Paramaribo.....Wat vinden wij ervan?

Morgen zijn we alweer een week in Paramaribo. We genieten volop, maar verbazen ons ook over de mensen, de cultuur, de gewoontes en de contrasten. Het eerste wat opvalt aan Paramaribo is de troep. Overal ligt plastic op straat, in het water, in de tuinen, in de goot...echt overal. Flesjes, zakjes, verpakkingen en nog meer flesjes. Mensen gooien het gewoon zo uit het raam van hun auto of terwijl ze lopen op straat. Ik krijg steeds de neiging om het meteen op te rapen maar loop dan tegen twee problemen aan; Er zijn (bijna) nergens prullenbakken en als ik zou beginnen een flesje op te rapen ben ik de rest van mijn visumtijd aan het rapen ben ik bang. Of eigenlijk ben ik nog veel banger dat mijn visum helemaal niet in tijd voldoet om hier te gaan rapen..

.
Dan de mensen, het volgende wat opvalt. Bijna (echt bijna) alle mensen die wij tegenkomen zijn vreselijk aardig. We hebben heel wat bekijks omdat we vanaf dag 1 fietsen gehuurd hebben en elke dag de stad op de fiets doorcrossen. Mensen vinden hier dat wanneer je je moet verplaatsen je dit in eerste instantie rustig aan moet doen. No spang (maak je niet druk), en ik kan ze geen ongelijk geven, het is vaak veel te heet om te haasten of stressen hier. In tweede instantie neem je altijd een auto, busje of taxi om je te vervoeren. Punt. Uit. Heel soms zul je even naar een bushalte moeten lopen, maar de meeste busjes stoppen overal waar je maar aan de weg gaat staan en je hand opsteekt, dus no spang. Wanneer een heel gezin met kinderen met blonde haartjes opeens over de weg gaat FIETSEN, op een TANDEM met een fietsstoeltje.....

dan is het misschien een goed idee om, wanneer je toch met je autoraam open voorbijrijdt even te roepen dat ze voorzichtig moet doen!Of misschien even vertellen dat ze aan het fietsen zijn. Elke dag worden we regelmatig ingehaald door dit soort chauffeurs. Ze bedoelen het echt lief en goed en met een grote lach op hun gezicht genieten ze zichtbaar van ons aanzicht. En wij genieten net zo hard mee! De hele houding van maak je niet druk zorgt er ook voor dat de Surinamers allemaal heel rustig rijden. De wegen zijn erg slecht, stoplichten zijn bijna nergens, en markeringen afgesleten, dus op kruisingen wordt gewoon rustig gekeken wie welke kant op wil en wie eerst gaat. Een keer meer of minder afremmen of iemand voor laten gaan is echt geen probleem. Ik denk dat het ook meewerkt dat hier geen snelwegen zijn en de kleine wegen in Paramaribo ontzettend druk zijn. Als automobilist is het de hele tijd optrekken en remmen, mensen voor laten en ergens tussen duiken. De hele tijd. Een doorgaande verkeersstroom is er gewoonweg niet. En dan zijn er nog de honden die af en toe even naar de overkant willen, of kleine vrachtwagentjes die moeten draaien...etc. etc.
Het geeft mij in elk geval als fietser zonder fietspaden op de drukke wegen zeker geen onveilig gevoel. Ik moet er echt aan wennen dat wanneer ik nog aan de kant van de weg (valt het op dat ik het woord stoep hier ontwijk??? Klopt...er zijn bijna geen stoepen)

sta om te kijken wanneer ik over kan steken stoppen auto's al van verre...ik kan dan bijna niet geloven dat ze voor mij stoppen en blijf dus staan wachten. Een kleine toeter betekent vervolgens dat het echt voor mij bedoeld is en dat ik dus over mag steken. Ik lach maar vriendelijk en steek mijn hand op zoals zij dat ook allemaal doen en voel me dan helemaal thuis.

En als ik dan weer op de fiets door deze stad fiets snap ik wel waarom de meeste mensen van Paramaribo het geen stad maar een dorp vinden. Het voelt als een dorp. En dan geniet ik weer van de huizen.....wat hebben hier mooie huizen gestaan. En wat zonde, er is nog maar heel weinig van over. De mooiste koloniale panden zijn al ingestort of staan op instorten. Wat moet het hier een eeuw geleden mooi zijn geweest!!!

Als je hier door de straten fietst wisselen de huizen zich af. Krot met golfplaten, vervallen koloniaal huisje met veranda, vervallen huis met balkon, nieuw gebouw waar Chinees zijn toko heeft, nieuw huis wat een beetje aan die Spaanse huizen of huizen in Florida doet denken en dan weer van voren af aan. Het allerfrappantste is toch wel dat bij de aller armoedigste huizen, die echt uit elkaar vallen, wel een mooie, glimmende dure Amerikaanse auto onder een rottend afdak staat! Je ziet waar het testosteron zegeviert! Dat je uit bed geblazen wordt door de kieren en dat je geen kraan met stromend water hebt (of een voordeur, of een zijmuur) dat maakt niets uit....ALS je AUTO maar glimt.