Suriname!

Zo snel kan het gaan. Ik zit nu in een backpackershotel (met wifi...jippie!!!) In Paramaribo. Vanochtend vroeg opgestaan en de laatste dingen in de tassen gedaan. Gisteren waren de kinderen met Martijn nog even naar het strand te gaan en heb ik de tassen ingepakt. Toen ze terug kwamen en ik vroeg of het water lekker koel was riepen ze hard:"Nee!!! Lekker warm!"

 

Tijn vond de kust wel mooi.

Dus deze ochtend was het een kwestie van opstaan, laatste spullen in de tassen, ontbijten, afscheid nemen van de aardige gastheer en gastvrouw en om 7:55 u. zaten we in onze huurauto op weg naar Cayenne. De huurauto hebben we ingeleverd bij het verhuurbureau en daar werden ongeveer 20 minuten later opgehaald door onze taxi. Zo'n lekker oud rammelig busje met een heel vriendelijke chauffeur die ons in razend tempo naar de grens bij Suriname bracht. deze aardige man was al even behulpzaam als de meeste mensen die we tegen zijn gekomen en hij belde even met een collega van hem aan "de overkant"zodat er een taxi voor ons klaar stond op Surinaams grondgebied. De weg in Frans-Guyana voldeed aardig aan de Europese maatstafen (breed, glad asfalt) en met een prachtig wisselend uitzicht. De weg is aangelegd aan de kust op een strook met weinig begroeiing. We zagen regelmatig grote roofvogels cirkelen (we denken harpijen, ookwel aaparend genoemd), een kingfisher (soort grote ijsvogel) en zelfs twee zwarte Blakatigrikati (vrij vertaald zwartetijgerkatten). Het was lekker koel in de bus omdat alle ramen open stonden en de wind lekker door onze haren streek. We verbaasden ons over de hutjes langs de weg. Steeds weer duiken er kleine hutjes op aan de kant van de weg. Meestal van golfplaat, soms van doeken en sommige zijn zelfs opgetrokken van alleen palen met een palmbladeren dak. Wel heeft bijna elk hutje een geroeste auto naast zich staan waar de banden onderuit zijn gehaald. Na een tijd kwamen de hutjes toch wat minder frequent voorbij suizen maar wij bleven ons verbazen. Nu hadden de mensen om de hutjes heen veel ruimte vrij gemaakt waardoor het prachtige witte zand zichtbaar was en kregen Tijn en ik het idee dat we op Jamaica rond reden. Echt van die negerhutjes van Oom Tom, mooie palbomen, wit zand en kleine rieten hutjes (met autowrak! Dat dan weer wel.).

De serene rust van voorbijrazende bosgigantenm jungle, palmbomen en hutjes werd wreed verstoord door het arriveren in St. Laurant de Maroni. De chauffeur zette ons af bij de douane waar wij met een bootje de rivier over moesten steken om in Suriname aan te komen. Zodra onze bus stopte werd deze belaagd door schippers die vonden dat wij op hun boot mee moesten varen. Er werd geschreeuwd, geduwd en onze tassen uit onze handen getrokken. Alles om ons maar op HUN boot te krijgen. Martijn probeerde in alle hectiek ook de chauffeur nog even te betalen terwijl ik uit alle macht probeerde de kinderen en onze spullen bij elkaar te houden. Best moeilijk in de eentje omdat ik kinderen heb die totaal geen zicht houden op hun spullen. Ik kan tijdens het uitstappen honderd keer zeggen dat ze hun pet, mp3, kussen en tas moeten pakken....Er zit er een tussen die nog zeker een kwartier nodig heeft om zich los te maken van het verhaal van zijn mp3 en ABSOLUUT geen twee dingen tegelijk kan....En er zit er een tussen die mij meteen op mijn vingers tikt wanneer ik tegen een opdringerige schipper "je ne parle pas francais" zeg om te voorkomen dat ik met hem mee moet lopen. MAM!!! Jij zegt dat jij geen Frans spreekt, maar dat kun je wel!!! Je moet "een petiet peu"zeggen!!! Jaha...laat mij het nou maar even met die man regelen...waar is jouw petje trouwens???

Enzovoort. Gelukkig kiezen we een goede schipper (de eerste maar genomen die bij ons de deur opentrok) en binnen no-time staan we op Surinaamse bodem. Het tochtje met een korjaal over de rivier is heerlijk, De kinderen en wij genieten! (Er volgen nog wel wat foto's maar ik moet nog even uitvogelen hoe ik deze van een SD-kaart krijg zonder sd-lezer....

In Suriname moesten wij onze paspoorten laten zien, maar dat duurde erg lang. Ondertussen had onze nieuwe taxichauffeur onze spullen allemaal al mee genomen de grens over en in de auto gelegd en toen wij ook nog eens een pen nodig hadden om formulieren in te vullen moest Martijn gaan zoeken naar de taxi en de spullen (over de grens....geen probleem). 

Welkom in Suriname. Taxichauffeur die geen Nederlands of Engels sprak, KEIHARDE REGGAE MUZIEK draaide en alle drempels (ze hebben hier zeker gehoord dat er drempels bestaan en dan willen zij dat ook (denk een stampvoetje erbij)) die lukraak op weg gesmeten zijn.veel te hard neemt. Na een uur zit Hessel met twee vingers in zijn oren en klaagt over knallende koppijn, slaapt Brecht en klaagt Djoeke dat ze zich verveelt. Gelukkig zien ze de aangereden apen, honden en katten niet op en naast de weg liggen. En dan, eindelijk, Zien we de TORENHOGE brug naar Paramaribo opdoemen. Jongens wat is dat ding onnoemelijk hoog!!! Waar is dat in godsnaam goed voor? En dan, wanneer wij net op het hoogste punt aanbeland zijn, ontstaat er een file. De chauffeur probeert nog of hij een derde baan kan creëren aan de zijkant waar ik helemaal niet goed van word want tussen mij en het water, zo'n 40 meter lager, zit alleen een lullig klein vangrailtje!!!!!! Langzaam tuffen we Paramaribo binnen en de chauffeur zet ons af bij het hotel. GELUKT!