Stinkt het Djoeke?
Brecht wil heel veel schommelen.
even wat Surinaamse kersensap drinken!
Nee!!! Watermeloen!
Liever Orange!!!
woensdag 27 januari 2016
Nog even wat foto's
Ik probeer nog even wat foto's op de blog te zetten voor we morgen naar het binnenland vertrekken. Daar wordt het allemaal wat moeilijker ben ik bang!!!
De Brug is 55 meter hoog!!!!!!!!
De Palmentuin. Hier staan 1000 koningspalmen, er staat een koel windje en het is hier heerlijk voor zowel de kinderen als voor ons!
Een kanon bij NieuwAmsterdam
Het is dat er aan de overkant mangrovebossen zijn....anders is het net Nederland
Dat is een boomkikker....goed kijken!
Lekker uit eten bij Soepo! En er lopen schilpadden onder de tafels door!
En dit is nog maar een kleintje!
In de zoo van Paramaribo
en een lekker verkoelend schaafijsje!! Met Kolasmaak die niet naar Cola smaakt!
Er lopen wilde apen los in de zoo...erg leuk, maar oppassen...ze trekken zo een pluk haar uit!
troostend ijsje na een fietstocht voor een mislukte visumaanvraag.
's Avonds laat eten en drinken bij Zus en Zo.
gevangenis in Fort Zeelandia
Mooi Fort, maar wel klein. Expositie indrukwekkend met indianen tooien en houtsnijwerk.
Gewoon...op straat...de nationale bloem.
De Palmentuin.
Blonde haren...veel aandacht.
Heksenmarkt (kruidenmarkt)
dinsdag 26 januari 2016
vervolg, vervolg visum
Kwart over zeven 's ochtends. Ik zit in de taxi. Ik heb een lange broek aangedaan, lange mouwen en schoenen. Gelukkig heeft de taxichauffeur alle ramen openstaan want ik heb het bloedheet en ondanks het uur van de dag is het al lekker warm. Ik ben vastberaden mij niet uit het veld te laten slaan vandaag en met de stempels in de paspoorten terug te keren naar het hotel, waar Tijn bij de kinderen is gebleven.
Zodra we weer bij het gebouw van de vreemdelingendienst zijn aangekomen stelt de taxichauffeur voor om op mij te wachten. Ik zeg dat dat echt niet hoeft omdat ik echt geen idee heb hoe lang het gaat duren. Hij blijft bij zijn voorstel en besluit te wachten op mij. Ik heb gezegd dat wanneer het te lang duurt hij maar moet gaan.
Het is weer donker en koud in het HOK van de gezellige mevrouw. Dit keer wenkt ze mij meteen naar een klein gaatje in het glazen wandje waar zij zich achter heeft genesteld. Ik overhandig alle vijf de paspoorten en vertel dat ik graag een verlengen van het visum wil hebben. Ze kijkt mij aan en vraagt: Wat is dit??? Ik blijf de naïeve toerist uithangen en lach vriendelijk naar de mevrouw en zeg: de paspoorten mevrouw. "Van wie zijn die??" Van mij mevrouw en van mijn kinderen en man. De vrouw heeft de paspoorten niet aangenomen en kijkt ernaar alsof ze besmet zijn met de builenpest. Die documenten zijn persoonlijk mevrouw....waar zijn deze personen??? In het hotel mevrouw. En uw man? Bij de kinderen mevrouw. Gaat u zitten mevrouw...ik ga voor u vragen.
Ik zit op zo'n stoel aan de zijkant en probeer gewoon rustig te blijven. Naast mij zit een man die waarschijnlijk uit nederland komt maar ik verdenk hem ervan dat hij wel van Surinaamse origine is en ik hoor hem dingen tegen zijn vrouw mompelen als: Wat zijn ze nou eigenlijk aan het doen? Die ene zet een stempeltje, de volgende zet een kruisje en de derde plakt een zegeltje. Hij durft te zeggen wat ik al een hele tijd denk. Het "kantoor" is nog maar net open en er zitten maar 6 andere mensen naast mij op de stoelen. Dan komt er een hele buslading (en ik overdrijf niet!) Chinese binnen. Zij hebben een woordvoerder bij zich die duidelijk precies weet wat er moet gebeuren en zegt tegen zijn volgers dat ze moeten gaan zitten (athans, dat denk ik, want ik spreek geen Chinees, hahaha).
de mevrouw achter het loket ziet dat de Chinezen allemaal hun paspoort afgeven aan hun leider en steekt hier meteen een stokje voor. Ze moeten allemaal persoonlijk hun paspoort af komen geven. De Chinezen stellen zich op in een rij en de vrouw neemt uitgebreid de tijd om elk paspoort te bekijken.
Je snapt, ik heb gelukkig heel wat afleiding terwijl de minuten doortikken. Na ongeveer 45 minuten (had ik al gezegd dat er maar 6 personen voor mij aan de beurt waren??) Krijgen de mensen die voor mij aan de beurt waren hun paspoorten terug. Mijn chauffeur stapt binnen en ik loop even naar hem toen. Ik vertel hem dat ik als het goed is nu als eerste aan de beurt ben maar dat ik nog steeds geen idee heb hoe lang dat gaat duren. Hij wacht weer in de auto.
Na nog een keer 25 minuten wachten wordt mijn naam geroepen. De meneer die mijn paspoorten af geeft vraagt verbaasd waar de mensen van de andere paspoorten zijn (ik heb hem meteen een inschrijfformulier van onze toneelvereniging gegeven, want ik heb hem zelf toestemming horen geven aan de mevrouw voor het behandelen van paspoorten van mensen die er niet zijn.) Mevrouw, deze paspoorten zijn persoonlijk, deze personen moeten deze zelf op komen halen. Mijn hoofd begint te kloppen. Ik kijk de man vragend aan.Ik heb werkelijk geen idee wat ik moet zeggen of doen. En dan geeft hij zomaar, opeens, toch alle paspoorten aan mij terug.
Martijn kijkt mij vol verbazing aan wanneer ik opeens weer in de hotelkamer sta. Ben je nu al terug???? JA, MET STEMPELS!!!
(De hostel heeft een zandbak als achtertuin!!! Feest voor de kinderen)
We zijn nog twee dagen in de hostel gebleven en zijn toen verkast naar een goedkopere airbnb.
Vanaf hier hebben we elke dag lekker gefietst en voorbereidingen getroffen voor ons vertrek naar het binnenland. We kregen zomaar een berichtje van Sarah en Remko die op het moment in Kayana verblijven met hun kinderen en van onze contactman (Frits) ons email adres heeft gekregen. Daar was opeens een stroom aan informatie!! We wisten n.l. nog bijna niks van wat we mee moesten nemen, wat we daar nodig zouden hebben of hoe het daar zou zijn. Nu konden we alles vragen en konden we hun verhalen ook een beetje lezen om wat meer te weten over het leven daar.
Toen kwam mijn verjaardag. De kinderen hebben niet zoveel om handen buiten het dagelijkse huiswerk maken en bedachten een heel programma voor op mijn verjaardag. Ze waren er dagen mee bezig en Djoeke vroeg wel tien keer op een dag of ik nieuwsgierig was, en wat ik het liefste voor mijn verjaardag zou willen en of ik niet heel erg nieuwsgierig was en dat ik niks mocht vragen want dan zou ik het misschien wel raden etc. etc.
De dag van mijn verjaardag begon wel heel leuk met een taartontbijtje met kaarsjes en ballonnen. Gevolgd door optredens van clowntjes en blokfluitconcerten.
Ik had bedacht dat we wel ergens lekker konden gaan zwemmen. Er moest een mooi hotel zijn aan de overkant van de rivier waar je mooi kunt zwemmen. Het zou ongeveer 10 kilometer fietsen zijn, dus dat vonden wij zeker wel te doen.
De veerman bracht ons naar de overkant en voer speciaal voor ons om het enorme wrak heen dat daar gewoon midden in de rivier ligt (al 70 jaar) maar dat niet in de weg ligt,
dus niemand neemt de moeite het op te ruimen!!!
Aan de overkant beginnen we meteen vol goede moed aan onze tocht. We willen lekker op tijd in het zwembad liggen zodat we ook genoeg tijd hebben voor de terugweg, want we willen wel voor donker weer thuis zijn.
Gedurende de tocht wordt het heter en heter. Gelukkig staat er een flinke wind (tegen) dat er voor zorgt dat we wat hitte kwijtraken.
Na toch al echt een heel stuk gefietst te hebben beginnen Martijn en ik elkaar toch wat zorgelijk aan te kijken. Wij zouden nu allang door een groot dorp moeten zijn gefietst, maar de kaarsrechte weg waar we op rijden laat in de verste verte geen dorp of een andere vorm van bebouwing zien!!
We besluiten het bij de eerste de beste gelegenheid te vragen. Een aantal vissers zijn in de sloot naast de weg aan het vissen. Zij zeggen dat het nog een kwartier fietsen is. Wat gek....we dachten echt dat we er al zouden moeten zijn. Een halfuur later is het volgens een Chinees nog 45 minuten fietsen. 20 minuten later is het volgens een agent nog 2 minuten fietsen. Met andere woorden, vraag een Surinamer nooit hoe lang iets fietsen is want ze hebben er geen flauw benul van. Ze fietsen namelijk nooit!!!!!Er waren letterlijk antwoorden van eenzelfde afstand waarvan de een zei dat het 1 minuut fietsen is en de ander een kwartier.
In de tussentijd waren wij nog steeds niet op de plaats van bestemming en moesten we een besluit nemen. Doorfietsen en nooit op tijd terugkomen voor donker....of terug fietsen, die hele lange hete weg weer terug. Ik zag het echt niet zitten om de hele lange recht weg weer helemaal terug te nemen en bedacht er een rondje van de maken. Ik dacht n.l. echt dat het wel moest lukken om bij de rivier een bootsman te vinden die ons tegen betaling wel terug wilde varen naar Paramaribo.
Om een lang verhaal kort te maken....er waren geen bootsmannen die het aandurfde door de hoge golven te varen die door de harde wind waren ontstaan, en toen we uiteindelijk helemaal in Nieuw Amsterdam aankwamen wilde de bootsman ons niet eens in Paramaribo afzetten maar alleen aan de overkant op Leonsberg, wat betekende dat we nog 8 kilometer moesten fietsen naar de stad.
Tijdens het eten bij ons favoriete eettentje rekende Martijn uit dat we bijna 50 kilometer hadden gefietst. In de hitte. Leuk verjaardagscadeautje. Vet verbranden!!
(Sorry dat er maar zo weinig foto's zijn toegevoegd, maar hij kan opeens mijn sd-kaart niet meer lezen)
Zodra we weer bij het gebouw van de vreemdelingendienst zijn aangekomen stelt de taxichauffeur voor om op mij te wachten. Ik zeg dat dat echt niet hoeft omdat ik echt geen idee heb hoe lang het gaat duren. Hij blijft bij zijn voorstel en besluit te wachten op mij. Ik heb gezegd dat wanneer het te lang duurt hij maar moet gaan.
Het is weer donker en koud in het HOK van de gezellige mevrouw. Dit keer wenkt ze mij meteen naar een klein gaatje in het glazen wandje waar zij zich achter heeft genesteld. Ik overhandig alle vijf de paspoorten en vertel dat ik graag een verlengen van het visum wil hebben. Ze kijkt mij aan en vraagt: Wat is dit??? Ik blijf de naïeve toerist uithangen en lach vriendelijk naar de mevrouw en zeg: de paspoorten mevrouw. "Van wie zijn die??" Van mij mevrouw en van mijn kinderen en man. De vrouw heeft de paspoorten niet aangenomen en kijkt ernaar alsof ze besmet zijn met de builenpest. Die documenten zijn persoonlijk mevrouw....waar zijn deze personen??? In het hotel mevrouw. En uw man? Bij de kinderen mevrouw. Gaat u zitten mevrouw...ik ga voor u vragen.
Ik zit op zo'n stoel aan de zijkant en probeer gewoon rustig te blijven. Naast mij zit een man die waarschijnlijk uit nederland komt maar ik verdenk hem ervan dat hij wel van Surinaamse origine is en ik hoor hem dingen tegen zijn vrouw mompelen als: Wat zijn ze nou eigenlijk aan het doen? Die ene zet een stempeltje, de volgende zet een kruisje en de derde plakt een zegeltje. Hij durft te zeggen wat ik al een hele tijd denk. Het "kantoor" is nog maar net open en er zitten maar 6 andere mensen naast mij op de stoelen. Dan komt er een hele buslading (en ik overdrijf niet!) Chinese binnen. Zij hebben een woordvoerder bij zich die duidelijk precies weet wat er moet gebeuren en zegt tegen zijn volgers dat ze moeten gaan zitten (athans, dat denk ik, want ik spreek geen Chinees, hahaha).
de mevrouw achter het loket ziet dat de Chinezen allemaal hun paspoort afgeven aan hun leider en steekt hier meteen een stokje voor. Ze moeten allemaal persoonlijk hun paspoort af komen geven. De Chinezen stellen zich op in een rij en de vrouw neemt uitgebreid de tijd om elk paspoort te bekijken.
Je snapt, ik heb gelukkig heel wat afleiding terwijl de minuten doortikken. Na ongeveer 45 minuten (had ik al gezegd dat er maar 6 personen voor mij aan de beurt waren??) Krijgen de mensen die voor mij aan de beurt waren hun paspoorten terug. Mijn chauffeur stapt binnen en ik loop even naar hem toen. Ik vertel hem dat ik als het goed is nu als eerste aan de beurt ben maar dat ik nog steeds geen idee heb hoe lang dat gaat duren. Hij wacht weer in de auto.
Na nog een keer 25 minuten wachten wordt mijn naam geroepen. De meneer die mijn paspoorten af geeft vraagt verbaasd waar de mensen van de andere paspoorten zijn (ik heb hem meteen een inschrijfformulier van onze toneelvereniging gegeven, want ik heb hem zelf toestemming horen geven aan de mevrouw voor het behandelen van paspoorten van mensen die er niet zijn.) Mevrouw, deze paspoorten zijn persoonlijk, deze personen moeten deze zelf op komen halen. Mijn hoofd begint te kloppen. Ik kijk de man vragend aan.Ik heb werkelijk geen idee wat ik moet zeggen of doen. En dan geeft hij zomaar, opeens, toch alle paspoorten aan mij terug.
Martijn kijkt mij vol verbazing aan wanneer ik opeens weer in de hotelkamer sta. Ben je nu al terug???? JA, MET STEMPELS!!!
We zijn nog twee dagen in de hostel gebleven en zijn toen verkast naar een goedkopere airbnb.
Vanaf hier hebben we elke dag lekker gefietst en voorbereidingen getroffen voor ons vertrek naar het binnenland. We kregen zomaar een berichtje van Sarah en Remko die op het moment in Kayana verblijven met hun kinderen en van onze contactman (Frits) ons email adres heeft gekregen. Daar was opeens een stroom aan informatie!! We wisten n.l. nog bijna niks van wat we mee moesten nemen, wat we daar nodig zouden hebben of hoe het daar zou zijn. Nu konden we alles vragen en konden we hun verhalen ook een beetje lezen om wat meer te weten over het leven daar.
Toen kwam mijn verjaardag. De kinderen hebben niet zoveel om handen buiten het dagelijkse huiswerk maken en bedachten een heel programma voor op mijn verjaardag. Ze waren er dagen mee bezig en Djoeke vroeg wel tien keer op een dag of ik nieuwsgierig was, en wat ik het liefste voor mijn verjaardag zou willen en of ik niet heel erg nieuwsgierig was en dat ik niks mocht vragen want dan zou ik het misschien wel raden etc. etc.
De dag van mijn verjaardag begon wel heel leuk met een taartontbijtje met kaarsjes en ballonnen. Gevolgd door optredens van clowntjes en blokfluitconcerten.
Ik had bedacht dat we wel ergens lekker konden gaan zwemmen. Er moest een mooi hotel zijn aan de overkant van de rivier waar je mooi kunt zwemmen. Het zou ongeveer 10 kilometer fietsen zijn, dus dat vonden wij zeker wel te doen.
De veerman bracht ons naar de overkant en voer speciaal voor ons om het enorme wrak heen dat daar gewoon midden in de rivier ligt (al 70 jaar) maar dat niet in de weg ligt,
Aan de overkant beginnen we meteen vol goede moed aan onze tocht. We willen lekker op tijd in het zwembad liggen zodat we ook genoeg tijd hebben voor de terugweg, want we willen wel voor donker weer thuis zijn.
Gedurende de tocht wordt het heter en heter. Gelukkig staat er een flinke wind (tegen) dat er voor zorgt dat we wat hitte kwijtraken.
Na toch al echt een heel stuk gefietst te hebben beginnen Martijn en ik elkaar toch wat zorgelijk aan te kijken. Wij zouden nu allang door een groot dorp moeten zijn gefietst, maar de kaarsrechte weg waar we op rijden laat in de verste verte geen dorp of een andere vorm van bebouwing zien!!
We besluiten het bij de eerste de beste gelegenheid te vragen. Een aantal vissers zijn in de sloot naast de weg aan het vissen. Zij zeggen dat het nog een kwartier fietsen is. Wat gek....we dachten echt dat we er al zouden moeten zijn. Een halfuur later is het volgens een Chinees nog 45 minuten fietsen. 20 minuten later is het volgens een agent nog 2 minuten fietsen. Met andere woorden, vraag een Surinamer nooit hoe lang iets fietsen is want ze hebben er geen flauw benul van. Ze fietsen namelijk nooit!!!!!Er waren letterlijk antwoorden van eenzelfde afstand waarvan de een zei dat het 1 minuut fietsen is en de ander een kwartier.
In de tussentijd waren wij nog steeds niet op de plaats van bestemming en moesten we een besluit nemen. Doorfietsen en nooit op tijd terugkomen voor donker....of terug fietsen, die hele lange hete weg weer terug. Ik zag het echt niet zitten om de hele lange recht weg weer helemaal terug te nemen en bedacht er een rondje van de maken. Ik dacht n.l. echt dat het wel moest lukken om bij de rivier een bootsman te vinden die ons tegen betaling wel terug wilde varen naar Paramaribo.
Om een lang verhaal kort te maken....er waren geen bootsmannen die het aandurfde door de hoge golven te varen die door de harde wind waren ontstaan, en toen we uiteindelijk helemaal in Nieuw Amsterdam aankwamen wilde de bootsman ons niet eens in Paramaribo afzetten maar alleen aan de overkant op Leonsberg, wat betekende dat we nog 8 kilometer moesten fietsen naar de stad.
Tijdens het eten bij ons favoriete eettentje rekende Martijn uit dat we bijna 50 kilometer hadden gefietst. In de hitte. Leuk verjaardagscadeautje. Vet verbranden!!
(Sorry dat er maar zo weinig foto's zijn toegevoegd, maar hij kan opeens mijn sd-kaart niet meer lezen)
vrijdag 22 januari 2016
Het vervolg van een visum in Suriname
Wij hebben dus een Multiple entry visum gekregen voor ons verblijf in Suriname. Wij hebben deze aangevraagd omdat op de site van het consulaat staat dat dit visum een half jaar geldig is zolang je maar niet langer dan drie maanden aaneengesloten in het land verblijft. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken...Dit klopt niet. Zelfs de mensen op het consulaat in Cayenne (Frans-Guyana) zeggen dat de informatie op de website niet klopt. Mijn mond viel letterlijk open toen zij mij dat met een lach op haar gezicht mede deelde. Mijn hersenen maakte overuren....wat betekent dat????? Dit kun je niet menen!!!! Hoe kan die informatie niet kloppen???? Waar moet je dan je informatie vandaan halen???? Wie kan je dan vertellen wat de regels zijn en hoe moet je je verdedigen als je regels opvolgt die niet blijken de kloppen maar wel zo op het Consulaat verkondigt worden????!!!! Opnieuw wordt mij keihard duidelijk dat ik totaal overgeleverd ben aan de mensen die achter een loketje zitten en wat zij mij vertellen (en ik ben zo bang dat niet elke douanier precies weet wat er tegen ons gezegd wordt...en door wie!!!) en dan kunnen wij ons dus niet verdedigen.
OK, laat los Nienke, laat het van je af glijden, zo loopt het hier nou eenmaal en daar verander jij in je eentje echt niets aan.
Zucht, hammmmmmm, wij hebben dus op een of andere vage manier een mutiple entry visum gekregen dat maar 2 maanden geldig is. (De douanier die bij de Surinaamse grens onze paspoorten bekeek vroeg ons vol verbazing waar onze stempels waren? Waar we vandaan kwamen??? Waar ons paspoort afgegeven was???? Kijk, wij snappen dat ze hier heel dol zijn op stempels...echt, het zijn net Duitsers, maar ik dacht dat Douaniers die aan de grens werken met een "europees"land, toch zouden moeten weten dat wij als Europeanen zonder "stempels" naar Frans-Guyana mogen reizen?! Nou, hij zei zelfs letterlijk: Ik snap er niks van. Na 3 keer uitleggen geloofde hij het wel, zette zijn stempel en liet ons door. ZONDER ONS UIT TE LEGGEN DAT WIJ IN PARAMARIBO OPNIEUW EEN STEMPEL MOETEN HALEN WANNEER WIJ LANGER DAN EEN MAAND IN SURINAME WILLEN BLIJVEN. En waar we dat dan moeten halen. En wat we dan mee moeten nemen etc. etc. Gelukkig had ik mij goed ingelezen en wist ik wat ons te doen stond......dacht ik.
Zo kwamen we aan in onze hostel in Paramaribo (waar een grote tv aan de muur hing...vandaar die blikken van de kinderen)
Dit is op een balkon aan onze kamer in de hostel.
En hier een van de kamers.
Vol goede moed vertrokken we met z'n vijven op maandagochtend naar de vreemdelingen dienst. We hadden op de kaart gekeken waar het was en dat moest prima te fietsen zijn. Na een half uur fietsen over de drukke wegen kwamen we op onze plaats van bestemming. Een enorm gebouw van het ministerie van binnenlandse en buitenlandse zaken. Martijn besloot bij de fietsen en de kinderen te blijven en ik stapte, nog steeds vol goede moed, naar binnen in de grote hal. Hee....das gek....nergens een balie of een receptie, of bordjes die de weg wijzen. Dan maar op een willekeurig loketje afstappen en even vragen. Een aardige mevrouw vertelde mij dat ik terug naar buiten moest en om de hoek een ingang moest vinden van de vreemdelingendienst. Na even zoeken zag ik bij een soort oude, rotte garagedeur een bordje staan met vreemdelingendienst. Naast het bladderende kozijn was ook nog een klein deurtje dat werkelijk helemaal scheef hing en niet meer in het kozijn paste. Ik besloot voor deze deur te kiezen, maar op het moment dat ik de klink in mijn hand nam zag ik naast de "deur" een vaal, zwart/wit kopietje hangen met de tekst: VERBODEN VOOR KORTE BROEKEN, OKSELTRUITJES EN SLIPPERS. Ik liet verbouwereerd de klink weer los en deed een stap achteruit. Tja....Ik had natuurlijk een korte broek aan (ik had namelijk net een halfuur met mijn kinderen door de hitte en drukte gefietst.....) en ik had sandalen aan......tellen deze ook als slippers???? Na even wat getwijfel dacht ik: toch maar naar binnen gaan, we zijn er nu toch.
Binnen was het donker, koud en doodstil. Het zeil dat over de onderliggende tegels was gelijmd liet overal los, de gordijnen die voor alle ramen hingen waren ooit, lang geleden, lichtblauw geweest maar hadden nu een kleur tussen grijs en groenachtig in. Mijn ogen moesten even wennen aan het donker. Na een tijdje ontwaarde ik langs de linkermuur rijen met stoelen waar allemaal mensen op zaten die mij aan zaten te kijken en aan de rechterkant zag ik een soort houten schotten met ramen en piepkleine schuifraampjes erin. Daarachter zaten een stuk of zes mensen aan bureautjes te werken. Niemand van hen keek op of gebaarde mij waar ik naartoe moest. er hingen geen bordjes, of nummertjes om te trekken (er zaten zeker zo'n veertig mensen op de stoelen te wachten dus ik dacht dat er misschien een rij was ofzo). Ik besloot een stuk naar voren te lopen en zag dat de afzetting van hout en ramen aan de rechterkant de hoek omging. Ik hoopte daar iemand te vinden die mij kon vertellen waar ik moest zijn.
Tenslotte besloot ik iemand achter zo'n raampje aan te spreken. Deze vrouw zat met haar rug naar mij toe aan een bureau. Ik vroeg heel beleefd of zij mij kon vertellen waar ik kon zijn om mijn visum te verlengen. Toen deze mevrouw zich omdraaide stond haar gezicht op onweer....(ik dacht nog even dat ik haar gestoord had tijdens haar werk, maar ze haalde mij snel uit deze droom en ketste keihard:) U WEET DAT U EEN KORTE BROEK AAN HEEFT?? Ik fluisterde nu dat dat mij heel erg speet en dat ik echt niet wist dat dat niet mocht.....maar mevrouw had zich alweer met haar rug naar mij toe gedraaid. Ik wist nu echt niet wat ik moest doen en kon gewoonweg niet geloven dat een korte broek verdere hulp zou verhinderen. Dus ik sprak deze vriendelijke vrouw nogmaals aan.....slik.......uhhh....Mevrouw....RUK, met een ferme ruk had zij zich weer naar mij toegedraaid en ik kan mij vergissen maar ik zag volgens mij een extra lange hoektand glimmend tussen haar lippen vandaan komen....KUNT U NIET LEZEN!!!!!!?????? Schreeuwde ze mij toe terwijl ze naar drie plaatsen op de muur wees. DIT IS EEN KANTOORGEBOUW EN U DIENT ZICH NETJES TE KLEDEN!!!!!! En inderdaad....daar hingen nog meer van die briefjes waarop stond dat korte broeken, okseltruitjes en slippers verboden waren. Toen mijn blik weer terug gleed van de muur naar deze uiterst intrigerende vrouw zat ze alweer met haar rug naar mij toe. ik mompelde nogmaals dat mij het echt enorm speet en wat zij mij aanraadde te doen.
Geen reactie.
Ik opperde dan maar naar huis te gaan, om te kleden en terug te komen.
Geen reactie.
Van een afstand zag Martijn aan mij dat er iets niet helemaal goed was gegaan. Ik vocht tegen mijn tranen, want ik kan er zo slecht tegen wanneer ik zo behandeld word...
Tja...hoe naïef waren wij nog steeds....na al zoveel tegenslagen op visumgebied dachten wij dat dit zomaar goed zou verlopen????
Onverricht ter zaken fietsten wij terug naar huis. Vol ongeloof ben ik wel tien keer opnieuw begonnen over mijn avontuur bij de vreemdelingendienst (Is dat geen discriminatie...anders behandeld worden door je uiterlijk??? Ik vond dat ik best goed bij het nette interieur van het kantoor paste, zal ik volgende keer maar een smoking aandoen? Of een Burka! Of een heel kort minirokje. En wat nou als je geen schoenen hebt?? Waarom zijn die mensen die deze functies bekleden altijd zo onaardig? Het lijkt wel of ze niet zo goed om kunnen gaan met de macht die ze hebben. Zouden ze ons nu terugpakken met de manier van behandelen? Voelen ze zich zoooo belangrijk en machtig achter hun bureautje??? Waarom zijn alle andere mensen die we tegenkomen zo vriendelijk, beleefd en aardig en deze mensen totaal niet??? WAT EEN CONTRAST.)
Maar ik bleef maar zeggen dat zoiets als een korte broek ons niet klein zou krijgen en dat ik morgen opnieuw MET LANGE BROEK, LANGE MOUWEN
OK, laat los Nienke, laat het van je af glijden, zo loopt het hier nou eenmaal en daar verander jij in je eentje echt niets aan.
Zucht, hammmmmmm, wij hebben dus op een of andere vage manier een mutiple entry visum gekregen dat maar 2 maanden geldig is. (De douanier die bij de Surinaamse grens onze paspoorten bekeek vroeg ons vol verbazing waar onze stempels waren? Waar we vandaan kwamen??? Waar ons paspoort afgegeven was???? Kijk, wij snappen dat ze hier heel dol zijn op stempels...echt, het zijn net Duitsers, maar ik dacht dat Douaniers die aan de grens werken met een "europees"land, toch zouden moeten weten dat wij als Europeanen zonder "stempels" naar Frans-Guyana mogen reizen?! Nou, hij zei zelfs letterlijk: Ik snap er niks van. Na 3 keer uitleggen geloofde hij het wel, zette zijn stempel en liet ons door. ZONDER ONS UIT TE LEGGEN DAT WIJ IN PARAMARIBO OPNIEUW EEN STEMPEL MOETEN HALEN WANNEER WIJ LANGER DAN EEN MAAND IN SURINAME WILLEN BLIJVEN. En waar we dat dan moeten halen. En wat we dan mee moeten nemen etc. etc. Gelukkig had ik mij goed ingelezen en wist ik wat ons te doen stond......dacht ik.
Binnen was het donker, koud en doodstil. Het zeil dat over de onderliggende tegels was gelijmd liet overal los, de gordijnen die voor alle ramen hingen waren ooit, lang geleden, lichtblauw geweest maar hadden nu een kleur tussen grijs en groenachtig in. Mijn ogen moesten even wennen aan het donker. Na een tijdje ontwaarde ik langs de linkermuur rijen met stoelen waar allemaal mensen op zaten die mij aan zaten te kijken en aan de rechterkant zag ik een soort houten schotten met ramen en piepkleine schuifraampjes erin. Daarachter zaten een stuk of zes mensen aan bureautjes te werken. Niemand van hen keek op of gebaarde mij waar ik naartoe moest. er hingen geen bordjes, of nummertjes om te trekken (er zaten zeker zo'n veertig mensen op de stoelen te wachten dus ik dacht dat er misschien een rij was ofzo). Ik besloot een stuk naar voren te lopen en zag dat de afzetting van hout en ramen aan de rechterkant de hoek omging. Ik hoopte daar iemand te vinden die mij kon vertellen waar ik moest zijn.
Tenslotte besloot ik iemand achter zo'n raampje aan te spreken. Deze vrouw zat met haar rug naar mij toe aan een bureau. Ik vroeg heel beleefd of zij mij kon vertellen waar ik kon zijn om mijn visum te verlengen. Toen deze mevrouw zich omdraaide stond haar gezicht op onweer....(ik dacht nog even dat ik haar gestoord had tijdens haar werk, maar ze haalde mij snel uit deze droom en ketste keihard:) U WEET DAT U EEN KORTE BROEK AAN HEEFT?? Ik fluisterde nu dat dat mij heel erg speet en dat ik echt niet wist dat dat niet mocht.....maar mevrouw had zich alweer met haar rug naar mij toe gedraaid. Ik wist nu echt niet wat ik moest doen en kon gewoonweg niet geloven dat een korte broek verdere hulp zou verhinderen. Dus ik sprak deze vriendelijke vrouw nogmaals aan.....slik.......uhhh....Mevrouw....RUK, met een ferme ruk had zij zich weer naar mij toegedraaid en ik kan mij vergissen maar ik zag volgens mij een extra lange hoektand glimmend tussen haar lippen vandaan komen....KUNT U NIET LEZEN!!!!!!?????? Schreeuwde ze mij toe terwijl ze naar drie plaatsen op de muur wees. DIT IS EEN KANTOORGEBOUW EN U DIENT ZICH NETJES TE KLEDEN!!!!!! En inderdaad....daar hingen nog meer van die briefjes waarop stond dat korte broeken, okseltruitjes en slippers verboden waren. Toen mijn blik weer terug gleed van de muur naar deze uiterst intrigerende vrouw zat ze alweer met haar rug naar mij toe. ik mompelde nogmaals dat mij het echt enorm speet en wat zij mij aanraadde te doen.
Geen reactie.
Ik opperde dan maar naar huis te gaan, om te kleden en terug te komen.
Geen reactie.
Van een afstand zag Martijn aan mij dat er iets niet helemaal goed was gegaan. Ik vocht tegen mijn tranen, want ik kan er zo slecht tegen wanneer ik zo behandeld word...
Tja...hoe naïef waren wij nog steeds....na al zoveel tegenslagen op visumgebied dachten wij dat dit zomaar goed zou verlopen????
Onverricht ter zaken fietsten wij terug naar huis. Vol ongeloof ben ik wel tien keer opnieuw begonnen over mijn avontuur bij de vreemdelingendienst (Is dat geen discriminatie...anders behandeld worden door je uiterlijk??? Ik vond dat ik best goed bij het nette interieur van het kantoor paste, zal ik volgende keer maar een smoking aandoen? Of een Burka! Of een heel kort minirokje. En wat nou als je geen schoenen hebt?? Waarom zijn die mensen die deze functies bekleden altijd zo onaardig? Het lijkt wel of ze niet zo goed om kunnen gaan met de macht die ze hebben. Zouden ze ons nu terugpakken met de manier van behandelen? Voelen ze zich zoooo belangrijk en machtig achter hun bureautje??? Waarom zijn alle andere mensen die we tegenkomen zo vriendelijk, beleefd en aardig en deze mensen totaal niet??? WAT EEN CONTRAST.)
Maar ik bleef maar zeggen dat zoiets als een korte broek ons niet klein zou krijgen en dat ik morgen opnieuw MET LANGE BROEK, LANGE MOUWEN
donderdag 21 januari 2016
Paramaribo.....Wat vinden wij ervan?
Morgen zijn we alweer een week in Paramaribo. We genieten volop, maar verbazen ons ook over de mensen, de cultuur, de gewoontes en de contrasten. Het eerste wat opvalt aan Paramaribo is de troep. Overal ligt plastic op straat, in het water, in de tuinen, in de goot...echt overal. Flesjes, zakjes, verpakkingen en nog meer flesjes. Mensen gooien het gewoon zo uit het raam van hun auto of terwijl ze lopen op straat. Ik krijg steeds de neiging om het meteen op te rapen maar loop dan tegen twee problemen aan; Er zijn (bijna) nergens prullenbakken en als ik zou beginnen een flesje op te rapen ben ik de rest van mijn visumtijd aan het rapen ben ik bang. Of eigenlijk ben ik nog veel banger dat mijn visum helemaal niet in tijd voldoet om hier te gaan rapen..
.
Dan de mensen, het volgende wat opvalt. Bijna (echt bijna) alle mensen die wij tegenkomen zijn vreselijk aardig. We hebben heel wat bekijks omdat we vanaf dag 1 fietsen gehuurd hebben en elke dag de stad op de fiets doorcrossen. Mensen vinden hier dat wanneer je je moet verplaatsen je dit in eerste instantie rustig aan moet doen. No spang (maak je niet druk), en ik kan ze geen ongelijk geven, het is vaak veel te heet om te haasten of stressen hier. In tweede instantie neem je altijd een auto, busje of taxi om je te vervoeren. Punt. Uit. Heel soms zul je even naar een bushalte moeten lopen, maar de meeste busjes stoppen overal waar je maar aan de weg gaat staan en je hand opsteekt, dus no spang. Wanneer een heel gezin met kinderen met blonde haartjes opeens over de weg gaat FIETSEN, op een TANDEM met een fietsstoeltje.....
dan is het misschien een goed idee om, wanneer je toch met je autoraam open voorbijrijdt even te roepen dat ze voorzichtig moet doen!Of misschien even vertellen dat ze aan het fietsen zijn. Elke dag worden we regelmatig ingehaald door dit soort chauffeurs. Ze bedoelen het echt lief en goed en met een grote lach op hun gezicht genieten ze zichtbaar van ons aanzicht. En wij genieten net zo hard mee! De hele houding van maak je niet druk zorgt er ook voor dat de Surinamers allemaal heel rustig rijden. De wegen zijn erg slecht, stoplichten zijn bijna nergens, en markeringen afgesleten, dus op kruisingen wordt gewoon rustig gekeken wie welke kant op wil en wie eerst gaat. Een keer meer of minder afremmen of iemand voor laten gaan is echt geen probleem. Ik denk dat het ook meewerkt dat hier geen snelwegen zijn en de kleine wegen in Paramaribo ontzettend druk zijn. Als automobilist is het de hele tijd optrekken en remmen, mensen voor laten en ergens tussen duiken. De hele tijd. Een doorgaande verkeersstroom is er gewoonweg niet. En dan zijn er nog de honden die af en toe even naar de overkant willen, of kleine vrachtwagentjes die moeten draaien...etc. etc.
Het geeft mij in elk geval als fietser zonder fietspaden op de drukke wegen zeker geen onveilig gevoel. Ik moet er echt aan wennen dat wanneer ik nog aan de kant van de weg (valt het op dat ik het woord stoep hier ontwijk??? Klopt...er zijn bijna geen stoepen)
sta om te kijken wanneer ik over kan steken stoppen auto's al van verre...ik kan dan bijna niet geloven dat ze voor mij stoppen en blijf dus staan wachten. Een kleine toeter betekent vervolgens dat het echt voor mij bedoeld is en dat ik dus over mag steken. Ik lach maar vriendelijk en steek mijn hand op zoals zij dat ook allemaal doen en voel me dan helemaal thuis.
En als ik dan weer op de fiets door deze stad fiets snap ik wel waarom de meeste mensen van Paramaribo het geen stad maar een dorp vinden. Het voelt als een dorp. En dan geniet ik weer van de huizen.....wat hebben hier mooie huizen gestaan. En wat zonde, er is nog maar heel weinig van over. De mooiste koloniale panden zijn al ingestort of staan op instorten. Wat moet het hier een eeuw geleden mooi zijn geweest!!!
Als je hier door de straten fietst wisselen de huizen zich af. Krot met golfplaten, vervallen koloniaal huisje met veranda, vervallen huis met balkon, nieuw gebouw waar Chinees zijn toko heeft, nieuw huis wat een beetje aan die Spaanse huizen of huizen in Florida doet denken en dan weer van voren af aan. Het allerfrappantste is toch wel dat bij de aller armoedigste huizen, die echt uit elkaar vallen, wel een mooie, glimmende dure Amerikaanse auto onder een rottend afdak staat! Je ziet waar het testosteron zegeviert! Dat je uit bed geblazen wordt door de kieren en dat je geen kraan met stromend water hebt (of een voordeur, of een zijmuur) dat maakt niets uit....ALS je AUTO maar glimt.
Dan de mensen, het volgende wat opvalt. Bijna (echt bijna) alle mensen die wij tegenkomen zijn vreselijk aardig. We hebben heel wat bekijks omdat we vanaf dag 1 fietsen gehuurd hebben en elke dag de stad op de fiets doorcrossen. Mensen vinden hier dat wanneer je je moet verplaatsen je dit in eerste instantie rustig aan moet doen. No spang (maak je niet druk), en ik kan ze geen ongelijk geven, het is vaak veel te heet om te haasten of stressen hier. In tweede instantie neem je altijd een auto, busje of taxi om je te vervoeren. Punt. Uit. Heel soms zul je even naar een bushalte moeten lopen, maar de meeste busjes stoppen overal waar je maar aan de weg gaat staan en je hand opsteekt, dus no spang. Wanneer een heel gezin met kinderen met blonde haartjes opeens over de weg gaat FIETSEN, op een TANDEM met een fietsstoeltje.....
Het geeft mij in elk geval als fietser zonder fietspaden op de drukke wegen zeker geen onveilig gevoel. Ik moet er echt aan wennen dat wanneer ik nog aan de kant van de weg (valt het op dat ik het woord stoep hier ontwijk??? Klopt...er zijn bijna geen stoepen)
dinsdag 19 januari 2016
Beloofde foto's
uitzicht Frans-Guyana
Abonneren op:
Posts (Atom)