Het was een lange dag. 's Ochtends heel vroeg opgestaan na 's avonds nogmaals alles ingepakt te hebben. Een klein kopje thee en koffie en Opa bracht ons naar Schiphol. Het afscheid met Oma was wel even moeilijk. We moesten haar thuis achterlaten omdat wij niet allemaal in de auto passen. We waren zelfs even bang dat Opa twee keer zou moeten rijden om ons vijven en alle bagage op Schiphol te krijgen....maar gelukkig bleek het bij de proefstouwing op donderdag toch te gaan passen. (Alleen Oma niet. Ik heb nog voorgesteld om zo'n kist op het dak te plaatsen voor haar maar mijn vader vond het te kort dag om nog helemaal zo'n ding te kopen). Dus stonden wij 45 minuten voor tijd op het koude tochtige perron van Schiphol te wachten op de Thalys. Ik maakte mij toch wel zorgen of deze echt wel zou komen aangezien er de afgelopen week stakingen in België waren geweest met als gevolg.....geen Thalys naar Parijs!!! Voor de zekerheid nog even navraag gedaan...Maar hij reed; en op tijd.
Wat een genot is dat. Je zit amper 3 uur in de trein en je staat zo in Parijs. De kinderen genoten onderweg. Lekker ontbeten en naar buiten gekeken.
In Parijs liepen we meteen tegen dertig agenten met machinegeweren aan en vooral Hessel was zwaar onder de indruk. Nog voor we het station uitliepen werden we al aangesproken door een taxichauffeur die binnen mensen aan het ronselen was, en we volgden hem zo naar beneden, de parkeergarage in binnen 2 minuten reden we door de drukke straten van Parijs. De chauffeur vertelde als rondvaartboot kapitein het een en ander over de omgeving en zo zagen we o.a. de herdenkingsplaats van de laatste aanslagen op Place de la Republique die veel indruk maakte op Martijn. Ook wees onze kapitein achteloos de plek aan waar de dag daarvoor iemand een aanslag pleegde met een nepbom. Ik was blij dat wij veilig op het vliegveld aankwamen. En lekker op tijd. En die tijd hadden we hard nodig. Eerst helemaal naar de andere kant van het vliegveld lopen, daar bij de incheckbalie meer dan een uur in de rij staan omdat de bagagebanden niet werken. Eindelijk de bagage ingeleverd proberen door de douane te komen met drie kinderen die zich nog net niet tot op hun ondergoed uit moeten kleden en een man die van alle regels en wijzende douane mensen een opvlieger krijgt en badend van het zweet en de stress niet meer kan horen wat die Fransen allemaal van hem willen. Brecht die ZIJN Dikkie Dik niet wil afgeven omdat hij allergisch zou zijn voor Röntgenstralen (of wat er dan ook in zijn koppie omging).
Toen we eindelijk door de doolhoven van de beveiliging heen waren hadden wij nog ongeveer twintig minuten de tijd om aan boord te komen. We moesten eerst weer helemaal terug naar de andere kant van het vliegveld lopen, daar weer in de rij staan om met een bus naar het vliegtuig gebracht te worden. We hebben nog tien minuten en op het moment dat de mevrouw om onze boardingpassen vraagt roept Brecht dat hij moet poepen.... Ik kijk de mevrouw vragend aan....en heb het geluk dat zij waarschijnlijk zelf uit Frans-Guyana kwam want zonder enig gevoel voor haast of stress liet ze ons weer uit de rij stappen en ging Brecht "even" met Tijn poepen.
In de tussentijd zie ik de bus helemaal vol raken met passagiers en wegrijden. Er zijn nu bijna geen mensen meer in deze vertrekhal en in nog geen velden of wegen een glimp van Brecht en Tijn. Als ze eindelijk op hun dooie akkertje aan komen wandelen breekt bij mij het zweet uit. Wij hebben nu nog maar 3 minuten om in het vliegtuig te komen en er staan geen bussen of mensen meer te wachten. Maar de aardige mevrouw bij het innemen van de boardingpassen zit nog rustig op haar plek en wanneer ik met onze passen naar haar toe loop zie ik in de gang nog een heleboel andere Frans-Guyanen aan komen sloffen. De bus is ook weer terug en vult zich langzaam met een heleboel mensen die het erg koud lijken te hebben (en dat terwijl bij Martijn en mij het zweet nog van onze kop gutst en wij om onszelf wat minder te kwellen onze dunne fleeze jassen maar uitgedaan hebben.). Ze zitten in de bus met dikke winterjassen aan, mutsen op en diep weggedoken in hun kollen. En dan brengt de bus ons (opnieuw) naar de andere kant van het vliegveld en mogen wij de trap oplopen om het vliegtuig in te kunnen. Ik vind het zo leuk voor de kinderen dat wij niet door een slurf heen lopen, maar een echte trap oplopen, dat geeft de kinderen zoveel meer realiteit! Ze zien het grote vliegtuig staan, lopen zelf de trap op en gaan aan boord.
En dan vertrekken we echt naar Frans-Guyana. Brecht blijft onderweg maar vragen in welke trein we nou zitten (daar gaat mijn theorie over de ervaring van zelf een vliegtuig inklimmen) en ik vertel hem steeds weer opnieuw dat we in een vliegtuig zitten op weg naar Suriname (om het voor hem maar wat minder gecompliceerd te maken). Hessel is helemaal blij met zijn eigen schermpje waar hij zelf films mag kiezen en spelletjes op kan spelen en Djoeke schrijft vast wat brieven en kaarten naar haar vriendinnen en school. Negen uur vliegen is lang.....maar dan komen we ECHT aan in de jungle.
We stappen uit en ruiken het....inderdaad Linda...het is net de Bush van Burgers zoo!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten