Holi Pagwha en Pasen

We verblijven nog steeds in Paramaribo. We zitten in een backpackers hostel met een zwembad, dus we vermaken ons wel. De palmentuin is hier aan de andere kant van de straat dus de kinderen en wij hebben het best naar ons zin. Maar als je in het hart van Martijn en mij kijkt zouden we veel liever verder reizen, op avontuur gaan of terug naar het binnenland. We zijn dan ook niet echt hier omdat we het zo naar onze zin hebben. Toen we terugkwamen van het schildpadden avontuur waren er bij mij nog vijf vervelende ontstekingen op mijn benen die niet beter werden. Er groeiden dikke rode randen omheen en de pijn werd ook weer erger, dus ik besloot maar weer een bezoekje te brengen aan de arts. Deze stuurde mij meteen door naar een dermatoloog die specialist is op het gebied van parasieten. De arts verdacht mij ervan parasieten bij me te dragen die zorgen voor ontstekingen die maar niet willen genezen. Ik moest mij melden bij de dermatologische dienst om zeven uur ´s ochtends en nee, natuurlijk hoefde ik niet eerst een afspraak te maken, gewoon ´s ochtends vroeg melden. Dus om ruim voor zevenen mengde ik mij tussen de Surinamers in het wezen van een polikliniek. Ik zal jullie niet teveel vervelen met kultuur verschillen....niks kun je hier vergelijken met een polikliniek in Nederland. Het onvermogen van Surinamers om zich te verplaatsen in een autochtoon die niks weet van het systeem helpt ook niet in het begrijpen van wachtzalen, wachtstoelen, deuren met daarachter artsen, of behandelkamers, of bezemkasten, of verpleegkundigen, of loketten, wel of geen afspraak, verwijsbrief, bloed afgeven zonder reden, mannen die de orde moeten bewaken en blijkbaar macht hebben en daar dus niet mee om kunnen gaan en alleen maar kunnen klappen, fluiten en gebaren naar mensen die in hun ogen iets niet goed doen ipv deze even aan te spreken, etc.etc. De eerste dag bleek ik na drieënhalf wachten helemaal niet te hoeven wachten omdat parasieten de volgende dag pas behandeld zouden worden. Dus zat ik de volgende dag weer op de poli. Nu had ik door heel goed om mij heen te kijken iets meer begrepen van het wacht proces, de rijen en welke loketten voor mij dienden dus dat schoot lekker op.....niet dus. Pas om half een wist ik dat ik geen parasieten had. Geluk bij een ongeluk, maar ik verdacht Martijn er ondertussen wel van dat hij deze parasiet bij zich droeg. Martijn kreeg vlak voor we vertrokken uit het binnenland ook een ontsteking op zijn enkel en deze wil ook maar niet genezen. De wond leek toch wel vervelend veel op de wonden die deze parasieten maken en in overleg met de arts stuurde ik Tijn twee dagen later bij hem langs....en inderdaad....hij had de parasiet wel. Nu loopt Martijn rond met een vervelende ontsteking op zijn enkel, pijn in zijn bil van de prik en behoorlijk heftige bijwerkingen, Koorts, zweten, stram en grieperig. Deze prikken mag ik nog twee keer aan hem geven dus we hopen dat de bijwerkingen dan minder heftig zullen zijn.

Gelukkig was er ook een leuke bijkomstigheid op het langere verblijf hier. In de palmentuin wordt elk jaar het Holi Pagwha gevierd. Het Hindostaanse lente feest met heel veel gekleurd poeder gooien! Dus op woensdag vertrokken wij met het hele gezin, gewapend met bussen gekleurd poeder, gekleed in witte T-shirts van 2 euro naar het `gekleurde poeder feest`zoals Brecht het noemt!

Het was geweldig. Zodra we het park binnenliepen kwamen we in een wolk van gekleurd poeder terecht waarin feestende en dansende mensen elkaar onder stoven met de mooiste kleuren. Het gras, de bomen, het pad, het water in de sloten....ALLES was gekleurd. We genoten met volle teugen en hebben een paar uur lang elkaar en alle omstanders gekleurd.

In het park waren vooral veel blanken (stagiaires) en studenten en daardoor enorm gezellig. Iedereen vond het leuk dat wij er met onze kinderen tussen liepen en de kinderen hadden heel wat aanspraak en lol met de andere Nederlanders. De kinderen kregen van een heleboel mensen nieuw poeder toen hun busjes leeg waren en als dank kregen de gulle gevers een flink portie kleur in hun haren (en die kleur gaat heel slecht uit blonde haren...hihihi).
Aan het einde van de middag zagen we er prachtig uit en besloten spontaan om ook Hindostaan te worden...alleen al voor dit prachtige feest!!!

Brecht gaat gewoon door met kleuren!!!!

HIHIHI....Papa krijgt geel haar!!!

En vandaag, een paar dagen later is het Germaanse lente feest aan de beurt....Pasen. Ik denk niet dat de Surinamers er hetzelfde over denken want op Witte donderdag zagen we de kerken volstromen met mensen helemaal in het wit gekleed en liepen er vanochtend om 6 uur processies over straat die kerkelijke liederen zongen. Het Paasfeest wordt hier heel erg gelovig gevierd. Niks eieren verven en zoeken. Of chocolade eitjes snoepen en matzes eten (wat eigenlijk toch wel best gelovig (Joods) is). Maar wij wel. Lekker Germaans hadden wij vanochtend een paasontbijt met gekookte eitjes en matzes (en chocoladeeitjes)

en na het ontbijt gingen we in een moeite door met beschilderen van eieren (mijn favoriete bezigheid met Pasen)

om ze daarna te verstoppen in de Palmentuin. Tussen de buien door. Brecht genoot van het zoeken en

vinden van de eieren en ook de oudste twee vonden het erg leuk.

En morgen pakken we al onze spullen maar weer eens in voor een avontuurtje. We gaan twee nachten naar een recreatiegebied waar je heerlijk schijnt te kunnen zwemmen en spelen. Er zijn zelfs kano's te huur waar ik altijd voor te porren ben. We kunnen daar slapen in onze hangmatten wat wij allemaal erg aangenaam vinden en het gevoel van op reis zijn en in de jungle slapen alleen maar hoger opvoert.

We laten wel weten hoe het was als we weer terug zijn. We moeten dan de inkopen gaan doen voor ons verblijf in het binnenland omdat we zaterdag weer met het korjaal de rivier op zullen varen naar ons mooie huisje Moi Weki!!!!!! Daar kijken we alle 5 naar uit!

Radiostilte 2

Toen de kinderen in hun hangmatten lagen, de gasten luid feest aan het vieren waren (op 20 meter afstand) en de kinderen gillend om ons afdakje heen renden kwam een Nederlandse "tante" naar ons toen en vroeg ons of wij inderdaad Nederlands spraken. Ze zei er meteen achteraan dat Marie-Therese haar had gestuurd omdat we te weinig hadden betaald. Ik zei meteen dat dat niet mogelijk was omdat de betaling via airbnb automatisch gaat. Na wat heen en weer gesteggel waarbij tante bleef zeggen dat zij er niets van wist en alleen voor haar tante sprak en wij bleven zeggen dat het op airbnb voor de prijs staat die wij betaald hebben. Uiteindelijk hebben we toch maar een klein bedrag bijbetaald waar we erg verbolgen over waren omdat deze slaapplaats echt niet meer waard was dan wij betaald hadden. Uiteindelijk gingen toch alle kinderen en gasten slapen en konden wij ook naar onze hangmatten. De volgende ochtend stonden wij vroeg op en haalden verse croissantjes bij het winkeltje verderop. Alle spullen weer inpakken want de taxichauffeur zou om 9 uur ons weer komen halen. We stonden helemaal gereed en ik had al zo'n voorgevoel dat meneer niet meer zou komen.....toen hij om 9:30 nog steeds niet gearriveerd was hebben we maar een andere lift geregeld. Tijn heeft hem nog even gebeld (ik dacht dat hij misschien met een kater in bed zou liggen, maar hij was volgens zijn vrouw weggegaan naar de hoofdstad.....Bier halen???? wilde ik nog vragen. Of een nieuwe uitlaat?). We zijn nog even gestopt bij de supermarchee om inkopen te doen voor de komende twee dagen omdat wij geen winkels meer zouden tegenkomen op ons volgende avontuur: SCHILDPADDEN bekijken!!
In een boekje had ik gelezen dat er een hele mooie afgelegen plek aan het strand moest zijn waar een lodge staat waar je naar de aan land komende schildpadden kunt kijken! Daar wilde ik naartoe en nadat wij contact hadden gehad met de stichting natuurbehoud Suriname waar de lodge van is gingen wij op weg naar Babubsanti zoals het strand daar heet. Op geen enkele kaart konden wij deze lokatie vinden dus met alleen een beschrijving van het boekje in de hand gingen we op weg.

We kwamen met een bootje aan bij het laatste dorpje voor we de bewoonde wereld zouden verlaten. Onze bootsman kon met zijn korjaal niet verder varen de rivier af en de zee op dus moesten wij op zoek naar iemand die ons vanaf hier verder wilde varen.

Van het moment dat ik van boord stapte had ik een grijns op mijn gezicht die pas na drie dagen weer zou verdwijnen. Echt. Ik had kramp in mijn kaken van het grijnzen en lachen......want......man oh man wat was het hier mooi!!!! We stapten van boord en de kinderen doken meteen naar de het zand het de zee. Ik kon alleen maar om mij heen kijken en me verbazen over het prachtige aangezicht van deze twee dorpjes samen genaamd Galibi.

Er kwamen meteen indianen naar ons toe (in dit gedeelte van Suriname wonen de Caraïben indianen) om ons te vragen of ze iets voor ons konden doen en er was in no-time een boot voor ons geregeld om ons naar Babunsanti te varen.

De kinderen speelden nog heel even met de flessen en blikjes waar het strand mee bezaaid ligt.

We moesten alleen even het prachtige strand aflopen naar het bootje dat aan de andere kant lag te wachten. Toen we net onze rugzakken op onze rug hadden gebonden kwamen er een paar kindjes naast ons lopen. Tante (ik word hier in Suriname heel vaak met "Tante"aangesproken door kinderen...klinkt zo lief), wij brengen u even naar de boot! Djoeke en Hessel hadden meteen aanspraak en kletsten terwijl ik genoot van het prachtige uitzicht, het strand, de zee/rivier en de palmbomen. Wat een totaal ander Suriname was dit weer. En wat deden mijn kaken nou toch moeilijk...ik bleef maar grijnzen....Tijn zei terecht dat ik hier vast ook wel graag stage had willen lopen!!!!!! Het is het mooiste stuk Suriname wat ik tot nu toe heb gezien.

Het bootje bracht ons door het woelige water van de rivier en de zee naar Babunsanti.

Onderweg zagen we op het strand al heel veel schildpadsporen vanaf de boot. Alsof er trekkers het strand opgereden waren....daar leken de sporen het meest op! Na 1,5 uur varen kwamen we aan het einde van de wereld (ik voelde me Floortje Dessing aan het einde van de wereld) en stapten we met onze rugzakken van boord. Ik had van de mensen die ik aan de telefoon had gesproken begrepen dat de beheerder aanwezig zou zijn, maar dat zij geen contact meer met hem konden opnemen. We moesten er dus op bedacht zijn dat hij  niet van onze komst wist maar dat wij zeker welkom waren en daar konden overnachten. Ik liep dus maar af op de mannen die onder een palmboom op een bankje zaten te kijken naar drie andere mannen die een visnet leeg aan het halen waren in de branding. Ik zei vriendelijk dat ik op zoek was naar de beheerder van de lodge. De mannen keken mij loom aan en reageerde in eerste instantie niet. Ik besloot maar te vragen of het gebouw achter de mannen de lodge van Stinasu was. Nu kwam er een reactie en de grootste man vertelde mij dat dat inderdaad de lodge van Stinasu was, maar dat de beheerder niet aanwezig was. Ik vroeg, lekker Hollands en doortastend als ik ben toen maar even wanneer deze beheerder terug zou zijn (er was toch echt tegen mij gezegd dat de beheerder aanwezig zou zijn). De mannen zeiden niets en keken vol loomheid naar onze kinderen die zich al helemaal uitgekleed hadden en de zee in gedoken waren.

Ik probeerde nu iets meer uitleg te geven door te vertellen dat wij gesproken hadden met de stichting en dat wij hier mochten overnachten en dat de beheerder aanwezig zou zijn. Het antwoord was eender...De beheerder is niet aanwezig en wij weten niet wanneer hij weer terugkomt. maar wij willen uw bootsman wel even spreken voor hij vertrekt. Ik keek om en zag dat de bootsman zijn anker alweer bijna had opgetrokken om aan zijn terugreis te beginnen.....ik riep naar Tijn dat de bootsman ontboden werd. Dat lukte gelukkig nog net op tijd. Toen de man van het bankje naar onze bootsman liep zei hij in het voorbijgaan aan mij dat ik even geduld moest hebben en dat hij misschien iets ging bedenken. Hij sprak met onze bootsman en Tijn en ik keken van een afstandje toe. Vervolgens vertrok de bootsman en ging onze grote man weer op zijn bankje zitten met de mededeling dat wij geduld moesten hebben, dat hij misschien iets ging bedenken maar nu eerst op adem moest komen.

Oooookkeeee......Tijn en ik besloten onze spullen maar vast van het strand af te tillen en onder een afdakje te zetten en daar af te wachten op wat komen zou. We keken ondertussen onze ogen uit, want Galibi was al ontzettend mooi.....hier was het nog veel mooier. Palmbomen aan het strand, een heerlijk windje, prachtige zee (niet blauw....maar toch), heel veel afval en plastic op het strand.....ook minder mooi....maar daar beginnen we hier bijna aan te wennen.

Let op de achtergrond!!!

Het beruchte bankje.

Na zeker een uur wachten kwam de grote man naar ons toe. Hij stelde zich nu voor, hij was Ronnie en jachtopzichter en natuurbeheerder hier. Hij had een slaapplaats voor ons geregeld. Hij had twee van zijn collega's naar een andere post op het strand gestuurd en we mochten even komen kijken naar de kamer met twee bedden die hij voor ons had vrij gemaakt. Achter de lodge, iets verder naar de rand van de jungle stonden nog een paar kleine gebouwtjes waar hij ons een kamer liet zien. Er waren inderdaad maar twee bedden en er was verder geen ruimte om hangmatten op te hangen. Tijn en ik besloten dan maar drie hangmatten buiten op te hangen tussen bomen en palen. Eigenlijk vond ik dat wel zo mooi en gaaf...Tussen de palmbomen slapen met aan de ene kant als uitzicht de jungle en aan de andere kant het strand en de zee! Terwijl Tijn de hangmatten en de klamboe in orde aan het maken was ben ik maar aan het eten begonnen: koolsalade met paprika, rozijnen, appel en noten. Ik had in Frans-Guyana ook nog kerstomaatjes weten de scoren en gaf die vast aan de kinderen. Zo hadden we een heerlijke maaltijd salade met toe yoghurt en stokbrood met geitenkaas op een paradijselijk strand!!!

Geen borden???Geen probleem! We eten wel uit de pan!

We hadden met Ronnie afgesproken dat wij om een uurtje of elf onze tocht over het strand zouden beginnen. Zij doen dan meteen hun werk en registreren van alles en ondertussen spelen ze gids voor ons en de kinderen. na enige afweging besloten we onze kinderen toch maar in bed te leggen en ze later wakker te maken in de hoop dat ze ook wakker te krijgen zouden zijn. De kinderen kregen vast hun lange kleren aan zodat ze zich 's nachts niet meer zouden hoeven om te kleden en alleen hun sandalen aan hoefden te trekken. Tijn was moe en besloot ook maar vast een uiltje te knappen. Ik heb nog maar eens een boekje met mooie locaties in Suriname zitten lezen en toen was het tijd om de kinderen uit hun bedjes te trekken. Wonder boven wonder kwamen ze ALLE drie zonder huilen en mopperen uit hun bed (dat huilen en mopperen hebben ze de rest van de week gelukkig wel weer dubbel en dwars ingehaald....ze kunnen nu eenmaal niet zo goed tegen weinig slaap en kunnen al helemaal niet uitslapen, dus het duurt altijd bijna een week om bovenop zo'n onderbroken nacht te komen).
Daar liepen we, zonder lampen, in het maanlicht dat heel mooi was, met veel schaduwen, over het strand. En na ongeveer 40 meter zagen we de eerste schildpad al uit de branding kruipen. We moesten meteen stoppen om haar niet te storen, want dan bestaat de kans dat ze terugkeert de zee in en haar eieren zelfs in de branding laat vallen. We bukten zodat we niet teveel zouden afsteken tegen de achtergrond en wachtten rustig tot mevrouw helemaal naar boven was gekropen. Het tij was behoorlijk hoog wat betekende dat de schildpadden maar 15 meter omhoog hoefde te kruipen om bij de rand van de jungle te komen. Ik had niet verwacht dat de schilpadden zo groot zouden zijn....wat een reuzen kruipen daar even uit het water, slepen zich voort over het strand (en nemen onderweg af en toe even pauze van deze inspannende klus). Ze kruipen niet alleen omhoog het strand op, maar gaan zelfs een stuk de jungle in om daar hun nest te graven. We hebben geen schildpadden gezien die een nest groeven op het strand, alleen maar in de jungle.
Toen deze eerste mevrouw helemaal omhoog was gekropen slopen wij zachtjes achter haar door over het strand en al snel zagen we een vrouwtje net terugkeren van het leggen en weer de zee in gaan. Een klein stukje verder was een heel groot vrouwtje bezig een nestplaats te vinden met vlak naast haar een vrouwtje dat al aan het graven was. Kortom....we struikelden bijna over de schildpadden. Uiteindelijk hebben we zoveel schilpadden gezien dat we de tel een beetje kwijt zijn geraakt. Bij een vrouwtje dat omhoog aan het kruipen was zijn we even op het zand gaan zitten om rustig te kijken hoe zij een nestplek zocht en vervolgens begon te graven. Hele scheppen zand gooide ze omhoog en na niet al te lange tijd begon ze met leggen. Als ze leggen raken ze in een soort trance waardoor je ze kunt benaderen zonder dat je ze stoort. De gids had een rode zaklamp bij zich waar schildpadden minder last van schijnen te hebben dan fel wit licht. Hij kroop op zijn buik naar de achterkant van de schildpad toe en scheen voorzichtig onder haar rok....nou ja, daar vond ik het een beetje op lijken. Ik heb er moeite mee dat ik als nieuwsgierig mens perse een schildpad van dichtbij MOET bekijken die in haar kwetsbaarste periode van haar leven eieren aan het leggen is. Daarbij voelde het ook een beetje als een heel intiem moment, alsof ik bij de geboorte van een kind was. En dat de gids dan een rood licht tussen de achterpoten scheen zodat wij konden zien hoe zij haar eieren in een kuil van wel 50 centimeter diep legde voelde als een intiem moment waar ik helemaal geen inbreuk op wilde doen. Ik voelde mij teveel. Mijn kinderen kropen ook naar haar achterkant en keken mee terwijl ze met lange rustpozen 150 eieren in de kuil liet vallen. De gids kon zelfs een ei, wat het meeste op een golfbal zonder putjes lijkt pakken om ons te laten voelen en bekijken. We voelden hoe zo'n ei nog helemaal warm was en heel fragiel en een beetje zacht zodat het kon indeuken maar ook heel schalig zoals bij een kippenei aanvoelde. Gelukkig ging het ei daarna snel weer terug naar het nest. De moeder was klaar met leggen en begon met heel veel toewijding en voorzichtige bewegingen met haar achtervinnen de kuil dicht te scheppen en zachtjes aan te stampen. Je moet je voorstellen dat zo'n dier een enorm gat heeft gegraven waar ze met haar hele grote reuze lijf inpast en dan met haar achtervinnen daar nog een diepere kuil in graaft waar ze haar eieren in legt. Ze ligt eigenlijk helemaal vast. Ze kan zich uberhaupt niet goed bewegen op land en omdraaien of omkijken is onmogelijk. Ze doet alles op gevoel. En het zag er zo mooi en gevoelig uit hoe zij met haar grote achtervinnen, die gemaakt zijn om te zwemmen, haar kostbare eieren weer bedekte. Met een tederheid die alleen zo'n nieuwsgierig mens denkt te kunnen zien in het gedrag van dieren.
Zodra ze de eieren had bedekt begon ze met haar voorvinnen ook zand in de kuil te gooien en werd het tijd voor ons om haar meer ruimte en rust te geven omdat de trance weer weg zou gaan. Wij gaven aan onze gids aan dat onze kinderen en wij het echt heel mooi vonden maar dat het tijd was om weer terug te gaan naar de bedjes. Op de terugweg zagen we ook weer schildpadden in elke fase van het leggen. We zagen ze de branding uitkomen, het strand opkruipen, graven, leggen, terugkruipen en weer in zee verdwijnen! Al met al was het een surrealistische ervaring door het prachtige maanlicht en het verschijnen en verdwijnen van deze prehistorische reuzen uit en in het water. ( Er zijn geen foto's van ons bij de schildpadden aangezien ik ze niet wilde storen met flitslichten!!)
De volgende morgen werden we vroeg wakker en genoten van het prachtige uitzicht vanuit onze hangmatten. De zon kwam net boven het water op en de palmbomen zwaaiden heen en weer op de wind.
De kinderen wisten niet hoe snel zij hun crackertjes met chocopasta moesten eten om in hun zwembroeken weer in zee te duiken (wat nog best gevaarlijk is aangezien hier heel veel haaien en pijlstaartroggen zitten. Deze kun je niet zien omdat het water door de grote  rivieren die hier overal in zee komen heel troebel is).
We hadden met onze bootsman afgesproken dat hij ons om 12 uur zou komen halen zodat we de hele ochtend nog konden genieten van deze prachtige plek.

Terug in de boot, heen en weer geworpen door de golven zwaaiden we naar het strand en de prachtige locatie....Ik wilde eigenlijk meteen weer terug om samen met Tijn een mooi huis te bouwen ofzo!!
Terug in Galibi hoopten we een hangmatplek te vinden voor de nacht. Dat was gelukkig snel geregeld en de kinderen waren meteen aan het spelen met de lokale kinderen. Een van de meisjes liep met een klein baby brulaapje op haar schouder rond waar wij allemaal helemaal verliefd op waren. We mochten het aapje zelfs even vasthouden!!!

Oh mam, hij knuffelt mij echt!!

De hangmatplek was geweldig en had zelfs een kookgelegenheid. De kinderen gingen weer in zee zwemmen en spelen op het strand.

Even afspoelen na het zwemmen!

De volgende dag voeren we terug naar het grensplaatsje en namen daar de taxi terug naar Paramaribo...nagenietend van ons fantastische avontuur.

Radiostilte 1

Na een lange radiostilte hier eindelijk weer een bericht van de Broekmannetjes!!!

Het was even stil omdat ik het heel druk had met vervelende dingen. Ik ben dit blog begonnen om opa´s, oma´s, familie en vrienden te kunnen vertellen over onze avonturen en om een dagboek bij te houden voor onszelf. Het was vooral voor mij een grote domper om anderhalve week voor de oorspronkelijke vertrekdatum naar Paramaribo aan mijzelf en Tijn te moeten toegeven dat de pijn niet meer houdbaar was. Ik werd ´s ochtends wakker en wist dat het echt teveel werd. Ik wist dat ik geen stage meer kon lopen en dat de pijn alleen maar erger werd en gooide het er uit dat ik eerder naar Paramaribo wilde. Gelukkig zag Tijn ook wel dat ik aan mijn taks zat en ging meteen op onderzoek uit om uit te vinden wanneer we met een korjaal mee konden varen. Dat zou nog 5 dagen duren. De volgende dag bevestigde mijn lijf mijn gedachten want ik kreeg koorts. Ook Djoeke kreeg weer koorts en ik besloot mijn meegebrachte antibiotica in te gaan nemen en Djoeke met Tijn naar de verpleegpost te sturen. Ook zij kreeg daar antibiotica. Bij Djoeke sloeg deze gelukkig snel aan en na een paar dagen waren haar wonden genezen!! Bij mij verliep het minder voorspoedig en ik was een paar dagen later ontzettend blij om eindelijk op de boot te zitten naar de stad.

Mooi doorkijkje onderweg!

Op de terugweg was de rivier vele hoger dan op de heenweg, gevolg, mooie soela's!

Zodra we in ons appartement aangekomen waren ben ik naar het ziekenhuis om de hoek (toevallig 600 meter van ons appartement) gegaan om een dokter naar mijn benen en armen te laten kijken. In de wachtkamer telde ik voor de gein mijn ontstekingen even….56! Na enig nadenken besloot te arts mijn dosis antibiotica te verdubbelen in de hoop de bacterie uit te roeien.

Bij ons appartement heb ik 11 dagen met mijn benen omhoog gezeten en niks gedaan……wat ik heel moeilijk vind in een land dat ik nog helemaal wil ontdekken en verkennen, in de hoop dat het vocht uit mijn benen zou gaan en de wonden zouden genezen. Gelukkig verveelde de rest van het gezin zich niet want wij hadden onszelf een beetje luxe gegund met een appartement met zwembad!!!!!! Hessel, Djoeke en Brecht hebben de hele dag gezwommen en hadden het bad voor zich alleen. Er waren geen andere gasten. Ook de luxe van Wifi was erg fijn. Ik heb mijzelf ’s avonds getrakteerd op Nederlandse en Belgische televisie met dank aan uitzending gemist!!

Tijn liep vlak voor en tijdens de reis naar Paramaribo ook wonden en ontstekingen op waar hij deze week ook zoet mee was. Uiteindelijk is hij ook  maar naar de dokter gegaan voor een antibiotica kuurtje en een grondige schoonmaak beurt waar hij nu nog naar van wordt als we het erover hebben….

En toen begon ons volgende avontuur…Suriname verlaten en een nieuw visum halen. We hadden in de tussentijd al van alles vernomen over de perikelen: Visum Suriname. De regering had van de ene op de andere dag besloten de prijs voor het visum met 450 procent te verhogen. Dat betekent dat wij i.p.v. 100 Euro nu opeens 450 Euro moesten gaan betalen. Natuurlijk veroorzaakte dit heel wat commotie en toen bleek de regering het hele gedoe weer even te bevriezen (terwijl de regeling al ingegaan was!!!) zonder duidelijkheid te geven over hoe het verder zou gaan verlopen. Op hoop van zegen reisden wij dus naar de grens en namen de boot naar Frans-Guyana. Daar aangekomen moesten we een eind lopen over een drukke straat zonder stoepen om bij de dependance van het Nederlandse consulaat te komen. We kwamen daar uiteindelijk iets over 12 uur aan en konden dus meteen de siësta van 2 uur uitzitten voor we naar binnen konden. Buiten aan de gevel hing een brief in het Frans dat de prijs voor een visum tot 15 maart teruggebracht was naar 20 Euro. Tijn en ik keken elkaar vol ongeloof aan….Wat een geluk hadden wij. Morgen zou ons visum eigenlijk pas verlopen en omdat ik niet zoveel vertrouwen heb in het grijze gebied van tot de 15^e en tot en met de 15^e hadden we besloten op de 14^e maar vast het land te verlaten. Dit slechte vertrouwen van mij leverde ons dus mooi 350 Euro op!!!!!!!! De siësta had de mevrouw van het consulaat duidelijk goed gedaan want nog nooit ben ik zo vriendelijk geholpen door iemand achter een loket van Surinaamse afkomst!!! Even pinnen en voor 100 Euro waren wij 5 toeristenkaarten rijker!!!!!! Wat een opluchting! En nu, hopsakee naar een supermarchee!!!! Ja, je bent in Frankrijk of niet hè?!  Franse kaas, Franse worst en Frans stokbrood stond op ons lijstje! Mmmmmmmmmm! Met de taxi naar onze slaapplaats die we al weken geleden hadden geboekt via airBnB. De taxichauffeur (waarvan wij twijfelen of hij dat wel was. Nergens was op de auto een taxiteken te vinden, in de auto een meter, de uitlaat hing los onder de auto en het blikje bier wat in het bekerhoudertje naast de pook stond was gewoon open en half leeg…..) moest lang zoeken maar vond uiteindelijk onze slaapplaats. En bij aankomst bleek dit nog een groot woord, slaapplaats. Uuhhh….wat was het wel….hoe moet ik het uitleggen….Doe je ogen dicht en zie een woonerf voor je. Vervang nu alle stoepen en bestraatte wegen door zand en modder. Vervang alle huizen door houtenkrotjes zonder deuren met alleen doeken voor de deuropening. Schuif alle houten krotten dichter naar elkaar toe. Nog dichter….nee, echt nog dichter. Zo dicht dat je de televisie in elk krotje letterlijk kunt verstaan zonder dat deze belachelijk hard staan. En nu ligt er in het midden van dit krottenwijkje een dorpsplein. Houdt je ogen nog steeds gesloten en vervang dit dorpsplein door een ronde hut met dak van palmbladen. Deze soort van centraal ontmoetingspunt met dak zou onze overnachtingsplek worden. Het halve dorp dat op deze plaats zat bleef rustig zitten toen onze taxichauffeur het erfje op kwam rijden met ronkende uitlaat. Iedereen bleef zitten toen wij onze rugzakken uitlaadde……Tijn maakte nog even een afspraak met de taxichauffeur over het weer komen halen de volgende morgen om 9 uur en toen hij ook uit de auto was gestapt zat iedereen nog gewoon onder het dak en ze keken niet op of om. Ik besloot maar om het muurtje heen te lopen en bij de doorgang te vragen naar Marie-Therese. Een oud vrouwtje keek me met een pokerface aan waar ze in Las Vegas vast veel geld mee kan winnen. Ik besloot dat zij het meest op de foto leek die op airbnb stond en vroeg haar nogmaals in mijn beste Frans of zij Marie-Therese was. Ik schatte haar blik op een Full-House of een Flush en dacht dat ik bingo had. In mijn nog steeds niet zo sterke Frans ging ik verder met uitleggen wie ik was en dat wij geboekt hadden met airbnb voor 1 overnachting. Stoïcijns bleef zij mij aankijken. Opeens stond ze op en begon een beetje boos te zeggen dat ze een verjaardag had en dat het dus niet handig was dat wij er waren….totaal verbouwereerd sputterde ik tegen dat we via airbnb geboekt hadden en niets vernomen hadden van een annulering. Mevrouw vond het maar lastig dat wij gewoon bleven en dat zij dus het hutje moest leegmaken, de stinkende autovelg met rooster en twee vissen (bbq) moest weghalen en alle mensen uit het hutje moest schoppen. Tijdens het weglopen gebaarde ze achterom dat we daar de hangmatten maar moesten ophangen en toen was ze verdwenen. Ze liet een aantal honden en een stuk of tien kinderen achter. Om het hutje heen liepen kleine dikke mannen met blote buiken vol tatoeages rond. De kinderen renden en krijsten rond en door de hut en daar zaten wij. Zelfs Tijn zei hardop dat het hem een beetje tegenviel. Maar na 10 minuten hadden we drie dolenthousiaste kinderen die aan het spelen waren met honden en kinderen en vroegen hoe lang we hier gingen blijven…Dus hingen we de hangmatten maar vast op en speelden met de kinderen die opeens Nederlands bleken te spreken!!!

Met z'n allen krijten op een klein krijtbord.

Zo is het ronde hutje van binnen. Je ziet onze hangmaten hangen!

De kinderen waren erg lief en gezellig en onze kinderen genoten van ze. Wij hadden nog geen idee of we ergens water konden halen, waar een wc of douche was en vroegen dat maar aan de kinderen. Zij hielpen ons graag en zo kwamen wij erachter dat we de enige wc van dit woonerf en douche gewoon deelden. Ik schat dat er zo’n tien huisjes om ons heen stonden. Dus je kunt je voorstellen dat het aan het begin van de avond erg druk was bij de wc en douche. Alle kinderen moesten baden, plassen en tandenpoetsen….Toen we onze kinderen in de hangmatten aan het leggen waren kwamen alle gasten voor het feestje (de verjaardag) en hadden blijkbaar niet door dat de obstakels waar ze voor moesten bukken om er onderdoor te kunnen hangmatten waren met kinderen erin die gingen slapen. Want de grote tafel naast de hangmatten werd gewoon als cadeautafel ingericht en het toenemende aantal gasten zetten hun toenemende voorraad alcohol daar netjes op. Opeens was daar weer Marie-Therese en gelukkig nam zij alle volwassen gasten mee om het feestje ergens anders te houden (om de hoek). De kinderen bleven gewoon en probeerde achter onze rug met onze kinderen in de hangmatten te kletsen, grapjes te maken en te spelen. Tijn heeft de kinderen toen vriendelijk toch dringend verzocht om ergens anders te gaan spelen. En dat had hij achteraf beter kunnen omschrijven; dat “ergens” anders. Tot een uurtje of 11 renden de kinderen rondjes om ons hutje terwijl zij ons duidelijk lieten merken dat zij van indianen afstammen. Ze gilden en schreeuwden. 

Hessel met een lief hondje!

Er kropen reuze slakken rond!

reuze groot!