Het vervolg van een visum in Suriname

Wij hebben dus een Multiple entry visum gekregen voor ons verblijf in Suriname. Wij hebben deze aangevraagd omdat op de site van het consulaat staat dat dit visum een half jaar geldig is zolang je maar niet langer dan drie maanden aaneengesloten in het land verblijft. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken...Dit klopt niet. Zelfs de mensen op het consulaat in Cayenne (Frans-Guyana) zeggen dat de informatie op de website niet klopt. Mijn mond viel letterlijk open toen zij mij dat met een lach op haar gezicht mede deelde. Mijn hersenen maakte overuren....wat betekent dat????? Dit kun je niet menen!!!! Hoe kan die informatie niet kloppen???? Waar moet je dan je informatie vandaan halen???? Wie kan je dan vertellen wat de regels zijn en hoe moet je je verdedigen als je regels opvolgt die niet blijken de kloppen maar wel zo op het Consulaat verkondigt worden????!!!! Opnieuw wordt mij keihard duidelijk dat ik totaal overgeleverd ben aan de mensen die achter een loketje zitten en wat zij mij vertellen (en ik ben zo bang dat niet elke douanier precies weet wat er tegen ons gezegd wordt...en door wie!!!) en dan kunnen wij ons dus niet verdedigen.

OK, laat los Nienke, laat het van je af glijden, zo loopt het hier nou eenmaal en daar verander jij in je eentje echt niets aan.

Zucht, hammmmmmm, wij hebben dus op een of andere vage manier een mutiple entry visum gekregen dat maar 2 maanden geldig is. (De douanier die bij de Surinaamse grens onze paspoorten bekeek vroeg ons vol verbazing waar onze stempels waren? Waar we vandaan kwamen??? Waar ons paspoort afgegeven was???? Kijk, wij snappen dat ze hier heel dol zijn op stempels...echt, het zijn net Duitsers, maar ik dacht dat Douaniers die aan de grens werken met een "europees"land, toch zouden moeten weten dat wij als Europeanen zonder "stempels" naar Frans-Guyana mogen reizen?! Nou, hij zei zelfs letterlijk: Ik snap er niks van. Na 3 keer uitleggen geloofde hij het wel, zette zijn stempel en liet ons door. ZONDER ONS UIT TE LEGGEN DAT WIJ IN PARAMARIBO OPNIEUW EEN STEMPEL MOETEN HALEN WANNEER WIJ LANGER DAN EEN MAAND IN SURINAME WILLEN BLIJVEN. En waar we dat dan moeten halen. En wat we dan mee moeten nemen etc. etc. Gelukkig had ik mij goed ingelezen en wist ik wat ons te doen stond......dacht ik.

 Zo kwamen we aan in onze hostel in Paramaribo (waar een grote tv aan de muur hing...vandaar die blikken van de kinderen)

 Dit is op een balkon aan onze kamer in de hostel.

 En hier een van de kamers.

Vol goede moed vertrokken we met z'n vijven op maandagochtend naar de vreemdelingen dienst. We hadden op de kaart gekeken waar het was en dat moest prima te fietsen zijn. Na een half uur fietsen over de drukke wegen kwamen we op onze plaats van bestemming. Een enorm gebouw van het ministerie van binnenlandse en buitenlandse zaken. Martijn besloot bij de fietsen en de kinderen te blijven en ik stapte, nog steeds vol goede moed, naar binnen in de grote hal. Hee....das gek....nergens een balie of een receptie, of bordjes die de weg wijzen. Dan maar op een willekeurig loketje afstappen en even vragen. Een aardige mevrouw vertelde mij dat ik terug naar buiten moest en om de hoek een ingang moest vinden van de vreemdelingendienst. Na even zoeken zag ik bij een soort oude, rotte garagedeur een bordje staan met vreemdelingendienst. Naast het bladderende kozijn was ook nog een klein deurtje dat werkelijk helemaal scheef hing en niet meer in het kozijn paste. Ik besloot voor deze deur te kiezen, maar op het moment dat ik de klink in mijn hand nam zag ik naast de "deur" een vaal, zwart/wit kopietje hangen met de tekst: VERBODEN VOOR KORTE BROEKEN, OKSELTRUITJES EN SLIPPERS. Ik liet verbouwereerd de klink weer los en deed een stap achteruit. Tja....Ik had natuurlijk een korte broek aan (ik had namelijk net een halfuur met mijn kinderen door de hitte en drukte gefietst.....) en ik had sandalen aan......tellen deze ook als slippers???? Na even wat getwijfel dacht ik: toch maar naar binnen gaan, we zijn er nu toch.

Binnen was het donker, koud en doodstil. Het zeil dat over de onderliggende tegels was gelijmd liet overal los, de gordijnen die voor alle ramen hingen waren ooit, lang geleden, lichtblauw geweest maar hadden nu een kleur tussen grijs en groenachtig in. Mijn ogen moesten even wennen aan het donker. Na een tijdje ontwaarde ik langs de linkermuur rijen met stoelen waar allemaal mensen op zaten die mij aan zaten te kijken en aan de rechterkant zag ik een soort houten schotten met ramen en piepkleine schuifraampjes erin. Daarachter zaten een stuk of zes mensen aan bureautjes te werken. Niemand van hen keek op of gebaarde mij waar ik naartoe moest. er hingen geen bordjes, of nummertjes om te trekken (er zaten zeker zo'n veertig mensen op de stoelen te wachten dus ik dacht dat er misschien een rij was ofzo). Ik besloot een stuk naar voren te lopen en zag dat de afzetting van hout en ramen aan de rechterkant de hoek omging. Ik hoopte daar iemand te vinden die mij kon vertellen waar ik moest zijn.
Tenslotte besloot ik iemand achter zo'n raampje aan te spreken. Deze vrouw zat met haar rug naar mij toe aan een bureau. Ik vroeg heel beleefd of zij mij kon vertellen waar ik kon zijn om mijn visum te verlengen. Toen deze mevrouw zich omdraaide stond haar gezicht op onweer....(ik dacht nog even dat ik haar gestoord had tijdens haar werk, maar ze haalde mij snel uit deze droom en ketste keihard:) U WEET DAT U EEN KORTE BROEK AAN HEEFT?? Ik fluisterde nu dat dat mij heel erg speet en dat ik echt niet wist dat dat niet mocht.....maar mevrouw had zich alweer met haar rug naar mij toe gedraaid. Ik wist nu echt niet wat ik moest doen en kon gewoonweg niet geloven dat een korte broek verdere hulp zou verhinderen. Dus ik sprak deze vriendelijke vrouw nogmaals aan.....slik.......uhhh....Mevrouw....RUK, met een ferme ruk had zij zich weer naar mij toegedraaid en ik kan mij vergissen maar ik zag volgens mij een extra lange hoektand glimmend tussen haar lippen vandaan komen....KUNT U NIET LEZEN!!!!!!?????? Schreeuwde ze mij toe terwijl ze naar drie plaatsen op de muur wees. DIT IS EEN KANTOORGEBOUW EN U DIENT ZICH NETJES TE KLEDEN!!!!!! En inderdaad....daar hingen nog meer van die briefjes waarop stond dat korte broeken, okseltruitjes en slippers verboden waren. Toen mijn blik weer terug gleed van de muur naar deze uiterst intrigerende vrouw zat ze alweer met haar rug naar mij toe. ik mompelde nogmaals dat mij het echt enorm speet en wat zij mij aanraadde te doen.
Geen reactie.
Ik opperde dan maar naar huis te gaan, om te kleden en terug te komen.
Geen reactie.

Van een afstand zag Martijn aan mij dat er iets niet helemaal goed was gegaan. Ik vocht tegen mijn tranen, want ik kan er zo slecht tegen wanneer ik zo behandeld word...
Tja...hoe naïef waren wij nog steeds....na al zoveel tegenslagen op visumgebied dachten wij dat dit zomaar goed zou verlopen????
Onverricht ter zaken fietsten wij terug naar huis. Vol ongeloof ben ik wel tien keer opnieuw begonnen over mijn avontuur bij de vreemdelingendienst (Is dat geen discriminatie...anders behandeld worden door je uiterlijk??? Ik vond dat ik best goed bij het nette interieur van het kantoor paste, zal ik volgende keer maar een smoking aandoen? Of een Burka! Of een heel kort minirokje. En wat nou als je geen schoenen hebt?? Waarom zijn die mensen die deze functies bekleden altijd zo onaardig? Het lijkt wel of ze niet zo goed om kunnen gaan met de macht die ze hebben. Zouden ze ons nu terugpakken met de manier van behandelen? Voelen ze zich zoooo belangrijk en machtig achter hun bureautje??? Waarom zijn alle andere mensen die we tegenkomen zo vriendelijk, beleefd en aardig en deze mensen totaal niet??? WAT EEN CONTRAST.)
 Maar ik bleef maar zeggen dat zoiets als een korte broek ons niet klein zou krijgen en dat ik morgen opnieuw MET LANGE BROEK, LANGE MOUWEN