vervolg, vervolg visum

Kwart over zeven 's ochtends. Ik zit in de taxi. Ik heb een lange broek aangedaan, lange mouwen en schoenen. Gelukkig heeft de taxichauffeur alle ramen openstaan want ik heb het bloedheet en ondanks het uur van de dag is het al lekker warm. Ik ben vastberaden mij niet uit het veld te laten slaan vandaag en met de stempels in de paspoorten terug te keren naar het hotel, waar Tijn bij de kinderen is gebleven.
Zodra we weer bij het gebouw van de vreemdelingendienst zijn aangekomen stelt de taxichauffeur voor om op mij te wachten. Ik zeg dat dat echt niet hoeft omdat ik echt geen idee heb hoe lang het gaat duren. Hij blijft bij zijn voorstel en besluit te wachten op mij. Ik heb gezegd dat wanneer het te lang duurt hij maar moet gaan.

Het is weer donker en koud in het HOK van de gezellige mevrouw. Dit keer wenkt ze mij meteen naar een klein gaatje in het glazen wandje waar zij zich achter heeft genesteld. Ik overhandig alle vijf de paspoorten en vertel dat ik graag een verlengen van het visum wil hebben. Ze kijkt mij aan en vraagt: Wat is dit??? Ik blijf de naïeve toerist uithangen en lach vriendelijk naar de mevrouw en zeg: de paspoorten mevrouw. "Van wie zijn die??" Van mij mevrouw en van mijn kinderen en man. De vrouw heeft de paspoorten niet aangenomen en kijkt ernaar alsof ze besmet zijn met de builenpest. Die documenten zijn persoonlijk mevrouw....waar zijn deze personen??? In het hotel mevrouw. En uw man? Bij de kinderen mevrouw. Gaat u zitten mevrouw...ik ga voor u vragen.

Ik zit op zo'n stoel aan de zijkant en probeer gewoon rustig te blijven. Naast mij zit een man die waarschijnlijk uit nederland komt maar ik verdenk hem ervan dat hij wel van Surinaamse origine is en ik hoor hem dingen tegen zijn vrouw mompelen als: Wat zijn ze nou eigenlijk aan het doen? Die ene zet een stempeltje, de volgende zet een kruisje en de derde plakt een zegeltje. Hij durft te zeggen wat ik al een hele tijd denk. Het "kantoor" is nog maar net open en er zitten maar 6 andere mensen naast mij op de stoelen. Dan komt er een hele buslading (en ik overdrijf niet!) Chinese binnen. Zij hebben een woordvoerder bij zich die duidelijk precies weet wat er moet gebeuren en zegt tegen zijn volgers dat ze moeten gaan zitten (athans, dat denk ik, want ik spreek geen Chinees, hahaha).
de mevrouw achter het loket ziet dat de Chinezen allemaal hun paspoort afgeven aan hun leider en steekt hier meteen een stokje voor. Ze moeten allemaal persoonlijk hun paspoort af komen geven. De Chinezen stellen zich op in een rij en de vrouw neemt uitgebreid de tijd om elk paspoort te bekijken.

Je snapt, ik heb gelukkig heel wat afleiding terwijl de minuten doortikken. Na ongeveer 45 minuten (had ik al gezegd dat er maar 6 personen voor mij aan de beurt waren??) Krijgen de mensen die voor mij aan de beurt waren hun paspoorten terug. Mijn chauffeur stapt binnen en ik loop even  naar hem toen. Ik vertel hem dat ik als het goed is nu als eerste aan de beurt ben maar dat ik nog steeds geen idee heb hoe lang dat gaat duren. Hij wacht weer in de auto.

Na nog een keer 25 minuten wachten wordt mijn naam geroepen. De meneer die mijn paspoorten af geeft vraagt verbaasd waar de mensen van de andere paspoorten zijn (ik heb hem meteen een inschrijfformulier van onze toneelvereniging gegeven, want ik heb hem zelf toestemming horen geven aan de mevrouw voor het behandelen van paspoorten van mensen die er niet zijn.) Mevrouw, deze paspoorten zijn persoonlijk, deze personen moeten deze zelf op komen halen. Mijn hoofd begint te kloppen. Ik kijk de man vragend aan.Ik heb werkelijk geen idee wat ik moet zeggen of doen. En dan geeft hij zomaar, opeens, toch alle paspoorten aan mij terug.

Martijn kijkt mij vol verbazing aan wanneer ik opeens weer in de hotelkamer sta. Ben je nu al terug???? JA, MET STEMPELS!!!

(De hostel heeft een zandbak als achtertuin!!! Feest voor de kinderen)

We zijn nog twee dagen in de hostel gebleven en zijn toen verkast naar een goedkopere airbnb.
Vanaf hier hebben we elke dag lekker gefietst en voorbereidingen getroffen voor ons vertrek naar het binnenland. We kregen zomaar een berichtje van Sarah en Remko die op het moment in Kayana verblijven met hun kinderen en van onze contactman (Frits) ons email adres heeft gekregen. Daar was opeens een stroom aan informatie!! We wisten n.l. nog bijna niks van wat we mee moesten nemen, wat we daar nodig zouden hebben of hoe het daar zou zijn. Nu konden we alles vragen en konden we hun verhalen ook een beetje lezen om wat meer te weten over het leven daar.

Toen kwam mijn verjaardag. De kinderen hebben niet zoveel om handen buiten het dagelijkse huiswerk maken en bedachten een heel programma voor op mijn verjaardag. Ze waren er dagen mee bezig en Djoeke vroeg wel tien keer op een dag of ik nieuwsgierig was, en wat ik het liefste voor mijn verjaardag zou willen en of ik niet heel erg nieuwsgierig was en dat ik niks mocht vragen want dan zou ik het misschien wel raden etc. etc.
De dag van mijn verjaardag begon wel heel leuk met een taartontbijtje met kaarsjes en ballonnen. Gevolgd door optredens van clowntjes en blokfluitconcerten.
Ik had bedacht dat we wel ergens lekker konden gaan zwemmen. Er moest een mooi hotel zijn aan de overkant van de rivier waar je mooi kunt zwemmen. Het zou ongeveer 10 kilometer fietsen zijn, dus dat vonden wij zeker wel te doen.
De veerman bracht ons naar de overkant en voer speciaal voor ons om het enorme wrak heen dat daar gewoon midden in de rivier ligt (al 70 jaar) maar dat niet in de weg ligt,

dus niemand neemt de moeite het op te ruimen!!!
Aan de overkant beginnen we meteen vol goede moed aan onze tocht. We willen lekker op tijd in het zwembad liggen zodat we ook genoeg tijd hebben voor de terugweg, want we willen wel voor donker weer thuis zijn.
Gedurende de tocht wordt het heter en heter. Gelukkig staat er een flinke wind (tegen) dat er voor zorgt dat we wat hitte kwijtraken.
Na toch al echt een heel stuk gefietst te hebben beginnen Martijn en ik elkaar toch wat zorgelijk aan te kijken. Wij zouden nu allang door een groot dorp moeten zijn gefietst, maar de kaarsrechte weg waar we op rijden laat in de verste verte geen dorp of een andere vorm van bebouwing zien!!
We besluiten het bij de eerste de beste gelegenheid te vragen. Een aantal vissers zijn in de sloot naast de weg aan het vissen. Zij zeggen dat het nog een kwartier fietsen is. Wat gek....we dachten echt dat we er al zouden moeten zijn. Een halfuur later is het volgens een Chinees nog 45 minuten fietsen. 20 minuten later is het volgens een agent nog 2 minuten fietsen. Met andere woorden, vraag een Surinamer nooit hoe lang iets fietsen is want ze hebben er geen flauw benul van.  Ze fietsen namelijk nooit!!!!!Er waren letterlijk antwoorden van eenzelfde afstand waarvan de een zei dat het 1 minuut fietsen is en de ander een kwartier.
In de tussentijd waren wij nog steeds niet op de plaats van bestemming en moesten we een besluit nemen. Doorfietsen en nooit op tijd terugkomen voor donker....of terug fietsen, die hele lange hete weg weer terug. Ik zag het echt niet zitten om de hele lange recht weg weer helemaal terug te nemen en bedacht er een rondje van de maken. Ik dacht n.l. echt dat het wel moest lukken om bij de rivier een bootsman te vinden die ons tegen betaling wel terug wilde varen naar Paramaribo.
Om een lang verhaal kort te maken....er waren geen bootsmannen die het aandurfde door de hoge golven te varen die door de harde wind waren ontstaan, en toen we uiteindelijk helemaal in Nieuw Amsterdam aankwamen wilde de bootsman ons niet eens in Paramaribo afzetten maar alleen aan de overkant op Leonsberg, wat betekende dat we nog 8 kilometer moesten fietsen naar de stad.

Tijdens het eten bij ons favoriete eettentje rekende Martijn uit dat we bijna 50 kilometer hadden gefietst. In de hitte. Leuk verjaardagscadeautje. Vet verbranden!!

(Sorry dat er maar zo weinig foto's zijn toegevoegd, maar hij kan opeens mijn sd-kaart niet meer lezen)