De eerste week in Frans-Guyana.

Morgen vertrekken we uit dit mooie land met grote contrasten. We kwamen ’s avonds laat aan op dit adres dat wij via airBnB gevonden hadden. Het was wel gek dat het geen adres heeft. We vroegen nog aan de verhuurster welk huisnummer we moesten zijn, maar het enige antwoord dat we kregen was een route beschrijving (in rommelig en gebrekkig engels…..dat dan weer wel). Het eerste wat we van Frans-Guyana aan zintuigelijke prikkeling kregen was de lucht. Warm en geurend naar nat hout en planten. De kinderen riepen meteen….Mam, het ruikt naar Burgers Bush. En ze hadden gelijk. Voor de mensen die daar ooit waren, zo ruikt het hier OVERAL!

De taxichauffeur vond het helemaal niet raar dat wij geen adres hadden en vroeg doodleuk om het telefoonnummer, belde Debora even op en kreeg van haar een route beschrijving. Alles doodnormaal. Het huisje is spiksplinternieuw en Debora gaf ons vol trots een tour. Duurde niet lang want het zijn maar drie vertrekken. We doken snel onze bedden in, benieuwd wat het ochtendlicht ons zou brengen. Gelukkig sliepen de kinderen een beetje uit maar hun nieuwsgierigheid was niet te bedwingen en we keken nieuwsgierig uit de ramen. Ja hoor!!! Palmbomen, oerwoud in de verte en vele vogels zingend in de tuin. Mam!!! We willen naar buiten!!!! Ik ook!!!!!

We verkenden het straatje, zagen hagendissen en veel vogels. Liepen langs de weg (ong. 2 km) naar een supermarkt. En zagen hoe de mensen hier in echte krotjes van golfplaat leven. De kinderen keken vol nieuwsgierigheid naar binnen, wat ik wat minder fijn vond omdat de mensen hier gewoon in hun eigen troep naar ons terug zitten te kijken. Voelt toch een beetje of je aapjes aan het kijken bent. Dus ik probeerde de kinderen uit te leggen dat ze niet zo naar binnen moeten kijken, maar deze boodschap kwam niet aan. Mam…..zie je die grote hagedis daar bij de deur zitten??? Hum…dit verhaal moet ik op een ander moment nog maar eens aansnijden.

Gloeiende gloeiende….wat is alles hier duur!!!!!!! Ik schrok me de rambam toen ik in het gebouwtje dat voor supermarkt door moest gaan rondliep en probeerde wat eten bij elkaar te sprokkelen. Hoe kunnen deze mensen die in krotten wonen hier in godsnaam eten? Later hoorden wij van de mensen die het huisje aan ons verhuren dat in dit land HELEMAAL niks geproduceerd wordt en alles wordt dus geimporteerd vanuit Frankrijk. We voelen ons dan ook helemaal op vakantie in Frankrijk. Heerlijk weer, overal wordt frans gesproken en in de plaatselijke boulangerie koop je een baquette met brie of franse worst.

Martijn probeert de eerste dag een auto te huren in Cayenne, maar dat was makkelijker gedacht dan gedaan. We hadden niet genoeg krediet op onze creditcard. Moesten we eerst op zondag proberen om  ons krediet te verhogen en dan maandag opnieuw proberen een auto te regelen.

Debora vertelde ons dat er op zondag een plaatselijk marktje is bij het supermarktje voor de deur. Wij hadden daar erg veel zin in en hoopten groenten en fruit voor de hele week in de kunnen slaan. Godsienokke!!! Hier is alles ook al zo vreselijk duur. Maar buiten de prijzen is het geweldig om over de markt te lopen. De heerlijkste geuren komen naar ons toe bij de kruiden die op sommige kraampjes liggen en er staan behoorlijk wat mensen eten klaar te maken om te verkopen. Het is er ontzettend gezellig. Het lukt ons om wat groenten en fruit in te slaan en zelfs de bakker is open, dus doodgelukkig loop ik weer naar huis met de kinderen met zware boodschappen vol buit!

Gelukkig lukt het Martijn om op maandag met een huurauto thuis te komen (zelfs zonder voldoende krediet) en kunnen we met z’n allen naar het consulaat. Daar lijkt alles soepel en snel te verlopen en na nog even pasfoto’s te hebben gemaakt bij de Chinees is onze visum aanvraag ingediend. Martijn zegt vol ongeloof als we buiten lopen….ik denk dat wij morgen gewoon ons visum krijgen….we hebben zelfs al betaald en die mevrouw zegt dat wij het visum morgen om 9 uur kunnen komen ophalen! En inderdaad…de volgende dag hebben wij om negen uur onze paspoorten terug met daarin een visum. Vol ongeloof kijken wij elkaar aan……hebben wij hier nou echt maanden lang stad en land voor moeten afreizen, wachten en bakken met geld tegenaan moeten smijten???

Wij vieren het met het eten van Franse crepes en daarna lekker zwemmen in het zwembad.

Het lukt ons om ons vervoer naar Paramaribo te regelen en op de laatste dag voor ons vertrek besluiten wij nog een wandeling in de jungle te gaan maken. Ik vind een leuke waterval in een boekje en we besluiten het erop te wagen. Het is een fantastische rit door de jungle naar de parkeerplaats van het natuurgebied. Het laatste stuk durven wij niet verder te rijden omdat de geulen in de weg te diep worden en we besluiten de auto hier te parkeren en verder te lopen.

Dit is zoals ik me de jungle had voorgesteld. Rood/oranje wegen met twee groene wallen aan de kant. Er springen continue hagedissen aan de kant en Hessel en Djoeke kijken hun ogen uit! We komen bij de waterval aan en deze is ontzettend mooi. Er groeien de prachtigste planten, het water stroomt over de donkerbruine zandsteenrotsen en de vlinders zweven om ons heen.Wij zien een klein (pijlgif-?

)kikkertje.

 Alleen hebben de mensen hier nog een grote les te leren over hoe om te gaan met de natuur. Overal ligt afval. Het is duidelijk een populaire plek om met het gezin door te brengen. Er staan veel banken en overal hebben mensen vuurtjes gestookt. Maar om dan al je afval maar gewoon te laten liggen, de roosters van de bbg, alle blikjes en flessen en natuurlijk alle plastic zakken. Jemig mensen…..zien jullie zelf niet dat jullie je eigen nest vervuilen? Als je het zo leuk vindt om hier te verblijven, dan wil je het de volgende keer toch ook leuk hebben? Maar, om heel eerlijk te zijn, snap ik wel een beetje dat de mensen die hun eigen golfplatenkrot zo vervuilen een waterval helemaal niet zullen sparen.