Radiostilte 1

Na een lange radiostilte hier eindelijk weer een bericht van de Broekmannetjes!!!

Het was even stil omdat ik het heel druk had met vervelende dingen. Ik ben dit blog begonnen om opa´s, oma´s, familie en vrienden te kunnen vertellen over onze avonturen en om een dagboek bij te houden voor onszelf. Het was vooral voor mij een grote domper om anderhalve week voor de oorspronkelijke vertrekdatum naar Paramaribo aan mijzelf en Tijn te moeten toegeven dat de pijn niet meer houdbaar was. Ik werd ´s ochtends wakker en wist dat het echt teveel werd. Ik wist dat ik geen stage meer kon lopen en dat de pijn alleen maar erger werd en gooide het er uit dat ik eerder naar Paramaribo wilde. Gelukkig zag Tijn ook wel dat ik aan mijn taks zat en ging meteen op onderzoek uit om uit te vinden wanneer we met een korjaal mee konden varen. Dat zou nog 5 dagen duren. De volgende dag bevestigde mijn lijf mijn gedachten want ik kreeg koorts. Ook Djoeke kreeg weer koorts en ik besloot mijn meegebrachte antibiotica in te gaan nemen en Djoeke met Tijn naar de verpleegpost te sturen. Ook zij kreeg daar antibiotica. Bij Djoeke sloeg deze gelukkig snel aan en na een paar dagen waren haar wonden genezen!! Bij mij verliep het minder voorspoedig en ik was een paar dagen later ontzettend blij om eindelijk op de boot te zitten naar de stad.

Mooi doorkijkje onderweg!

Op de terugweg was de rivier vele hoger dan op de heenweg, gevolg, mooie soela's!

Zodra we in ons appartement aangekomen waren ben ik naar het ziekenhuis om de hoek (toevallig 600 meter van ons appartement) gegaan om een dokter naar mijn benen en armen te laten kijken. In de wachtkamer telde ik voor de gein mijn ontstekingen even….56! Na enig nadenken besloot te arts mijn dosis antibiotica te verdubbelen in de hoop de bacterie uit te roeien.

Bij ons appartement heb ik 11 dagen met mijn benen omhoog gezeten en niks gedaan……wat ik heel moeilijk vind in een land dat ik nog helemaal wil ontdekken en verkennen, in de hoop dat het vocht uit mijn benen zou gaan en de wonden zouden genezen. Gelukkig verveelde de rest van het gezin zich niet want wij hadden onszelf een beetje luxe gegund met een appartement met zwembad!!!!!! Hessel, Djoeke en Brecht hebben de hele dag gezwommen en hadden het bad voor zich alleen. Er waren geen andere gasten. Ook de luxe van Wifi was erg fijn. Ik heb mijzelf ’s avonds getrakteerd op Nederlandse en Belgische televisie met dank aan uitzending gemist!!

Tijn liep vlak voor en tijdens de reis naar Paramaribo ook wonden en ontstekingen op waar hij deze week ook zoet mee was. Uiteindelijk is hij ook  maar naar de dokter gegaan voor een antibiotica kuurtje en een grondige schoonmaak beurt waar hij nu nog naar van wordt als we het erover hebben….

En toen begon ons volgende avontuur…Suriname verlaten en een nieuw visum halen. We hadden in de tussentijd al van alles vernomen over de perikelen: Visum Suriname. De regering had van de ene op de andere dag besloten de prijs voor het visum met 450 procent te verhogen. Dat betekent dat wij i.p.v. 100 Euro nu opeens 450 Euro moesten gaan betalen. Natuurlijk veroorzaakte dit heel wat commotie en toen bleek de regering het hele gedoe weer even te bevriezen (terwijl de regeling al ingegaan was!!!) zonder duidelijkheid te geven over hoe het verder zou gaan verlopen. Op hoop van zegen reisden wij dus naar de grens en namen de boot naar Frans-Guyana. Daar aangekomen moesten we een eind lopen over een drukke straat zonder stoepen om bij de dependance van het Nederlandse consulaat te komen. We kwamen daar uiteindelijk iets over 12 uur aan en konden dus meteen de siësta van 2 uur uitzitten voor we naar binnen konden. Buiten aan de gevel hing een brief in het Frans dat de prijs voor een visum tot 15 maart teruggebracht was naar 20 Euro. Tijn en ik keken elkaar vol ongeloof aan….Wat een geluk hadden wij. Morgen zou ons visum eigenlijk pas verlopen en omdat ik niet zoveel vertrouwen heb in het grijze gebied van tot de 15^e en tot en met de 15^e hadden we besloten op de 14^e maar vast het land te verlaten. Dit slechte vertrouwen van mij leverde ons dus mooi 350 Euro op!!!!!!!! De siësta had de mevrouw van het consulaat duidelijk goed gedaan want nog nooit ben ik zo vriendelijk geholpen door iemand achter een loket van Surinaamse afkomst!!! Even pinnen en voor 100 Euro waren wij 5 toeristenkaarten rijker!!!!!! Wat een opluchting! En nu, hopsakee naar een supermarchee!!!! Ja, je bent in Frankrijk of niet hè?!  Franse kaas, Franse worst en Frans stokbrood stond op ons lijstje! Mmmmmmmmmm! Met de taxi naar onze slaapplaats die we al weken geleden hadden geboekt via airBnB. De taxichauffeur (waarvan wij twijfelen of hij dat wel was. Nergens was op de auto een taxiteken te vinden, in de auto een meter, de uitlaat hing los onder de auto en het blikje bier wat in het bekerhoudertje naast de pook stond was gewoon open en half leeg…..) moest lang zoeken maar vond uiteindelijk onze slaapplaats. En bij aankomst bleek dit nog een groot woord, slaapplaats. Uuhhh….wat was het wel….hoe moet ik het uitleggen….Doe je ogen dicht en zie een woonerf voor je. Vervang nu alle stoepen en bestraatte wegen door zand en modder. Vervang alle huizen door houtenkrotjes zonder deuren met alleen doeken voor de deuropening. Schuif alle houten krotten dichter naar elkaar toe. Nog dichter….nee, echt nog dichter. Zo dicht dat je de televisie in elk krotje letterlijk kunt verstaan zonder dat deze belachelijk hard staan. En nu ligt er in het midden van dit krottenwijkje een dorpsplein. Houdt je ogen nog steeds gesloten en vervang dit dorpsplein door een ronde hut met dak van palmbladen. Deze soort van centraal ontmoetingspunt met dak zou onze overnachtingsplek worden. Het halve dorp dat op deze plaats zat bleef rustig zitten toen onze taxichauffeur het erfje op kwam rijden met ronkende uitlaat. Iedereen bleef zitten toen wij onze rugzakken uitlaadde……Tijn maakte nog even een afspraak met de taxichauffeur over het weer komen halen de volgende morgen om 9 uur en toen hij ook uit de auto was gestapt zat iedereen nog gewoon onder het dak en ze keken niet op of om. Ik besloot maar om het muurtje heen te lopen en bij de doorgang te vragen naar Marie-Therese. Een oud vrouwtje keek me met een pokerface aan waar ze in Las Vegas vast veel geld mee kan winnen. Ik besloot dat zij het meest op de foto leek die op airbnb stond en vroeg haar nogmaals in mijn beste Frans of zij Marie-Therese was. Ik schatte haar blik op een Full-House of een Flush en dacht dat ik bingo had. In mijn nog steeds niet zo sterke Frans ging ik verder met uitleggen wie ik was en dat wij geboekt hadden met airbnb voor 1 overnachting. Stoïcijns bleef zij mij aankijken. Opeens stond ze op en begon een beetje boos te zeggen dat ze een verjaardag had en dat het dus niet handig was dat wij er waren….totaal verbouwereerd sputterde ik tegen dat we via airbnb geboekt hadden en niets vernomen hadden van een annulering. Mevrouw vond het maar lastig dat wij gewoon bleven en dat zij dus het hutje moest leegmaken, de stinkende autovelg met rooster en twee vissen (bbq) moest weghalen en alle mensen uit het hutje moest schoppen. Tijdens het weglopen gebaarde ze achterom dat we daar de hangmatten maar moesten ophangen en toen was ze verdwenen. Ze liet een aantal honden en een stuk of tien kinderen achter. Om het hutje heen liepen kleine dikke mannen met blote buiken vol tatoeages rond. De kinderen renden en krijsten rond en door de hut en daar zaten wij. Zelfs Tijn zei hardop dat het hem een beetje tegenviel. Maar na 10 minuten hadden we drie dolenthousiaste kinderen die aan het spelen waren met honden en kinderen en vroegen hoe lang we hier gingen blijven…Dus hingen we de hangmatten maar vast op en speelden met de kinderen die opeens Nederlands bleken te spreken!!!

Met z'n allen krijten op een klein krijtbord.

Zo is het ronde hutje van binnen. Je ziet onze hangmaten hangen!

De kinderen waren erg lief en gezellig en onze kinderen genoten van ze. Wij hadden nog geen idee of we ergens water konden halen, waar een wc of douche was en vroegen dat maar aan de kinderen. Zij hielpen ons graag en zo kwamen wij erachter dat we de enige wc van dit woonerf en douche gewoon deelden. Ik schat dat er zo’n tien huisjes om ons heen stonden. Dus je kunt je voorstellen dat het aan het begin van de avond erg druk was bij de wc en douche. Alle kinderen moesten baden, plassen en tandenpoetsen….Toen we onze kinderen in de hangmatten aan het leggen waren kwamen alle gasten voor het feestje (de verjaardag) en hadden blijkbaar niet door dat de obstakels waar ze voor moesten bukken om er onderdoor te kunnen hangmatten waren met kinderen erin die gingen slapen. Want de grote tafel naast de hangmatten werd gewoon als cadeautafel ingericht en het toenemende aantal gasten zetten hun toenemende voorraad alcohol daar netjes op. Opeens was daar weer Marie-Therese en gelukkig nam zij alle volwassen gasten mee om het feestje ergens anders te houden (om de hoek). De kinderen bleven gewoon en probeerde achter onze rug met onze kinderen in de hangmatten te kletsen, grapjes te maken en te spelen. Tijn heeft de kinderen toen vriendelijk toch dringend verzocht om ergens anders te gaan spelen. En dat had hij achteraf beter kunnen omschrijven; dat “ergens” anders. Tot een uurtje of 11 renden de kinderen rondjes om ons hutje terwijl zij ons duidelijk lieten merken dat zij van indianen afstammen. Ze gilden en schreeuwden. 

Hessel met een lief hondje!

Er kropen reuze slakken rond!

reuze groot!