregen Brecht en Djoeke allebei een ontstoken teen. Het zag er beide niet fijn uit en ze hadden er ook echt last van. Na een paar dagen af en toe in een voetenbadje weken kwamen de nagels los en was het ergste leed geleden. Dacht ik. Weken later kwamen we weer terug in Moi Tori en ging de teen van Djoeke opnieuw pijn doen. Op de plek waar haar nagel alweer bijna terug gegroeid was zat een donkerrood korstje dat erg diep leek te zitten. Ik keek er elke dag eens even goed naar en begon mij af te vragen of dat misschien een zandvlo zou kunnen zijn. Ik weet dat ze voorkomen in Suriname en vaak onder nagels van hun slachtoffer kruipen, maar ik had geen idee hoe dat er dan uit zou zien. Ik besloot de teen van Djoeke maar eens aan Jacqueline te laten zien. Zij komt van hier en zou het vast beter herkennen dan ik. Jacqueline keek....maar is erg slechtziend....en zei dat het geen sika was. Ik was er niet echt gerustgesteld door. De dag daarna liet ik Frits eens kijken en hij zei verbaasd dat het inderdaad wel een sika was!!! Hoe kan dan nou zei hij....die komen hier helemaal niet voor!!! Hij vroeg aan Djoeke of hij hem eruit mocht halen en Djoeke die nooit nee zegt tegen een beetje aandacht ging gewillig met hem mee.Ik vroeg Frits of ik een naald moest pakken, of een pincet. Hij had geen idee wat ik bedoelde maar zei dat hij wel even een "stekel" ging pakken. Ik werd nu wel erg nieuwsgierig. Ik sta elke keer weer vol bewondering te kijken wanneer ze iets hier op een Saramaccaanse manier genezen. Zo had August zich in een van de eerste weken dat wij hier waren verbrand aan de hete kettingzaag. Hij had een grote brandblaar op de binnenkant van zijn dij waar de vellen bij hingen. De eerste dagen hebben wij zijn wond verbonden en behandeld, maar ons wondgaas dat niet aan wonden plakt was na drie dagen op en toen stond ik even met mijn handen in het haar. Frits zei dat hij het wel even met een palmblad zou oplossen. En dat was werkelijk geniaal. Hij nam een speciaal palmblad dat hij in het vuur stak. Hij verpulverde het zwartgeblakerde blad in een vijzel tot het zo zacht als talkpoeder werd. Dit duwde hij zachtjes in de wond totdat er een dikke zwarte koek ontstond. Deze koek liet hij hard worden en de korst heeft wekenlang als pracht anti-plak-wond-verband gefungeerd! Daar kan geen verband tegenop! Het is natuurlijk helemaal steriel omdat het as is en er kon geen bacterie of vervelend vliegje meer bij!!!!

Nu liep Frits, op de hielen gevolgd door mij, naar een van de sinaasappelbomen op het terrein (oh....zijn dat sinaasappelbomen....nooit geweten!). Hij brak een mooie doorn af en ging met Djoeke op een bankje zitten om vervolgens laagje voor laagje eelt rond de sika weg te steken met de doorn. De sinaasappelolie die o.a. in de schil van sinaasappelen zit, zit ook in het blad en de doornen van de boom. Dat maakt zo'n doorn best schoon en vettig glad. Vol bewondering keek ik hoe Frits met het geduld dat alleen de mannen hier kunnen hebben, het eelt rond de sika verwijderde. Dat duurde gerust 20 minuten. Toen hij daarmee klaar was wipte hij met de doorn onder de sika en probeerde de hele sika er in een keer uit te krijgen. Dat mislukte jammerlijk. De sika had al zo lang in de wond gezeten dat ze er niet zomaar uit te krijgen was. Het bevruchtte vrouwtjes zandvlo kruipt in zijn slachtoffer (meestal honden) onder de huid. Daar drinkt ze wat bloed zodat haar eitjes zich kunnen ontwikkelen en sterft. De eitjes in haar buik rijpen rustig verder in haar dode lijfje en komen na ongeveer 6 tot 8 weken uit. Dan kruipen de larven rustig uit hun gastheer om zich in het zand te verpoppen en als zandvlo weer op zoek te gaan naar een gastheer. Tot mijn grote verbazing kwamen er bij Djoeke honderden piepkleine eitjes uit haar teen. Gelukkig deed het haar helemaal niet pijn en kon Frits heel rustig alle eitjes zorgvuldig verzamelen. Hij Vertelde mij dat je heel voorzichtig moet zijn met die eitjes want voor je het weet zit je weer helemaal onder de sika's. Hij deed ze op een wc-papiertje en stak dat later in de fik. Mijn vingers jeukte bij het zien van dat heerlijke gepulk en gewroet. Toen alles uit Djoeke haar voet was verwijderd ontsmetten we haar teen goed en was het klusje geklaard. Jammer.

De volgende dag zat Hessel tegenover mij, met zijn voeten naar mij toe en ik keek toevallig onder zijn voet. ZAG IK DAT NOU GOED??????? Had meneer daar niet toevallig ook een zandvlo in zijn voet zitten??? Even een sinaasappeldoorn pakken, want je weet maar nooit! En ja hoor!!!!!!!!!! JIPPIE, Hessel had ook een sika! Ik kon mij even heerlijk uitleven op zijn voet en het deed hem ook nog eens helemaal geen pijn!!!!! Man!!! Er kwamen misschien nog wel meer eitjes uit dan bij Djoeke! Jonge wat een heerlijk gepeuter!
Wacht eens even.......Brecht had toch ook een ontstoken teen gehad???!!!!! "Brecht!!!! Bij je moeder komen....NU!!!!" Oh, das nou jammer, bij hem zat toch geen sika op mijn peutergenot te wachten. Mmmmmmm.....Tijn......Mag ik even naar je voeten kijken??? JA!!!!!!! BINGO!!!!!! Ik zag er op het eerste gezicht al drie zitten. YES!!! Na een uur lustig peuteren had ik drie grote sika's uit de voeten van Tijn gepeuterd. Natuurlijk had hij wel pijn aangezien deze sika's zich niet in het eelt hadden gegraven, maar op de bovenkant van de voet. Eentje had zich zelfs in een wondje genesteld wat voor Tijn echt niet fijn was. MAAR ja....ze moeten er toch echt uit. Dus kiezen op elkaar Tijn en peuteren maar!!! Toen deze drie dames vol eieren verwijderd waren vroeg ik Tijn of hij nog meer verdachte plekjes had. "Nee...dit is het."DACHT hij. Ik vond het toch verstandig om zijn voeten grondig, met de doorn in de aanslag, te inspecteren. EN WAT EEN PEUTERGELUK!!!! Ik vond nog twee sika's. Mmmmmmmmmmm. Heerlijk. Tijn was nu ook minder mopperig, want eentje zat in een teen waar hij geen gevoel meer in heeft en de ander zat in het eelt aan de onderkant van een teen. Dus ik kon nu zonder een pauze in te hoeven lassen deze twee dames aan een stuk door uitpeuteren. Je snapt dat ik nu helemaal verslaafd ben en elke dag de voeten van de kinderen grondig inspecteer. Ook de voeten van de buurkinderen worden aan inspectie onderworpen. Maar bij deze sika's bleef het. Een paar dagen later kwam Diego even bij ons knuffelen (hij heeft ontdekt dat hij bij ons altijd een uitgebreide knuffelsessie kan krijgen en komt deze af en toe gewoon ophalen. Het is gewoon een heerlijke knuffelmongool!!!! (okee, sorry....knuffeldowner.) Toen ik hem lekker geknuffeld had en kusjes gegeven kwam hij tegen mij aan zitten (waarschijnlijk in de hoop nog wat langer geknuffeld te worden) en viel mijn verslaafde oog opeens op zijn voeten.....Diego?????!!!!!! Wat is er met je voeten gebeurd????? Alle tenen van Diego lagen helemaal open en zijn nagels zaten allemaal los of waren eraf gevallen. Janneke zei meteen dat het sika's waren en dat haar moeder ze weggehaald had. Arm schaap. Dat moest echt ontzettend veel pijn hebben gedaan.

Tuurlijk Frits.

Sika's komen hier helemaal niet voor hoor!!!


Voor de leuk nog even wat foto's. En Nathalie, onze computer heeft nog steeds last van zijn beroerte met uitvalverschijnselen....USB uitgangen??????? NOOIT VAN GEHOORD!
De foto's die we nu plaatsen komen via omslachtige wegen en geheime gangen in zakken van smokkelaars en spionnen van Tijns telefoon op de computer. K**ding.

Dit is echt een piepklein kolibrietje!!! ongeveer 3 cm.

Wat zouden we graag zo'n korjaaltje hebben of lenen. Maar zoals je bij ons niet gauw een auto van een ander leent, leen je hier je kostbaarste bezit ook niet zomaar uit. Jammer.

Raad eens wie er vanochtend onder onze trap uit kwam huppelen???

 In de jungle maak je zelf je zoutwateroplossing!!

operatieveld gereed! (Links de beruchte ampul!!!)

Ahhhh...Wat een schatje he?!

Ahhh....wat een schatje!!!

Onze Kareltje in de kreek!!!

wat een kleuren he? Zou hij giftig zijn?

Door Kayana, richting de Kankan-tri. Een heilige boom!

Eens even proberen!! Leuk!!!

Tussen oude kostgrondjes door de jungle in.

Tijn ook iets Saramaccaams proberen. Een zak rijst op zijn hoofd vervoeren!!

Tot de volgende keer weer!!!

Leismaniasis

Ik ben helemaal vergeten te vermelden hoe het met de huidparasieten van Tijn gaat. Toen ik mijn ontstekingen bij de dermatoloog liet onderzoeken vertelde ik hem meteen dat ik Tijn er ook van verdacht dat hij leismaniasis had. De arts raadde mij aan om hem meteen op het volgende spreekuur langs te laten komen twee dagen later. Ze schraapten een stukje van de wond af en dat brengen ze naar het lab om te kijken of ze de parasiet daar in rond zien huppelen. En bij Tijn was het raak. Hij kreeg ter plekke een prik in zijn kont van een aardige zuster waarvan het echt heel knap was dat zij haar handen nog bij elkaar kon brengen om de vloeistof op te kunnen trekken. Vanwege haar fantastische omvang! De prik en de vloeistof zaten er zo in. Tegen mij had de arts nog gezegd dat er weinig bijwerkingen aan het medicijn zaten. Alleen zorgen dat je iets gegeten hebt van te voren omdat je bloedsuiker misschien wat zou kunnen dalen.

Dus toen Tijn terugkwam van de poli vroeg ik hem of ze hem even op de behandeltafel hadden laten liggen en of ze wel gevraagd hadden of hij al wat gegeten had. Nee, dat hadden ze helemaal niet gedaan….Ik vroeg of hij last had van de prik en hij keek me een beetje waterig aan en zei zwakjes…ja. Ik ga even liggen. Ik dacht toen nog dat hij misschien moe was van de spanning en het idee dat hij een parasiet had opgelopen, maar in de uren die erop volgden kreeg Tijn echt koorts en koude rillingen. ´s Nachts, in bed lag hij zo hard te klappertanden en te rillen dat ik het bed uit schudde!!! Na een paar paracetamol en ibuprofen kon hij gelukkig weer een uurtje slapen voordat zijn beenkrampen begonnen. Terwijl hij klappertandend zijn kramp eraf probeerde te lopen in ons piepkleine kamertje waar überhaupt niet meer dan twee passen te zetten waren zocht ik even op internet op wat de mogelijke bijwerkingen konden zijn bij deze medicijnen. Daar stond inderdaad koorts en rillingen bij, dus op dat gebied waren we een beetje gerustgesteld. Maar wat ik nog meer las bij de instructies voor het zetten van de prik waren wel wat opmerkelijk. `Tijn, hoe lang heeft die verpleegster erover gedaan om de vloeistof in je kont te krijgen?”, “Uh….ik denk 20 seconden, hoezo?”, “Oh, niks. Er staat hier dat ze daar met de helft van de vloeistof moeten beginnen en deze gedurende 2 minuten langzaam moeten inspuiten om vervolgens twee uur te wachten waarbij elke 15 minuten de bloeddruk gemeten dient te worden om daarna pas de andere helft van de vloeistof te geven in twee minuten tijd. Ging dat ongeveer zo?”, “AAAAAHHHH (kramp)”, zal wel niet zo zijn gegaan.

Je kunt je dus voorstellen dat na een week Tijn erg opzag tegen de tweede injectie. In de loop van de week waren de bijwerkingen wel wat minder geworden maar echt nog niet helemaal weg. Aangezien Tijn tegen de arts had gezegd (beetje bluf) dat wij allebei uit de zorg komen en terug wilden keren naar binnenland, had de arts hem de spullen voor de tweede en derde injectie meegegeven. Dus nu was het aan mij de eer om de tweede spuit in zijn kadetje te laten zinken. We hadden de stopwatch klaar liggen en ik had voor de zekerheid nog even op youtube gekeken naar hoe ik een prik in de kont kon geven. En precies in twee minuten liet ik de vloeistof zachtjes en rustig in zijn gespierde achterwerk glijden. Tijn masseerde zijn bil nog even na en ging toch wat gespannen slapen. Gelukkig kreeg hij dit keer geen last van de bijwerkingen en omdat ik zijn andere bil gepijnigd had, ook geen last van kramp.

Bij de derde prik waren we dus alweer een paar dagen in ons mooie huisje Moi Weki. (Had ik al verteld dat het nemen (krijgen, in dit geval) van de medicijnen “een goede discipline vereist van de patiënt”? zoals op internet te lezen valt, omdat alleen wanneer de medicijnen steeds op het juiste tijdstip gegeven worden deze ook echt effectief zijn?)

Dus precies een week later besloot ik van de nood een deugd te maken en biologieles te geven met de amanuensis als levend slachtoffer/proefkonijn. Op tafel lag een handdoekje klaar waar Tijn op kon gaan liggen, het ontsmettingsmiddel, watjes, medicijnen, naald  en spuit lagen allemaal klaar. De medicijnen die wij hadden gekregen waren in poedervorm (en daardoor ook goed houdbaar in het hete en natte klimaat hier) en moesten dus eerst verdund worden met zoutwateroplossing. De zoutwateroplossing was bijgeleverd in een glazen ampulletje dat gebroken moet worden. De oplossing kun je dan opzuigen met de naald, bij het poeder spuiten, schudden, opnieuw optrekken en…..hatseflats in de bil deponeren. Tenminste, dat is de bedoeling. De kinderen zaten met rode koontjes klaar om deze medische handelingen eens goed van dichtbij te kunnen bekijken (op Hessel na, want die heeft het niet zo op bloed en prikken). Tijn pakt het ampulletje om het te breken, maar het lukt niet meteen. Vervolgens pakt hij een gaasje in zijn hand om opnieuw te proberen…..en dan……..gebeurt er iets dat hem in zijn hele carrière nog nooit gebeurd is (en hij breekt wat ampullen op een dag),……… ……het  ampulletje breekt helemaal aan scherven in zijn handen. De zoutoplossing loopt langs zijn elle bogen en valt op de grond. Geschrokken kijkt Tijn mij aan. Ik ben eerst nog bang dat hij zich gesneden heeft, maar dat is gelukkig niet gebeurd, maar nu is de zoutoplossing op en kunnen we de prik niet zetten. Koortsachtig zoeken we naar oplossingen, het enige wat we nu kunnen bedenken is snel naar de pleegpost in Kayana gaan om daar zoutoplossing te halen. Twee uur later komt Tijn zonder zoutoplossing terug, de verpleegkundigen waren huisbezoeken aan het doen. De dag daarop zou het weekend beginnen en zou er ook niemand aanwezig zijn op de post. De volgende dag vonden we na wat zoeken op internet een manier om zelf zoutoplossing te maken. Maar dat voelde zo tricky zonder weegschaal of maatbeker. Gelukkig kreeg Tijn toch  nog een hele goede ingeving (Nathalie, jij ook nog bedankt) om de inhoud van een theelepeltje te meten met de spuit. 3 ml vloeistof is 3 gram!!!!!

Dus heeft Tijn zelf zoutwateroplossing gemaakt, zijn medicijnen klaargemaakt, ik de kinderen weer in de snijzaal laten plaats nemen, want het echte prikken kon beginnen. Het was wel jammer dat ik de kinderen niet erg goed had voorbereid op het echte werk, dus ze schrokken nogal dat ik opeens de naald in Tijns bil duwde. Brecht riep meteen: ”Mam, dat mag niet!” en de andere kinderen sprongen weg voor het heftige beeld. Ik kon ze helaas even twee minuten niet opvangen, omdat ik nu de vloeistof heel rustig inspoot, dus de kinderen begonnen van de spanning te rennen en te springen. Ons huisje, staat op palen en is daardoor best gevoelig voor bewegingen. En elke keer als de kinderen stampten of sprongen bewoog de naald in zijn bil. AUW (hihi).

Gelukkig zat deze laatste injectie er met een beetje creativiteit toch in en is de wond al bijna helemaal genezen!!

De afgelopen week is het college van “spuiten en slikken” zelfs verder gegaan. Tijn is samen met Frits alle dorpen die hier in Gran Rio zijn afgegaan  om voorlichting te geven over drank- en drugsgebruik. Na de amanuensis training van mij mocht hij het een stapje hogerop gaan proberen (maar hij wilde geen levend slachtoffer/proefkonijn meer spelen. Flauw he?!) met Frits. Hij mocht dus alle materiaal gaan sjouwen, aggregaat, accu, computer, beamer etc., alles klaarzetten en aansluiten terwijl Frits zijn sociale contacten onderhield in de dorpen.

De opstelling voor de voorlichting.

Ik schrijf het een beetje gekscherend op, maar er is hier geen voorlichting voor jongeren en zij kunnen ook nergens terecht met vragen ofzo. Frits voelt zich maatschappelijk erg verantwoordelijk en besluit zo nu en dan dit soort initiatieven te nemen om jongeren te bereiken.

In een week tijd hebben ze alle dorpjes in de omgeving aangedaan en kwamen met wisselende resultaten thuis.

Wanneer er alleen maar kleine kinderen komen wordt er als alternatief naar Pippi Langkous gekeken.

Hessel, Djoeke en Brecht mogen mee naar de voorlichting en Pippie Langkous kijken!

Tijn in zijn Pangi!

Tijn vond het wel heel leuk om dit met Frits te doen en zorgde dat hij ook steeds met Pangi gekleed van huis vertrok. Alle vrouwen en mannen die hier naar een ander dorp gaan dragen een Pangi.

August heeft een "Boto" gemaakt MET buitenboordmotor

De rovers zijn op strooptocht geweest

pindakoek en sneki

Elke ochtend is Brecht op met de zon. Aangezien wij maar twee kleine slaapkamertjes hebben, eentje met een eenpersoonsbed en eentje met twee eenpersoonsbedden, komen wij slaapplaatsen tekort. Boven ons bed hangt dus een hangmat waar Brecht in slaapt en boven het eenpersoonsbed hangt ook een hangmat waar Hessel of Djoeke beurtelings in liggen.

“Mam!!! Het is al licht!!” is dus het eerste wat ik ’s ochtend om een uurtje of 6 hoor van mijn kleine zoontje dat rechtop in zijn hangmat zit en door ons raam naar buiten kijkt. Het is ook niet zo moeilijk voor hem om deze constatering te doen, want het “raam” bestaat uit een opening in de houten buitenwand waar muggengaas voor zit……en dat was het. Nu ik dit schrijf, in het donker van de koele avond vind ik het eigenlijk wel mooi hoe mijn halve Saramaccaantje, want dat is hij…..hij spreekt het beste Saramaccaans van ons allemaal, kent de meeste woorden en gebruikt ze ook gewoon alsof het zijn eerste taal is, weet niets meer van ons huis in Bimmen en ziet Moi Weki als zijn thuis, hoe dit halve Saramaccaantje op een natuurlijke manier ontwaakt bij het ontstaan van daglicht. Ik hoor ook altijd onze dorpsgenootjes wakker worden rond dezelfde tijd. Maar zo ’s ochtend vroeg, als ik nog diep lig te ronken in mijn kuil die mijn lichaam heeft gecreëerd door langer dan 10 seconde op mijn magische Surinaamse matras (magisch want: je ziet hem wel………..maar je voelt hem niet!!!!!!!) in  een houding te blijven liggen……..voelt het een stuk minder natuurlijk. Ik wil nog wel een uurtje diep slapen…..lekker REMmen!!! Brecht kent zijn moeder natuurlijk langer dan vandaag en weet in de tussentijd dat de constatering van het krieken van de dag haar weinig in beweging krijgt. Brecht is heel inventief geworden om zijn moeder in beweging te krijgen (hij heeft blijkbaar feilloos door dat hij het bij zijn vader echt niet hoeft te proberen, want die hoort hem niet en reageert dus ook niet). Zo heeft hij ontdekt dat ik het zielig vind als hij moet poepen en niet zelf zijn bed uit kan, daarbij komt dat ik al bijna twee jaar geen vieze luiers meer hoef te verschonen en ook trots ben dat Brecht het gewoon op de wc doet en het dus heel zielig zou vinden voor hem en voor mij als hij het in zijn luier zou doen omdat ik hem niet naar de wc zou laten gaan. Dus wanneer er weinig tot geen reactie volgt op het benoemen van het daglicht gooit meneer het over de poep boeg: Ik moet poepen!!! Nu begint mijn geweten meteen op te spelen. Ik weet dat hij ondertussen best oud genoeg is om zijn ontlasting wat langer op te houden, maar ik weet ook dat het hem op een of andere manier lukt om er iets uit te persen……dus haal ik hem met tegenzin maar uit zijn hangmat en laat hem zelfstandig naar de wc gaan. Ik duik nog even mijn kuil in om er na een paar minuten weer uit te kruipen, mijn arm onder de klamboe te steken en de billen van mijn zoon met het doekje dat hij mij aanreikt te vegen. Weer een minuutje later kruipt het heerlijke mannetje naast mij in bed en begint meteen met kletsen. Eigenlijk geniet ik wel van deze momenten. Alhoewel ze net zo mooi kunnen zijn als ik een uurtje langer geslapen heb. Dan horen wij samen hoe Hessel en Djoeke wakker worden en besluiten we op te staan om ontbijt te gaan maken.

Aan het ontbijt.

De kinderen mogen kiezen uit onze voorraad. In het begin is de keuze dus nog redelijk groot, maar in de loop van de weken wordt de keuze steeds kleiner. Nu zijn de crackers en de cruesli op en kunnen ze alleen nog kiezen uit pap of havermout. Terwijl ik inventariseer wat de kinderen willen schenk ik het afgekoelde water uit de pan dat de vorige avond heeft staan koken, in onze water flessen en zet een grote pan regenwater op. De kinderen pakken meestal een stripboekje en helpen de ontbijtspullen op tafel zetten. Het uitzicht is elke dag hetzelfde op de waterstand na. En dat is dus elke ochtend weer een verrassing. Zo is de waterstand momenteel lekker hoog. Vorige week was hij nog wel anderhalve meter hoger en zagen wij het water twee dagen lang de hele dag door stijgen! Als echte Hollanders (en dan bedoel ik Tijn en ik….van de kinderen kan ik dat niet meer echt zeggen) vinden wij het snel stijgende water ontzettend imposant. Wij zijn daarin de enige. De Saramaccanen zal het worst wezen hoe hoog het water is….pas wanneer het hun huisje binnenstroomt gaan ze eens kijken wat ze daarmee gaan doen, eerder is de waterstand niet interessant. Tijn en ik houden van uur tot uur bij hoeveel het water is gestegen en de kinderen vinden het vooral leuk om te kijken of de steen waarop de was gedaan wordt al onder water ligt. Want dan moet Tijn het water in om de steen omhoog te sjouwen. Dat is natuurlijk leuk om naar te kijken, want die steen is loeizwaar en de geluiden die bij het vertillen vrijkomen zijn hilarisch. Vind ik ook trouwens! Een verzetje.

Het nadeel van het hoge water is dat er meer slangen zijn. In de afgelopen week zien we bijna elke dag wel slangen. Uit de grote Maripaboom naast ons huis kwamen opeens rare geluiden. De kinderen die aan het zwemmen waren keken ook naar het geluid en zagen een groene spitskopslang een kikker grijpen die luid schreeuwend opgegeten werd. Het was een lange dunne slang, maar echt niet klein. De dagen erop bleef ik kijken naar de boom….leuk….die slang daarboven….maar wat als hij weer naar beneden wil? En ja hoor….twee dagen later begint August heel hard te roepen dat hij een sneki ziet….Hij komt ons huisje opgerend en schreeuwt hard. Eerst dacht ik dat hij gebeten was, maar gelukkig was dat niet het geval, maar de slang is inderdaad uit de boom gekomen en zit nu in een struik op zo’n 50 centimeter van de grond. En deze struik staat twee meter van ons huis vandaan. Maar dat duurde niet lang….Frits had in een paar minuten korte metten gemaakt met dit prachtige groene exemplaar. Sorry slang…..maar je komt te dicht bij ons nest….en elk ander dier had je ook gedood…bah…..maar wel een stuk veiliger. Gisteren kwam er een hele grote slang uit de jungle gekropen bij een kostgrondje waar de vrouwen aan het werk waren. De slang was echt heel groot en gevaarlijk…..WAS.

Wie het weet mag zeggen welke slang dit was.

Ik dacht ook nog een grote slang te zien die in de rivier naar ons toe zwom en haalde snel de kinderen uit het water. Gespannen tuurden wij naar de slang die met zijn kop uit het water onze richting op leek te komen….maar August keek mij lachend aan en zei: Nee, is fles! Is net. Uhh….Oh ja….toen zag ik het ook. Het was een plastic flesje dat dienst doet als dobber om een visnet op zijn plek te houden. Domme blanke vrouw!

Frits had het idee opgevat om de toeristen die hier zo nu en dan komen voor een rondleiding iets nieuws te bieden; nl een workshop pindakoek maken. Om eens te kijken hoe lang het duurt om met een groep mensen pindakoek te maken en om foto’s te maken van het proces mochten wij proefkonijn zijn.

Dat was echt heel leuk. De kinderen hielpen enthousiast mee. Vooral de bijna Afrikaanse materialen die gebruikt dienen te worden bij het bereiden waren erg interessant.

van links naar rechts:

Janneke, August, Jacqueline, Jan, Brecht, Hessel, Djoeke en Diego.

Kokos raspen.

pinda's roosteren.

rijst en pinda's stampen!

Stampen maar!

pakketjes vouwen van een soort bananenblad met deeg erin. Liaan eromheen om het bij elkaar te houden en in een emmer water laten koken.

Hoe krijg je zo'n gloeiend heet pakketje nou open??? Heel voorzichtig!

mmmmmmmm!

En toen de koek gegeten kon worden bleek hij ook nog heerlijk te smaken!!! Ik heb een mooie folder in elkaar gezet voor Frits met een beschrijving van de werkwijze en foto’s van de materialen en ingrediënten.

Moi Weki

En nu??? Mijn zus is erg nieuwsgierig....Ik zou ook graag wat meer bloggen, maar ik baal er zo van dat ik geen foto's meer kan maken en ook niet toevoegen, dat ik het bloggen steeds uitstel.

Wij zijn nu alweer ruim een week in ons huisje en hebben ons jungleleven makkelijk opgepakt. De kinderen krijgen elke dag thuisonderwijs van mij en dat gaat erg goed en leuk. Ik verzin telkens nieuwe leuke opdrachten om ze enthousiast te houden, maar zorg ook dat het "saaie" werk doorgaat omdat ze dat in Nederland ook weer zullen moeten doen. Mijn kinderen krijgen wel les in de jungle maar dat kun je niet zeggen over de andere kinderen aan de Gran Rio (de rivier hier). Het is echt niet te geloven, maar voordat de leerkrachten drie weken geleden met vakantie gingen lieten zij al weten aan de Belgische stagiaires dat ze waarschijnlijk niet op tijd terug zouden komen om te werken na de vakantie. Er waren voor de vakantie al stakingen geweest en veel problemen. Het probleem is nu dat de regering de mensen van de schoolboten en de leerkrachten niet meer kan betalen! JAAAA.....ECHT!!!!! Ik ben bang dat die plotselinge verhoging van het bedrag voor het toeristenvisum  was bedoeld om de staatskas wat te spekken en de leerkrachten te kunnen betalen. OFZO.
Als de bootsmannen van de schoolboten niet meer betaald worden kunnen zij geen benzine meer betalen (die overigens zowiezo al bijna nergens meer te krijgen is) om de kinderen vanuit de hogere en lagere gelegen dorpen naar de scholen hier te brengen. Dus voor de vakantie waren de scholen al erg leeg en was de school zelfs een paar dagen gesloten. Vlak voor de vakantie zouden de leerkrachten betaald moeten worden en waren er opeens ook geen lonen meer voor hen. Daar lijkt dus geen verandering in gekomen en aangezien de leerkrachten al voor een hongerloontje moeten werken (omgerekend 180 Euro per maand) hebben zij geen geld om een vliegticket terug de jungle in (120 Euro) te betalen. Ik had verwacht dat dat hier afgelopen weekend wel duidelijk zou worden en dat er veel over gesproken zou worden, maar ik ben duidelijk nog lang niet goed genoeg ingeburgerd bij de Saramaccanen. Natuurlijk maken zij zich helemaal niet druk over juffen die wel of niet op komen dagen. Sterker nog. Niemand wist dat het de volgende dag maandag zou zijn en dat de school dan weer open zou moeten gaan. De mensen leven hier helemaal niet met een kalender. Alles gaat hier met Tori (roddel, nieuws en rondenieuws). Ik denk dat ze normaal gesproken gewoon te horen krijgen dat de juffen weer gearriveerd zijn en dat de school een dezer dagen wel weer open zal gaan. De functie van het kleine kerkklokje in het kerkje in dorpje hiernaast is dus echt functioneel......want als die luidt zal het wel zondag zijn en kleedt iedereen zich netje aan om naar de kerk te gaan. Zonder haast hoor.....als we te laat komen voor de mis kunnen we vast buiten aansluiten bij de andere helft van het dorp dat te laat kwam en houden we daar gewoon weer Tori!!!!!

Dus zijn hier nu GEEN juffen en geen school. En wanneer ik nieuwsgierig zoek op de Surinaamse kranten op internet over nieuws of artikelen over dit onderwerp wordt mijn verbazing alleen maar groter. Er wordt met geen woord gerept over deze crisis. Ik heb dus echt geen idee wanneer de leerkrachten wel betaald zullen worden of wanneer ze weer deze kant op zullen komen.
We wachten af. En op dat vlak ben ik wel al goed ingeburgerd. Hihi. Als je een ding wel moet leren als je hier wilt wonen of leven is het: rustig afwachten op de dingen die komen gaan. Maak je niet druk, lach wat met elkaar, maak een grapje.......en.......wacht rustig af.

Voorbeeldje;

In het hotel waar we verbleven voor we weer vertrokken naar het binnenland ontmoetten we twee jonge meiden die ook naar het binnenland zouden gaan om daar een co-schap te lopen op een medische post. Na een tijdje met ze gekletst te hebben kwamen wij erachter dat zij op dezelfde dag zouden vertrekken als wij en in dezelfde richting moesten varen als wij. Wij besloten om ze mee te nemen in onze taxi. Wel zo gezellig en makkelijk voor ze, want nu hoefden ze niet 's ochtends heel vroeg op het busstation (nou.....busstation......meer een hele lange straat waar meer dan 300 busjes staan zonder nummers erop of bestemmingen.......succes met zoeken) te gaan lopen zoeken naar een busje dat naar Atjoni zou rijden met al hun spullen. Dus konden we gezellig met z'n allen in het busje en hadden Tijn en ik ook eens een keertje rust. (Djoeke vindt het namelijk altijd heerlijk om lekker veel te kletsen tegen ons onderweg.....maar als ze nieuwe interessantere slachtoffers kan vinden gaat ze daar helemaal op los.....JIPPIE). Dus de twee meiden stapten met een piep in hun oren uit samen met ons in Atjoni. Daar probeerden wij de meiden meteen in te burgeren door ze te leren dat het geen zin heeft om te kijken naar welke boot waar naar toe zou gaan varen (dat kun je n.l. nergens aan af zien) maar gewoon RUSTIG AF TE WACHTEN. Onze chauffeur regelt het voor ons. Uiteindelijk konden wij met de eerste de beste (ja, echt de beste.....want hij had als enige een buitenboordmotor met 85 PK!!!!) De rivier over scheuren en konden zij met de boot na ons varen. Wel jammer want het had ons erg leuk geleken om samen te varen. Toen wij eindelijk in onze boot mochten stappen hadden alle Saramaccanen alle plaatsen in de boot al opgevuld en bleven zitten waar ze zaten. Wij stonden een beetje vertwijfeld en verslagen in de boot ernaast........TE WACHTEN OP WAT KOMEN ZOU. En gelukkig. Na 20 minuten rustig wachten gebood de bootsman alle mensen op te schuiven zodat er 2 banken vrijkwamen waar wij op konden zitten.
We zwaaiden naar Ruth en Hester die nog aan het oefenen waren met RUSTIG WACHTEN aan de rivierkant.
De reis ging enorm snel. Waar we de vorige keer ontzettend laag water hadden en er om de haverklap uit moesten om de boot over de rotsen te trekken of om alle bagage over de rotsen te tillen....gingen we nu met een bloedgang over alle soela's heen. Het was wel een stuk minder spectaculair maar wel lekker snel. Het water was zo hoog dat we bij de laatste hoge dam (grandam) zelfs tot onze middel in het water over de stenen platen moesten waden om alle bagage de dam op te tillen. Het water stroomde met grote bakken over de platen en het was echt zoeken naar de juiste techniek om met een kind in je armen je voeten op de grond te krijgen voordat de stroming deze al onder je lichaam uit had getrokken en dan ook nog grip te houden terwijl je je lichaamsgewicht probeerde te verplaatsen om je andere voet op te kunnen tillen. Zodra je je voet weer had opgetild deed de stroming er alles aan om deze ook mee te trekken. En wanneer je zo aan het worstelen bent om jezelf en je kind overeind te houden en voetje voor voetje de dam op klimt vliegen de bootsman en zijn hulpen je zo'n 6 keer voorbij met op hun hoofd twee dozen en in hun handen meer dan 50 kilo rijst. OK. Wat zijn wij toch klunzige blanke stumpers. Vol bewondering zien we deze mannen door de stroomversnelling huppelen, op blote voeten, met echt hele zware bepakking alsof ze op een geasfalteerd paadje lopen. Waarschijnlijk hebben zij om deze reden extra tenen en vingers! Hebben ze meer grip in de stroomversnellingen en kunnen ze veel makkelijker zware last tillen. Jemig....wat zijn de mensen hier toch ongelooflijk sterk. Elke keer weer verbazen wij ons erover.
Nadat wij deze laatste dam genomen hadden zou het ongeveer nog een uurtje varen zijn en zouden we in Moitori aankomen. Tijn keek al op zijn horloge en zei hoopvol dat we waarschijnlijk voor donker thuis zouden zijn!!! Dat was te vroeg gejuigd. Na ongeveer 15 minuten gevaren te hebben viel ineens de motor uit. Dit laatste stuk rivier wat we af moeten varen voor we in Moitori aankomen is erg onbewoond. We lagen dus stil op de rivier zonder ook maar een klein dorp in de buurt. De mannen aan boord begonnen meteen te lachen, klommen naar achter in de boot en keken of ze de motor konden maken....maar dat gaven ze gauw op. Ondertussen dreven wij naar de kant en hielden een paar mensen de bomen daar vast zodat we niet verder naar achteren konden drijven. De mensen aan boord maakten de hele tijd grapjes met elkaar en lachten hartelijk (denken wij, want alles gaat in het Saramaccaans en dat verstaan wij echt niet op een paar woordje na). Tijn, die van nature wat (veel) nieuwsgieriger is dan ik probeerde er achter te komen wat er aan de hand was en of er al plannen waren om het probleem op te gaan lossen. Want zo zijn wij Nederlanders he!!!??? Wij gaan heel actief, hard zwetend en met veel stress dit soort problemen oplossen. Maar de mensen in de boot leken zich helemaal nergens druk over te maken. Ze lachten vrolijk om hun grappen en bleven maar opmerkingen naar de bootsman gooien waar weer hartelijk om gelachen werd. Dat het ondertussen pikke donker was geworden leek ook niemand te deren. Tijn fluisterde even de tussenstand in mijn oor: We liggen hier al meer dan drie kwartier en het aantal mensen dat de moeite heeft genomen om ons even in te lichten is.......0. Ja Tijn......je weet het.....RUSTIG AFWACHTEN is de enige remedie. Na ongeveer anderhalf uur hoorden we heel in de verte een boot aankomen. Op dat moment besloot Frits ons even in te lichten over de stand van zaken; We moeten even WACHTEN want we hebben pech! Tijn zei in een reflex terug: Ah Frits, bedankt voor de informatie!!! (DUHHH)
Blijkbaar hadden "wij" toch iemand gebeld met een nieuwe buitenboordmotor. De nieuwe motor werd in een tel aan de boot bevestigd en de andere boot voer weer terug naar waar hij vandaan kwam. Ook wij konden zeker drie minuten verder varen voor deze motor ook weer uit viel en nu begonnen de mensen aan boord helemaal hard te lachen en grapjes te maken. Niemand maakte zich druk of werd boos. Gelukkig kreeg de bootsman de motor na wat geklungel weer aan de praat en kwamen wij een half uur later in het donker aan in Moitori Waar we opgewacht werden door Jacqueline, Janneke, August en Diego. Iedereen was vreselijk blij ons te zien en wij waren ook heel blij iedereen weer te zien. Het was een enorm warm welkom en er stond zelfs warm eten voor ons klaar in ons huisje!!!!!!
Zo ontzettend lief. Saramaccanen delen hun eten nooit. Ze hebben gewoonweg veel te weinig om te delen. Maar Jacqueline is echt een uitzondering op de regel. Zij komt altijd eten brengen als zij iets gemaakt heeft dat wij nog niet kennen of groente als ze over heeft. Wij doen voor haar hetzelfde terug en brengen bijna elke dag eten wat wij over hebben naar hen.

Afgelopen zaterdag stonden er opeens twee blanke meiden naast ons huisje. Totaal onverwacht waren Ruth en Hester naar ons toe gereisd. De kinderen en wij wisten niet snel wij ze moesten uitnodigen om boven te komen. Wat een verrassing!!!! Ze waren de dag daarvoor al voorbij gevaren, en we hadden ze zelfs zien zitten, maar niet herkend. Ook zij hadden ons wel gezien maar niet herkend en gedacht dat wij misschien wel de albino kinderen waren waar ik ze over had verteld die aan het zwemmen waren in de rivier. Ze hadden overnacht in Kosindo, een toeristenlodge vlakbij Kayana en waren 's ochtends gewapend met een telefoon met daarop een foto van onze kinderen op zoek gegaan naar ons. Aan alle kinderen hadden ze gevraagd of zij de kinderen op de foto kenden en of ze wisten waar we woonden. Natuurlijk kennen alle kinderen onze kinderen. De meeste kennen zelfs de namen van de kinderen. Regelmatig roepen de kinderen vanaf hun korjalen naar Djoeke en Brecht. Hallo Djoeke, hallo Brecht! (klinkt als Blekt, want ze kunnen de "R" niet zeggen en de "CH" ook niet!!) Dus werden ze aan de hand genomen en door de jungle getrokken om doorgegeven te worden aan de kinderen van het volgende dorp. En zo zijn ze helemaal hier naar toe geleid. (Wij wonen helemaal aan de andere kant van het lint van dorpen die hier zijn.)

Wat een verrassing en wat gezellig....We hadden onverwacht visite van twee super leuke meiden en ze bleven zelfs eten en slapen!!!! We zijn met ze de jungle in geweest en hebben een stuk gewandeld, we hebben in de rivier gezwommen, lekker gegeten, 's avonds lang gekletst....kortom....het was reuze gezellig. We konden eindelijk ons leven hier eens delen met iemand. En Hester en Ruth vonden het ook geweldig!
De avond voor ze weer terug zouden gaan naar hun stage begon het na een week droogte eindelijk weer te regenen. Dit was de uitgelezen kans om onze Kareltje aan ze voor te stellen. In het donker in de regen en gewapend met fototoestellen en zaklampen gingen we op weg naar de kreek waar onze lieve kaaiman misschien wel weer kikkers aan het vangen zou zijn. De meiden zaten pas een week in de jungle en waren lang zo enthousiast niet als Tijn en ik. Elke reuzepad was een reden om wat dichter op elkaar te gaan lopen en de grond nog meer af te speuren naar padden, kikkers en slangen. De spanning nam toe, helemaal toen we in de buurt van de kreek kwamen en bijna uitgleden over de kikkers en padden. Je moet je voorstellen dat je met een lamp op je hoofd voor je veel zicht hebt en alle padden en kikkers goed kunt zien. Maar het nadeel van een hoofdlamp is dat buiten de lichtstraal een enorme diepe duisternis ontstaat. Wanneer het dus spannend wordt met de mogelijke aanwezigheid van kaaimannen en slangen voel je je erg onbeschermd in je rug. Achter je rug is namelijk een enorm zwart gat. Je kunt niet even gewoon achter je kijken zonder het gevaar voor je uit het oog te verliezen. Maar gelukkig voor de hoogopgelopen spanning was daar in de kreek geen Kareltje te bekennen en lagen er in een klein poeltje twee prachtige waterlelies te bloeien om alle opgelopen gevaren van je af te laten glijden. Hester ging meteen op haar hurken om de lelies van dichtbij op de foto te kunnen nemen. En nog dichterbij. En nog een foto van wat dichterbij....en toen.....zag ze opeens wat in het water bewegen.....UH.....jongens......er zit hier een slang in het water klonk het opeens heel klein uit haar mond. Ruth die vlak achter haar stond en Hester stevig vasthield dacht dat zij een grapje maakte omdat zij ook in het water aan het staren was en helemaal geen slang zag. Hester!!!! Even geen grapjes nu....ik heb al een hartslag van driehonderd van die reuzepadden hier....zei ze angstig en Hester nog steviger vastklampend. Hester durfde niet meer te bewegen. De slang voor haar in het water gleed onder de leliebladeren door en hypnotiseerde haar bijna en het was te zwart achter haar om naar achteren te bewegen. Tijn en ik bewogen juist naar voren om ook eens goed in het poeltje te kijken. Inderdaad gleed daar een slang door het water. Hester vroeg heel benauwd of we haar alsjeblieft omhoog wilden helpen omdat ze echt veel te dicht bij het poeltje zat en of Tijn ALSJEBLIEFT niet nu al met zijn stok naar die slang wilde wijzen.......Tijn heeft toen nog wat foto's genomen van de slang met wat meer afstand. Achteraf maar goed ook, want dit bleek de Bushmaster te zijn. De gevaarlijkste en giftigste slang van Zuid-Amerika!!!!!
We zijn snel weer terug gegaan naar ons huisje om bij te komen van ons avontuur en om de foto's nog eens goed te bekijken. Bij het terugkijken hebben we vreselijk hard gelachen toen bleek dat de slang op de allereerste foto die Hester maakte van de lelies vol in beeld lag!!!!!!! Gewoon naast de lelies!!!!!! We stelden ons al helemaal voor dat je als je terug bent in Nederland je foto's nog eens gaat bekijken en dat je dan van heel dichtbij een enorm gevaarlijke slang op je foto ziet liggen!!!!!

Ik probeer nog een foto van de slang toe te voegen en dan vertel ik volgende keer weer verder!!!!
Allemaal de groetjes van ons!!!

We zijn weer thuis!

Voor we van “huis” vertrokken hadden Tijn en ik al bedacht dat het voor Brecht een totaal andere ervaring zou worden dan voor de andere twee kinderen. Zijn psychische bewustzijn zou zich in de jungle waarschijnlijk zo ontwikkelen dat de periode voor Suriname nog moeilijk te herinneren zou zijn. En dat hadden wij goed ingeschat. Waar hij in het begin, de eerste drie weken, van onze reis nog vroeg wanneer wij weer naar ons huis gingen en dat Nancy (onze huurder) uit ons huis moest, stapte hij langzaam over op de “huizen” waar we verbleven. Hij ging onze huizen zelf namen geven wanneer hij over ze sprak. Hij heeft het nog wel eens over: “Het huis met het rode hek” waar we in Paramaribo iets meer dan een week verbleven en waar hij heerlijk in de tuin heeft gespeeld met Hessel en Djoeke, en de laatste tijd vroeg hij ons wanneer we weer naar ons huis met de trap gingen. We hebben hem verteld dat het huisje met de trap Moi Weki heet en sinds een week noemt hij ons huisje ook echt Moi Weki. “Mam, wanneer gaan we naar Moi Weki?”. Brecht glunderde ook echt toen we hier afgelopen zaterdag aankwamen. Met een grote glimlach op zijn gezicht pakte hij mij vast, slaakte een diepe zucht en vroeg aan mij: ”Mam, zijn we nu in huisje? In Moi Weki?”

De afgelopen weken hebben we in Paramaribo doorgebracht in een backpackershostel met zwembad. De kinderen hebben elke dag heerlijk gezwommen en Brecht heeft zijn zwemvaardigheden behoorlijk opgewaardeerd. Hij kan al een heel stuk onderwater zwemmen MET bandjes en zelfs duiken van de kant. De laatste week waren mijn benen eindelijk bijna helemaal genezen en kon ik zelfs weer genieten van een verkoelende duik met mijn kinderen. In de hostel zitten veel backpackers wat erg gezellig is en Tijn en ik kletsen wat af en ontmoeten veel leuke mensen. Overdag komen de mensen van buiten de hostel bij het zwembad zitten en trekken af en toe een baantje. Ik kan mij er nog steeds over verbazen hoe die meiden allemaal met hun haren opgestoken en hun zonnebril nog op de neus tergend langzaam baantjes door het zwembad trekken. Ik ben bang dat ik in het water altijd kind zal blijven en verzamel in gedachten punten voor de keren dat het mij lukt om heel onschuldig ogend “Mariekes” (zoals de blonde stagiaires hier door de Surinamers genoemd worden) nat te spatten. Hessel en Djoeke geef ik in gedachten extra punten en ik hoop dat ik mijn plezier in het natspetten van droge meiden niet doorgeef aan hen…..

Toen we eenmaal wisten dat Tijn inderdaad de parasiet had en wat de medische gevolgen daarvan waren (elke week een prik, 3x) besloten we het er nog even van te nemen voor we de boot weer terug zouden nemen. We vertrokken voor twee nachten naar een piepklein recreatie gebiedje Parabello. Met de taxi reden we ongeveer een uur (en dat kost gelukkig echt niet veel) en kwamen aan op een prachtige plek. Je kunt het vergelijken met een kleine camping aan het water, waar alleen geen tenten staan maar pinjahutten. We kregen een kleine hut toegewezen waar de hangmatten mochten hangen en de kinderen glipten meteen de jungle in: op verkenning. Het landschap was hier best ongelijk wat de kinderen erg leuk vonden. Ze struinden tussen de bomen door de heuveltjes op en weer af. Toen ontdekten ze het water en zwommen uren in het colabruine water. Er was een touw waarmee ze van de kant het water in konden slingeren en er was een grote binnenband van een auto waar ze lekker op speelden. We zagen dat er op het terrein een heleboel tokkelbanen waren aangelegd en hoopten stiekum dat de kinderen hier ook vanaf zouden mogen. We hadden eerder het plan gehad om ergens anders heen te gaan om te tokkelen door de jungle, maar kwamen erachter dat daar voor kinderen onder de 12 jaar alleen twee baantjes waren aangelegd om op te oefenen en dan mochten ze voor een rib uit Tijns lijf met een gids vanaf gaan. Tijn ging het even vragen en kwam glunderend terug….kinderen waren geen probleem en de volgende dag had hij een afspraak voor ze gemaakt. We sliepen in onze hangmatten en genoten van de overweldigende rust (in Paramaribo ligt de Hostel in het centrum en dat betekent heel veel auto’s, hondengeblaf  en herrie. De hele nacht door.)

Hier was het echt heerlijk rustig. We sliepen allemaal heerlijk en de volgende ochtend vroeg (tja, kinderen he?!) verbaasden we ons over de vele soorten vogels die we zagen. Hele grote toekans, en kleine, kolibrietjes, spechten, gieren en roofvogels. Tegen de middag mochten Hessel en Djoeke dan eindelijk hun harnas (klimgordel, Hessel verwachtte natuurlijk een ridderharnas en was even teleurgesteld, maar ook blij dat hij niet een echt ridderharnas aankreeg omdat het hem wel heel zwaar had geleken met klimmen enzo……..dus, domme mama….dat ik dat nou niet aan zag komen als ik zeg dat hij een harnasje aankrijgt…..) aantrekken en samen met Tijn en de gids de jungle in om 1,7 kilometer aan kabels door het bos, over water en van eiland naar eiland te glijden. De eerste paar tokkels waren niet hoog boven de grond en naast ons hutje, dus hebben Brecht en ik daar nog kunnen kijken. En dan sta je daar, als moeder, te kijken naar je twee kinderen die er opeens zo oud en wijs uitzien. Waarvan er een bloednerveus kijkt en de ander in opperste concentratie is. En natuurlijk had ik ook graag met ze op de platvormpjes gestaan om het samen te beleven, maar zo’n stapje terug doen en je kinderen observeren is toch ook wel grappig. Hun karakters springen er helemaal uit. Waar de een eerst vreselijk nerveus is (en dat gelukkig ook zegt) om na twee tokkelbanen weer terug te gaan naar de fantasiewereld in het hoofd en aan mij vraagt waar ik denk dat hij het beste past als hij op Zweinstein zou zitten…………is de ander gretig en geconcentreerd. Let goed op en verbeterd haar vader wanneer hij iets niet helemaal doet zoals de instructies waren. Ze genieten en zijn uren onderweg van boom naar boom. Wanneer ze eindelijk klaar zijn mag Brecht zelfs nog even mee met de instructeur van een hoge tokkel over het water en slik ik drie keer goed om deze instructeur niet te vertellen dat ik mijn kind precies zo terug wil hebben als ik hem nu afgeleverd heb!!!! Ook zonder psychische schade!!

We kregen nog een tip over een slaapboom van de doodshoofdaapjes vlakbij het terrein en ’s avonds hebben we inderdaad een hele groep aapjes naar de boom zien klimmen, spelen en springen. We werden net zo hard bekeken als wij bij hen deden en ze zaten echt heel dichtbij.

De volgende dag hebben we eerst nog een wandeling gemaakt over een eiland en daarna nog een paar uur gevaren in de kano over het meer.

Helaas kan ik geen foto’s laten zien want onze computer heeft last van omgekeerde fantoompijn en doet net of hij nog nooit een usb-uitgang heeft gehad (mocht iemand een tip hebben hoor ik het graag).

Holi Pagwha en Pasen

We verblijven nog steeds in Paramaribo. We zitten in een backpackers hostel met een zwembad, dus we vermaken ons wel. De palmentuin is hier aan de andere kant van de straat dus de kinderen en wij hebben het best naar ons zin. Maar als je in het hart van Martijn en mij kijkt zouden we veel liever verder reizen, op avontuur gaan of terug naar het binnenland. We zijn dan ook niet echt hier omdat we het zo naar onze zin hebben. Toen we terugkwamen van het schildpadden avontuur waren er bij mij nog vijf vervelende ontstekingen op mijn benen die niet beter werden. Er groeiden dikke rode randen omheen en de pijn werd ook weer erger, dus ik besloot maar weer een bezoekje te brengen aan de arts. Deze stuurde mij meteen door naar een dermatoloog die specialist is op het gebied van parasieten. De arts verdacht mij ervan parasieten bij me te dragen die zorgen voor ontstekingen die maar niet willen genezen. Ik moest mij melden bij de dermatologische dienst om zeven uur ´s ochtends en nee, natuurlijk hoefde ik niet eerst een afspraak te maken, gewoon ´s ochtends vroeg melden. Dus om ruim voor zevenen mengde ik mij tussen de Surinamers in het wezen van een polikliniek. Ik zal jullie niet teveel vervelen met kultuur verschillen....niks kun je hier vergelijken met een polikliniek in Nederland. Het onvermogen van Surinamers om zich te verplaatsen in een autochtoon die niks weet van het systeem helpt ook niet in het begrijpen van wachtzalen, wachtstoelen, deuren met daarachter artsen, of behandelkamers, of bezemkasten, of verpleegkundigen, of loketten, wel of geen afspraak, verwijsbrief, bloed afgeven zonder reden, mannen die de orde moeten bewaken en blijkbaar macht hebben en daar dus niet mee om kunnen gaan en alleen maar kunnen klappen, fluiten en gebaren naar mensen die in hun ogen iets niet goed doen ipv deze even aan te spreken, etc.etc. De eerste dag bleek ik na drieënhalf wachten helemaal niet te hoeven wachten omdat parasieten de volgende dag pas behandeld zouden worden. Dus zat ik de volgende dag weer op de poli. Nu had ik door heel goed om mij heen te kijken iets meer begrepen van het wacht proces, de rijen en welke loketten voor mij dienden dus dat schoot lekker op.....niet dus. Pas om half een wist ik dat ik geen parasieten had. Geluk bij een ongeluk, maar ik verdacht Martijn er ondertussen wel van dat hij deze parasiet bij zich droeg. Martijn kreeg vlak voor we vertrokken uit het binnenland ook een ontsteking op zijn enkel en deze wil ook maar niet genezen. De wond leek toch wel vervelend veel op de wonden die deze parasieten maken en in overleg met de arts stuurde ik Tijn twee dagen later bij hem langs....en inderdaad....hij had de parasiet wel. Nu loopt Martijn rond met een vervelende ontsteking op zijn enkel, pijn in zijn bil van de prik en behoorlijk heftige bijwerkingen, Koorts, zweten, stram en grieperig. Deze prikken mag ik nog twee keer aan hem geven dus we hopen dat de bijwerkingen dan minder heftig zullen zijn.

Gelukkig was er ook een leuke bijkomstigheid op het langere verblijf hier. In de palmentuin wordt elk jaar het Holi Pagwha gevierd. Het Hindostaanse lente feest met heel veel gekleurd poeder gooien! Dus op woensdag vertrokken wij met het hele gezin, gewapend met bussen gekleurd poeder, gekleed in witte T-shirts van 2 euro naar het `gekleurde poeder feest`zoals Brecht het noemt!

Het was geweldig. Zodra we het park binnenliepen kwamen we in een wolk van gekleurd poeder terecht waarin feestende en dansende mensen elkaar onder stoven met de mooiste kleuren. Het gras, de bomen, het pad, het water in de sloten....ALLES was gekleurd. We genoten met volle teugen en hebben een paar uur lang elkaar en alle omstanders gekleurd.

In het park waren vooral veel blanken (stagiaires) en studenten en daardoor enorm gezellig. Iedereen vond het leuk dat wij er met onze kinderen tussen liepen en de kinderen hadden heel wat aanspraak en lol met de andere Nederlanders. De kinderen kregen van een heleboel mensen nieuw poeder toen hun busjes leeg waren en als dank kregen de gulle gevers een flink portie kleur in hun haren (en die kleur gaat heel slecht uit blonde haren...hihihi).
Aan het einde van de middag zagen we er prachtig uit en besloten spontaan om ook Hindostaan te worden...alleen al voor dit prachtige feest!!!

Brecht gaat gewoon door met kleuren!!!!

HIHIHI....Papa krijgt geel haar!!!

En vandaag, een paar dagen later is het Germaanse lente feest aan de beurt....Pasen. Ik denk niet dat de Surinamers er hetzelfde over denken want op Witte donderdag zagen we de kerken volstromen met mensen helemaal in het wit gekleed en liepen er vanochtend om 6 uur processies over straat die kerkelijke liederen zongen. Het Paasfeest wordt hier heel erg gelovig gevierd. Niks eieren verven en zoeken. Of chocolade eitjes snoepen en matzes eten (wat eigenlijk toch wel best gelovig (Joods) is). Maar wij wel. Lekker Germaans hadden wij vanochtend een paasontbijt met gekookte eitjes en matzes (en chocoladeeitjes)

en na het ontbijt gingen we in een moeite door met beschilderen van eieren (mijn favoriete bezigheid met Pasen)

om ze daarna te verstoppen in de Palmentuin. Tussen de buien door. Brecht genoot van het zoeken en

vinden van de eieren en ook de oudste twee vonden het erg leuk.

En morgen pakken we al onze spullen maar weer eens in voor een avontuurtje. We gaan twee nachten naar een recreatiegebied waar je heerlijk schijnt te kunnen zwemmen en spelen. Er zijn zelfs kano's te huur waar ik altijd voor te porren ben. We kunnen daar slapen in onze hangmatten wat wij allemaal erg aangenaam vinden en het gevoel van op reis zijn en in de jungle slapen alleen maar hoger opvoert.

We laten wel weten hoe het was als we weer terug zijn. We moeten dan de inkopen gaan doen voor ons verblijf in het binnenland omdat we zaterdag weer met het korjaal de rivier op zullen varen naar ons mooie huisje Moi Weki!!!!!! Daar kijken we alle 5 naar uit!

Radiostilte 2

Toen de kinderen in hun hangmatten lagen, de gasten luid feest aan het vieren waren (op 20 meter afstand) en de kinderen gillend om ons afdakje heen renden kwam een Nederlandse "tante" naar ons toen en vroeg ons of wij inderdaad Nederlands spraken. Ze zei er meteen achteraan dat Marie-Therese haar had gestuurd omdat we te weinig hadden betaald. Ik zei meteen dat dat niet mogelijk was omdat de betaling via airbnb automatisch gaat. Na wat heen en weer gesteggel waarbij tante bleef zeggen dat zij er niets van wist en alleen voor haar tante sprak en wij bleven zeggen dat het op airbnb voor de prijs staat die wij betaald hebben. Uiteindelijk hebben we toch maar een klein bedrag bijbetaald waar we erg verbolgen over waren omdat deze slaapplaats echt niet meer waard was dan wij betaald hadden. Uiteindelijk gingen toch alle kinderen en gasten slapen en konden wij ook naar onze hangmatten. De volgende ochtend stonden wij vroeg op en haalden verse croissantjes bij het winkeltje verderop. Alle spullen weer inpakken want de taxichauffeur zou om 9 uur ons weer komen halen. We stonden helemaal gereed en ik had al zo'n voorgevoel dat meneer niet meer zou komen.....toen hij om 9:30 nog steeds niet gearriveerd was hebben we maar een andere lift geregeld. Tijn heeft hem nog even gebeld (ik dacht dat hij misschien met een kater in bed zou liggen, maar hij was volgens zijn vrouw weggegaan naar de hoofdstad.....Bier halen???? wilde ik nog vragen. Of een nieuwe uitlaat?). We zijn nog even gestopt bij de supermarchee om inkopen te doen voor de komende twee dagen omdat wij geen winkels meer zouden tegenkomen op ons volgende avontuur: SCHILDPADDEN bekijken!!
In een boekje had ik gelezen dat er een hele mooie afgelegen plek aan het strand moest zijn waar een lodge staat waar je naar de aan land komende schildpadden kunt kijken! Daar wilde ik naartoe en nadat wij contact hadden gehad met de stichting natuurbehoud Suriname waar de lodge van is gingen wij op weg naar Babubsanti zoals het strand daar heet. Op geen enkele kaart konden wij deze lokatie vinden dus met alleen een beschrijving van het boekje in de hand gingen we op weg.

We kwamen met een bootje aan bij het laatste dorpje voor we de bewoonde wereld zouden verlaten. Onze bootsman kon met zijn korjaal niet verder varen de rivier af en de zee op dus moesten wij op zoek naar iemand die ons vanaf hier verder wilde varen.

Van het moment dat ik van boord stapte had ik een grijns op mijn gezicht die pas na drie dagen weer zou verdwijnen. Echt. Ik had kramp in mijn kaken van het grijnzen en lachen......want......man oh man wat was het hier mooi!!!! We stapten van boord en de kinderen doken meteen naar de het zand het de zee. Ik kon alleen maar om mij heen kijken en me verbazen over het prachtige aangezicht van deze twee dorpjes samen genaamd Galibi.

Er kwamen meteen indianen naar ons toe (in dit gedeelte van Suriname wonen de Caraïben indianen) om ons te vragen of ze iets voor ons konden doen en er was in no-time een boot voor ons geregeld om ons naar Babunsanti te varen.

De kinderen speelden nog heel even met de flessen en blikjes waar het strand mee bezaaid ligt.

We moesten alleen even het prachtige strand aflopen naar het bootje dat aan de andere kant lag te wachten. Toen we net onze rugzakken op onze rug hadden gebonden kwamen er een paar kindjes naast ons lopen. Tante (ik word hier in Suriname heel vaak met "Tante"aangesproken door kinderen...klinkt zo lief), wij brengen u even naar de boot! Djoeke en Hessel hadden meteen aanspraak en kletsten terwijl ik genoot van het prachtige uitzicht, het strand, de zee/rivier en de palmbomen. Wat een totaal ander Suriname was dit weer. En wat deden mijn kaken nou toch moeilijk...ik bleef maar grijnzen....Tijn zei terecht dat ik hier vast ook wel graag stage had willen lopen!!!!!! Het is het mooiste stuk Suriname wat ik tot nu toe heb gezien.

Het bootje bracht ons door het woelige water van de rivier en de zee naar Babunsanti.

Onderweg zagen we op het strand al heel veel schildpadsporen vanaf de boot. Alsof er trekkers het strand opgereden waren....daar leken de sporen het meest op! Na 1,5 uur varen kwamen we aan het einde van de wereld (ik voelde me Floortje Dessing aan het einde van de wereld) en stapten we met onze rugzakken van boord. Ik had van de mensen die ik aan de telefoon had gesproken begrepen dat de beheerder aanwezig zou zijn, maar dat zij geen contact meer met hem konden opnemen. We moesten er dus op bedacht zijn dat hij  niet van onze komst wist maar dat wij zeker welkom waren en daar konden overnachten. Ik liep dus maar af op de mannen die onder een palmboom op een bankje zaten te kijken naar drie andere mannen die een visnet leeg aan het halen waren in de branding. Ik zei vriendelijk dat ik op zoek was naar de beheerder van de lodge. De mannen keken mij loom aan en reageerde in eerste instantie niet. Ik besloot maar te vragen of het gebouw achter de mannen de lodge van Stinasu was. Nu kwam er een reactie en de grootste man vertelde mij dat dat inderdaad de lodge van Stinasu was, maar dat de beheerder niet aanwezig was. Ik vroeg, lekker Hollands en doortastend als ik ben toen maar even wanneer deze beheerder terug zou zijn (er was toch echt tegen mij gezegd dat de beheerder aanwezig zou zijn). De mannen zeiden niets en keken vol loomheid naar onze kinderen die zich al helemaal uitgekleed hadden en de zee in gedoken waren.

Ik probeerde nu iets meer uitleg te geven door te vertellen dat wij gesproken hadden met de stichting en dat wij hier mochten overnachten en dat de beheerder aanwezig zou zijn. Het antwoord was eender...De beheerder is niet aanwezig en wij weten niet wanneer hij weer terugkomt. maar wij willen uw bootsman wel even spreken voor hij vertrekt. Ik keek om en zag dat de bootsman zijn anker alweer bijna had opgetrokken om aan zijn terugreis te beginnen.....ik riep naar Tijn dat de bootsman ontboden werd. Dat lukte gelukkig nog net op tijd. Toen de man van het bankje naar onze bootsman liep zei hij in het voorbijgaan aan mij dat ik even geduld moest hebben en dat hij misschien iets ging bedenken. Hij sprak met onze bootsman en Tijn en ik keken van een afstandje toe. Vervolgens vertrok de bootsman en ging onze grote man weer op zijn bankje zitten met de mededeling dat wij geduld moesten hebben, dat hij misschien iets ging bedenken maar nu eerst op adem moest komen.

Oooookkeeee......Tijn en ik besloten onze spullen maar vast van het strand af te tillen en onder een afdakje te zetten en daar af te wachten op wat komen zou. We keken ondertussen onze ogen uit, want Galibi was al ontzettend mooi.....hier was het nog veel mooier. Palmbomen aan het strand, een heerlijk windje, prachtige zee (niet blauw....maar toch), heel veel afval en plastic op het strand.....ook minder mooi....maar daar beginnen we hier bijna aan te wennen.

Let op de achtergrond!!!

Het beruchte bankje.

Na zeker een uur wachten kwam de grote man naar ons toe. Hij stelde zich nu voor, hij was Ronnie en jachtopzichter en natuurbeheerder hier. Hij had een slaapplaats voor ons geregeld. Hij had twee van zijn collega's naar een andere post op het strand gestuurd en we mochten even komen kijken naar de kamer met twee bedden die hij voor ons had vrij gemaakt. Achter de lodge, iets verder naar de rand van de jungle stonden nog een paar kleine gebouwtjes waar hij ons een kamer liet zien. Er waren inderdaad maar twee bedden en er was verder geen ruimte om hangmatten op te hangen. Tijn en ik besloten dan maar drie hangmatten buiten op te hangen tussen bomen en palen. Eigenlijk vond ik dat wel zo mooi en gaaf...Tussen de palmbomen slapen met aan de ene kant als uitzicht de jungle en aan de andere kant het strand en de zee! Terwijl Tijn de hangmatten en de klamboe in orde aan het maken was ben ik maar aan het eten begonnen: koolsalade met paprika, rozijnen, appel en noten. Ik had in Frans-Guyana ook nog kerstomaatjes weten de scoren en gaf die vast aan de kinderen. Zo hadden we een heerlijke maaltijd salade met toe yoghurt en stokbrood met geitenkaas op een paradijselijk strand!!!

Geen borden???Geen probleem! We eten wel uit de pan!

We hadden met Ronnie afgesproken dat wij om een uurtje of elf onze tocht over het strand zouden beginnen. Zij doen dan meteen hun werk en registreren van alles en ondertussen spelen ze gids voor ons en de kinderen. na enige afweging besloten we onze kinderen toch maar in bed te leggen en ze later wakker te maken in de hoop dat ze ook wakker te krijgen zouden zijn. De kinderen kregen vast hun lange kleren aan zodat ze zich 's nachts niet meer zouden hoeven om te kleden en alleen hun sandalen aan hoefden te trekken. Tijn was moe en besloot ook maar vast een uiltje te knappen. Ik heb nog maar eens een boekje met mooie locaties in Suriname zitten lezen en toen was het tijd om de kinderen uit hun bedjes te trekken. Wonder boven wonder kwamen ze ALLE drie zonder huilen en mopperen uit hun bed (dat huilen en mopperen hebben ze de rest van de week gelukkig wel weer dubbel en dwars ingehaald....ze kunnen nu eenmaal niet zo goed tegen weinig slaap en kunnen al helemaal niet uitslapen, dus het duurt altijd bijna een week om bovenop zo'n onderbroken nacht te komen).
Daar liepen we, zonder lampen, in het maanlicht dat heel mooi was, met veel schaduwen, over het strand. En na ongeveer 40 meter zagen we de eerste schildpad al uit de branding kruipen. We moesten meteen stoppen om haar niet te storen, want dan bestaat de kans dat ze terugkeert de zee in en haar eieren zelfs in de branding laat vallen. We bukten zodat we niet teveel zouden afsteken tegen de achtergrond en wachtten rustig tot mevrouw helemaal naar boven was gekropen. Het tij was behoorlijk hoog wat betekende dat de schildpadden maar 15 meter omhoog hoefde te kruipen om bij de rand van de jungle te komen. Ik had niet verwacht dat de schilpadden zo groot zouden zijn....wat een reuzen kruipen daar even uit het water, slepen zich voort over het strand (en nemen onderweg af en toe even pauze van deze inspannende klus). Ze kruipen niet alleen omhoog het strand op, maar gaan zelfs een stuk de jungle in om daar hun nest te graven. We hebben geen schildpadden gezien die een nest groeven op het strand, alleen maar in de jungle.
Toen deze eerste mevrouw helemaal omhoog was gekropen slopen wij zachtjes achter haar door over het strand en al snel zagen we een vrouwtje net terugkeren van het leggen en weer de zee in gaan. Een klein stukje verder was een heel groot vrouwtje bezig een nestplaats te vinden met vlak naast haar een vrouwtje dat al aan het graven was. Kortom....we struikelden bijna over de schildpadden. Uiteindelijk hebben we zoveel schilpadden gezien dat we de tel een beetje kwijt zijn geraakt. Bij een vrouwtje dat omhoog aan het kruipen was zijn we even op het zand gaan zitten om rustig te kijken hoe zij een nestplek zocht en vervolgens begon te graven. Hele scheppen zand gooide ze omhoog en na niet al te lange tijd begon ze met leggen. Als ze leggen raken ze in een soort trance waardoor je ze kunt benaderen zonder dat je ze stoort. De gids had een rode zaklamp bij zich waar schildpadden minder last van schijnen te hebben dan fel wit licht. Hij kroop op zijn buik naar de achterkant van de schildpad toe en scheen voorzichtig onder haar rok....nou ja, daar vond ik het een beetje op lijken. Ik heb er moeite mee dat ik als nieuwsgierig mens perse een schildpad van dichtbij MOET bekijken die in haar kwetsbaarste periode van haar leven eieren aan het leggen is. Daarbij voelde het ook een beetje als een heel intiem moment, alsof ik bij de geboorte van een kind was. En dat de gids dan een rood licht tussen de achterpoten scheen zodat wij konden zien hoe zij haar eieren in een kuil van wel 50 centimeter diep legde voelde als een intiem moment waar ik helemaal geen inbreuk op wilde doen. Ik voelde mij teveel. Mijn kinderen kropen ook naar haar achterkant en keken mee terwijl ze met lange rustpozen 150 eieren in de kuil liet vallen. De gids kon zelfs een ei, wat het meeste op een golfbal zonder putjes lijkt pakken om ons te laten voelen en bekijken. We voelden hoe zo'n ei nog helemaal warm was en heel fragiel en een beetje zacht zodat het kon indeuken maar ook heel schalig zoals bij een kippenei aanvoelde. Gelukkig ging het ei daarna snel weer terug naar het nest. De moeder was klaar met leggen en begon met heel veel toewijding en voorzichtige bewegingen met haar achtervinnen de kuil dicht te scheppen en zachtjes aan te stampen. Je moet je voorstellen dat zo'n dier een enorm gat heeft gegraven waar ze met haar hele grote reuze lijf inpast en dan met haar achtervinnen daar nog een diepere kuil in graaft waar ze haar eieren in legt. Ze ligt eigenlijk helemaal vast. Ze kan zich uberhaupt niet goed bewegen op land en omdraaien of omkijken is onmogelijk. Ze doet alles op gevoel. En het zag er zo mooi en gevoelig uit hoe zij met haar grote achtervinnen, die gemaakt zijn om te zwemmen, haar kostbare eieren weer bedekte. Met een tederheid die alleen zo'n nieuwsgierig mens denkt te kunnen zien in het gedrag van dieren.
Zodra ze de eieren had bedekt begon ze met haar voorvinnen ook zand in de kuil te gooien en werd het tijd voor ons om haar meer ruimte en rust te geven omdat de trance weer weg zou gaan. Wij gaven aan onze gids aan dat onze kinderen en wij het echt heel mooi vonden maar dat het tijd was om weer terug te gaan naar de bedjes. Op de terugweg zagen we ook weer schildpadden in elke fase van het leggen. We zagen ze de branding uitkomen, het strand opkruipen, graven, leggen, terugkruipen en weer in zee verdwijnen! Al met al was het een surrealistische ervaring door het prachtige maanlicht en het verschijnen en verdwijnen van deze prehistorische reuzen uit en in het water. ( Er zijn geen foto's van ons bij de schildpadden aangezien ik ze niet wilde storen met flitslichten!!)
De volgende morgen werden we vroeg wakker en genoten van het prachtige uitzicht vanuit onze hangmatten. De zon kwam net boven het water op en de palmbomen zwaaiden heen en weer op de wind.
De kinderen wisten niet hoe snel zij hun crackertjes met chocopasta moesten eten om in hun zwembroeken weer in zee te duiken (wat nog best gevaarlijk is aangezien hier heel veel haaien en pijlstaartroggen zitten. Deze kun je niet zien omdat het water door de grote  rivieren die hier overal in zee komen heel troebel is).
We hadden met onze bootsman afgesproken dat hij ons om 12 uur zou komen halen zodat we de hele ochtend nog konden genieten van deze prachtige plek.

Terug in de boot, heen en weer geworpen door de golven zwaaiden we naar het strand en de prachtige locatie....Ik wilde eigenlijk meteen weer terug om samen met Tijn een mooi huis te bouwen ofzo!!
Terug in Galibi hoopten we een hangmatplek te vinden voor de nacht. Dat was gelukkig snel geregeld en de kinderen waren meteen aan het spelen met de lokale kinderen. Een van de meisjes liep met een klein baby brulaapje op haar schouder rond waar wij allemaal helemaal verliefd op waren. We mochten het aapje zelfs even vasthouden!!!

Oh mam, hij knuffelt mij echt!!

De hangmatplek was geweldig en had zelfs een kookgelegenheid. De kinderen gingen weer in zee zwemmen en spelen op het strand.

Even afspoelen na het zwemmen!

De volgende dag voeren we terug naar het grensplaatsje en namen daar de taxi terug naar Paramaribo...nagenietend van ons fantastische avontuur.