thuisonderwijs.....Matten vlechten!
De plaatselijke cadeautjes....Watermeloenen (2,50 Euro per stuk)
mmmmm kokosmelk!
woensdag 24 februari 2016
Op het matje.
En toen werd het dinsdag en stond het hoofd van de school ineens in mijn klas. Juf Nienke, hoe laat bent u klaar? Kunt u om 10:00 uur op mijn kantoor komen? Ok...is goed...zie ik u zo.
Natuurlijk had ik wel een vermoeden wat mij te wachten stond maar ik voelde me sterk. Ik stond voor honderd procent achter mijn brief en kon de vijand recht in de ogen kijken.
Zoals een goede Hollander betaamt stond ik 5 minuten voor 10 bij haar kantoor. En zoals een goede Surinamer betaamt kwam zij pas om 10 minuten over 10 aanlopen van haar huis naar haar kantoor. Komt u binnen en neemt u plaats. Ik wil u spreken over uw brief die u gestuurd hebt (kom maar op dacht ik). Ik heb er bewust niet op gereageerd omdat ik er even over moest nadenken...begon zij haar verhaal. Ik lachte vriendelijk en probeerde mij voor te bereiden op wat er komen zou....
Het is uw beslissing dat u uw kinderen van school haalt en aan uw mening kan ik niet komen. Wel heb ik met mijn collega's gesproken over wat u geweld noemt in uw brief. Ik vind geweld een groot woord, omdat het veelomvattend is. Ook heb ik met hen gesproken over het schreeuwen dat u ook geweld noemt. (Mijn hoofd maakt op dit moment overuren en mijn hartslag stijgt en stijgt, terwijl ik op een kleuterstoeltje aan de zijkant van het kantoortje zit. Ik voel me klein doordat mijn knieen op ooghoogte zitten en doordat het hoofd mij toespreekt op een toon waarop ik elk moment een agent binnen verwacht die mij geboeid mee gaat nemen naar Paramaribo...maar ik voel mij tegelijkertijd ook sterk want ik weet dat ik de wet achter mij heb. Ik heb deze wet niet bedacht en ook niet gezegd dat zij zich aan deze wet dienen te houden...) Dette vervolgt haar toespraak; En juffrouw Nienke, u heeft gelijk. Wij mogen hier in Suriname kinderen niet meer slaan in de klas. Maar u moet weten dat het hier geen Nederland is en dat u in een andere cultuur bent. Wij zijn hier in Suriname gewend om kinderen die niet luisteren een tik of een tikje te geven. Dan zorg je ervoor dat de kinderen weer opletten. Ik vraag u juffrouw Nienke, als ik u nu een klas geef tot 13:00 uur vanmiddag wat u dan anders gaat doen? Wat gaat u mij dan laten zien als u de kinderen niet gaat slaan of naar ze gaat schreeuwen? Wat gaat u doen als ze niet luisteren? En toen was ze stil en keek mij aan. Voor ik haar kantoortje binnen was gelopen had ik mij voorgenomen om mij niet te gaan verdedigen en al helemaal niks te gaan zeggen over hoe het beter moest. Ik voel me daar niet de juiste persoon voor en het is ook niet mijn bedoeling om ze hier eens even te vertellen wat ze fout doen en hoe het wel moet. Maar nu ik hier zat merkte ik ineens dat hoe mijn stagementor op mij had gereageerd en hoe het hoofd nu iets aan mij vraagt dat ze eigenlijk om hulp verlegen zitten. Ze hebben werkelijk geen idee hoe zij moeten werken wanneer hun de macht ontnomen wordt.
Ik besloot te beginnen met te zeggen dat ik heel goed besef dat ik in een andere cultuur ben en dat ik mij moet aanpassen. Dat ik niet hier ben om te oordelen of te veroordelen. Maar dat ik wel heb gemerkt dat er veel geweld plaatsvindt in de klas wat verboden is en dat voor mijn Hollandse kinderen schadelijk is. Dat ik niet heb gezegd dat de leerkrachten hier niet goed zijn, maarrrrrr........dat er een alternatief gevonden moet worden voor het slaan en straffen van de leerlingen. Het hoofd probeerde mij nog te overtuigen dat alle kinderen in Suriname geslagen worden door hun ouders en dat dat dus aan moet sluiten met school. Toen kon ik het toch niet laten om in de verdediging te schieten voor de kinderen in Suriname. Ik vroeg haar of zij ook op school geslagen werd. Tuurlijk! Was haar reactie. Ik vroeg haar hoe zij dit vond. En toen ging zij los. Ik vond dat goed. Het heeft mij geholpen en niet geschaad...kijk maar waar ik nu zit. Wanneer kinderen niet luisteren kan een tik ze helpen beter te luisteren. Wanneer twee kinderen elkaar slaan kan een tik van een volwassene ze uit hun ruzie trekken en kun je ze zeggen dat zij niet mogen slaan.
En toen heb ik haar gezegd dat uit pedagogisch onderzoek is gebleken dat kinderen het beste leren van een goed voorbeeld. Wanneer je als volwassenen een kind slaat en vervolgens zegt dat hij niet mag slaan zal een kind leren dat slaan wel degelijk werkt omdat een volwassene dat ook gebruikt. Het hoofd viel mij hier in de reden en zei dat ik een volwassene niet mocht gaan vergelijken met een kind. Wanneer een volwassene een kind een tik geeft kan hij best zeggen dat een kind niet mag slaan omdat een kind en een volwassene niet gelijk zijn. Gelukkig kon ik toen met een goed tegenargument komen zonder in een ingewikkelde discussie te belanden; Een kind kan alleen iets goeds leren van een goed voorbeeld. En door een slecht voorbeeld zal een kind geen alternatieven leren of kennen. Alleen een volwassene leert een kind dat geweld een manier van omgang is of een oplossing en alleen een volwassene kan een kind alternatieve leren voor geweld. Een kind dat alternatieven aangeboden krijgt voor geweld zal deze ook gebruiken. Daarom moet een volwassene altijd een voorbeeld zijn en een goed voorbeeld geven waardoor kinderen alternatieven leren.
Het hoofd was even stil en besefte toen dat haar incompetente gedrag tekort schoot op het gebied van alternatieven. Haar volgende vraag gaf dat ook aan en ik zag deze vraag van mijlenver aankomen. Wat moeten wij dan doen als de kinderen niet luisteren..........
.....En toen zat ik klem. Dit wilde ik niet. Ik wilde niet dat iedereen nu naar mij zou wijzen en zeggen....nou.....kom maar met de oplossing!
Maar ik had dit wel teweeg gebracht. Eigenlijk zeggen mijn stagementor en het hoofd van de school dat zij alleen met behulp van macht en geweld kunnen werken. Ik had mij al verbaasd over de opleiding hier en zocht daar nu ook een oplossing naar het hoofd. Ik vroeg haar hoe zij dat leren op de opleiding. Leren jullie daar geen alternatieven voor geweld? Zij probeerde mij toen uit te leggen dat het geweld hier zo is ingeburgerd op scholen en thuis dat er op de opleiding helemaal niet wordt gesproken over wel of niet slaan. Het is gewoon geen onderwerp. Opnieuw vroeg zij mij om te vertellen hoe zij dan de kinderen konden laten luisteren. Ik dacht koortsachtig na en vond ook dat ze in zekere zin wel gelijk had. Ik had haar even in een brief verteld dat het slaan en geweld in de klas verboden is en vervolgens hen met de handen op de rug gebonden overboord gegooid (in hun ogen dan he?!). Mijn hoofd zei dat ik dat nooit in een paar zinnen kon samenvatten en dat er helemaal terug gegaan dient te worden naar de basis van opvoeding en didactiek maar dat zij daar nu bar weinig aan hebben. Het enige wat ik kon bedenken als basisstap was: Positiviteit, Complimenteren en benoemen wat goed gaat en negatief gedrag negeren. Het hoofd heeft deze drie termen opgeschreven. En ik mocht gaan.
Later, zittend in het kleine paradijs, vertellend aan mijn man over deze trieste ontwikkeling voelde ik een boosheid opborrelen naar de overheid. Zij hebben besloten, geheel terecht, dat slaan niet meer mag maar schieten op alle fronten tekort met het bieden van alternatieven, een goede opleiding voor studenten en hulp voor leerkrachten die zich willen houden aan deze wet. Ik ben nog even op zoektocht gegaan bij het Minov en inderdaad er is niks voor leerkrachten wat ze kan helpen om geweld uit de klas te slaan (WHAHAHAH.....vinden jullie mij ook zo grappig???). Heeeel misschien moet ik er toch maar mijn taak van maken om de leerkrachten te helpen met het vinden van alternatieven!!!
Zonsondergang!!!!
Natuurlijk had ik wel een vermoeden wat mij te wachten stond maar ik voelde me sterk. Ik stond voor honderd procent achter mijn brief en kon de vijand recht in de ogen kijken.
Zoals een goede Hollander betaamt stond ik 5 minuten voor 10 bij haar kantoor. En zoals een goede Surinamer betaamt kwam zij pas om 10 minuten over 10 aanlopen van haar huis naar haar kantoor. Komt u binnen en neemt u plaats. Ik wil u spreken over uw brief die u gestuurd hebt (kom maar op dacht ik). Ik heb er bewust niet op gereageerd omdat ik er even over moest nadenken...begon zij haar verhaal. Ik lachte vriendelijk en probeerde mij voor te bereiden op wat er komen zou....
Het is uw beslissing dat u uw kinderen van school haalt en aan uw mening kan ik niet komen. Wel heb ik met mijn collega's gesproken over wat u geweld noemt in uw brief. Ik vind geweld een groot woord, omdat het veelomvattend is. Ook heb ik met hen gesproken over het schreeuwen dat u ook geweld noemt. (Mijn hoofd maakt op dit moment overuren en mijn hartslag stijgt en stijgt, terwijl ik op een kleuterstoeltje aan de zijkant van het kantoortje zit. Ik voel me klein doordat mijn knieen op ooghoogte zitten en doordat het hoofd mij toespreekt op een toon waarop ik elk moment een agent binnen verwacht die mij geboeid mee gaat nemen naar Paramaribo...maar ik voel mij tegelijkertijd ook sterk want ik weet dat ik de wet achter mij heb. Ik heb deze wet niet bedacht en ook niet gezegd dat zij zich aan deze wet dienen te houden...) Dette vervolgt haar toespraak; En juffrouw Nienke, u heeft gelijk. Wij mogen hier in Suriname kinderen niet meer slaan in de klas. Maar u moet weten dat het hier geen Nederland is en dat u in een andere cultuur bent. Wij zijn hier in Suriname gewend om kinderen die niet luisteren een tik of een tikje te geven. Dan zorg je ervoor dat de kinderen weer opletten. Ik vraag u juffrouw Nienke, als ik u nu een klas geef tot 13:00 uur vanmiddag wat u dan anders gaat doen? Wat gaat u mij dan laten zien als u de kinderen niet gaat slaan of naar ze gaat schreeuwen? Wat gaat u doen als ze niet luisteren? En toen was ze stil en keek mij aan. Voor ik haar kantoortje binnen was gelopen had ik mij voorgenomen om mij niet te gaan verdedigen en al helemaal niks te gaan zeggen over hoe het beter moest. Ik voel me daar niet de juiste persoon voor en het is ook niet mijn bedoeling om ze hier eens even te vertellen wat ze fout doen en hoe het wel moet. Maar nu ik hier zat merkte ik ineens dat hoe mijn stagementor op mij had gereageerd en hoe het hoofd nu iets aan mij vraagt dat ze eigenlijk om hulp verlegen zitten. Ze hebben werkelijk geen idee hoe zij moeten werken wanneer hun de macht ontnomen wordt.
Ik besloot te beginnen met te zeggen dat ik heel goed besef dat ik in een andere cultuur ben en dat ik mij moet aanpassen. Dat ik niet hier ben om te oordelen of te veroordelen. Maar dat ik wel heb gemerkt dat er veel geweld plaatsvindt in de klas wat verboden is en dat voor mijn Hollandse kinderen schadelijk is. Dat ik niet heb gezegd dat de leerkrachten hier niet goed zijn, maarrrrrr........dat er een alternatief gevonden moet worden voor het slaan en straffen van de leerlingen. Het hoofd probeerde mij nog te overtuigen dat alle kinderen in Suriname geslagen worden door hun ouders en dat dat dus aan moet sluiten met school. Toen kon ik het toch niet laten om in de verdediging te schieten voor de kinderen in Suriname. Ik vroeg haar of zij ook op school geslagen werd. Tuurlijk! Was haar reactie. Ik vroeg haar hoe zij dit vond. En toen ging zij los. Ik vond dat goed. Het heeft mij geholpen en niet geschaad...kijk maar waar ik nu zit. Wanneer kinderen niet luisteren kan een tik ze helpen beter te luisteren. Wanneer twee kinderen elkaar slaan kan een tik van een volwassene ze uit hun ruzie trekken en kun je ze zeggen dat zij niet mogen slaan.
En toen heb ik haar gezegd dat uit pedagogisch onderzoek is gebleken dat kinderen het beste leren van een goed voorbeeld. Wanneer je als volwassenen een kind slaat en vervolgens zegt dat hij niet mag slaan zal een kind leren dat slaan wel degelijk werkt omdat een volwassene dat ook gebruikt. Het hoofd viel mij hier in de reden en zei dat ik een volwassene niet mocht gaan vergelijken met een kind. Wanneer een volwassene een kind een tik geeft kan hij best zeggen dat een kind niet mag slaan omdat een kind en een volwassene niet gelijk zijn. Gelukkig kon ik toen met een goed tegenargument komen zonder in een ingewikkelde discussie te belanden; Een kind kan alleen iets goeds leren van een goed voorbeeld. En door een slecht voorbeeld zal een kind geen alternatieven leren of kennen. Alleen een volwassene leert een kind dat geweld een manier van omgang is of een oplossing en alleen een volwassene kan een kind alternatieve leren voor geweld. Een kind dat alternatieven aangeboden krijgt voor geweld zal deze ook gebruiken. Daarom moet een volwassene altijd een voorbeeld zijn en een goed voorbeeld geven waardoor kinderen alternatieven leren.
Het hoofd was even stil en besefte toen dat haar incompetente gedrag tekort schoot op het gebied van alternatieven. Haar volgende vraag gaf dat ook aan en ik zag deze vraag van mijlenver aankomen. Wat moeten wij dan doen als de kinderen niet luisteren..........
.....En toen zat ik klem. Dit wilde ik niet. Ik wilde niet dat iedereen nu naar mij zou wijzen en zeggen....nou.....kom maar met de oplossing!
Maar ik had dit wel teweeg gebracht. Eigenlijk zeggen mijn stagementor en het hoofd van de school dat zij alleen met behulp van macht en geweld kunnen werken. Ik had mij al verbaasd over de opleiding hier en zocht daar nu ook een oplossing naar het hoofd. Ik vroeg haar hoe zij dat leren op de opleiding. Leren jullie daar geen alternatieven voor geweld? Zij probeerde mij toen uit te leggen dat het geweld hier zo is ingeburgerd op scholen en thuis dat er op de opleiding helemaal niet wordt gesproken over wel of niet slaan. Het is gewoon geen onderwerp. Opnieuw vroeg zij mij om te vertellen hoe zij dan de kinderen konden laten luisteren. Ik dacht koortsachtig na en vond ook dat ze in zekere zin wel gelijk had. Ik had haar even in een brief verteld dat het slaan en geweld in de klas verboden is en vervolgens hen met de handen op de rug gebonden overboord gegooid (in hun ogen dan he?!). Mijn hoofd zei dat ik dat nooit in een paar zinnen kon samenvatten en dat er helemaal terug gegaan dient te worden naar de basis van opvoeding en didactiek maar dat zij daar nu bar weinig aan hebben. Het enige wat ik kon bedenken als basisstap was: Positiviteit, Complimenteren en benoemen wat goed gaat en negatief gedrag negeren. Het hoofd heeft deze drie termen opgeschreven. En ik mocht gaan.
Later, zittend in het kleine paradijs, vertellend aan mijn man over deze trieste ontwikkeling voelde ik een boosheid opborrelen naar de overheid. Zij hebben besloten, geheel terecht, dat slaan niet meer mag maar schieten op alle fronten tekort met het bieden van alternatieven, een goede opleiding voor studenten en hulp voor leerkrachten die zich willen houden aan deze wet. Ik ben nog even op zoektocht gegaan bij het Minov en inderdaad er is niks voor leerkrachten wat ze kan helpen om geweld uit de klas te slaan (WHAHAHAH.....vinden jullie mij ook zo grappig???). Heeeel misschien moet ik er toch maar mijn taak van maken om de leerkrachten te helpen met het vinden van alternatieven!!!
Hessel is samen met Tijn hout aan het halen in de jungle!
dinsdag 23 februari 2016
Nieuwe poging.
Vanochtend ben ik weer naar mijn stage gegaan. Mijn benen doen nog erg veel pijn en het lopen ook, maar even kiezen op elkaar en doorbijten.
Tijdens de vlaggenparade zag ik mijn mentor voor het eerst weer. Zij was al daarbij gaan staan voor ik op school aangekomen was. Ze zei niks tegen mij en keek mij ook niet aan. Ik hield mijzelf voor dat dat mijn verbeelding was en was gewoon vriendelijk tegen haar en deed gezellig mee, voor zover de vlaggenparade gezellig is dan he?!
Eenmaal terug in de klas zei ze nog steeds niets tegen mij en was ook erg onvriendelijk tegen de kinderen. Uiteindelijk vroeg ze mij wat ik eigenlijk vandaag wilde doen en ik legde uit dat we daar de vorige keer niet over hadden kunnen overleggen en dat ik haar dus graag gewoon wilde helpen. Wat was jij van plan te doen, vroeg ik haar. Ga je beginnen met het thema Wonen? Ze reageerde kort en bozig....Ja wonen ja...ik doe eerst de vertelplaat en dan wil ik door het dorp wandelen met ze om naar huizen te kijken. Ik reageerde nog even enthousiast met: wat een leuk idee! Maar hield snel mijn mond toen ik haar blik naar mij zag.
Toen we buiten liepen en alle kinderen netjes twee aan twee in een rij achter haar aan moesten lopen liep dit niet zoals mijn mentor dat graag wilde (had ik al gezegd dat haar verwachtingen van de leerlingen veeeeel te hoog zijn en de leerdoelen ook?????). Ik dacht meteen aan de fantastische voorbereiding die zij de kinderen had gegeven voor het lopen. Ze had de leerlingen niet uitgelegd wat ze gingen doen, wat ze van de kinderen verwachtte en wat de kinderen konden verwachten. Hoe kun je de kinderen nou kwalijk nemen dat ze niet aan je verwachtingen voldoen als zij niet eens weten wat er van ze verwacht wordt? Vervolgens begon mijn mentor tijdens de tiende keer dat ze stopte om de kinderen weer in een enigszins gevormde rij te kneden naar mij toe te schreeuwen hoe zij de kinderen moest laten luisteren als ze niet mocht schreeuwen............. OOOHHH.......Dus daar kwam de aap uit de mouw. Juf mocht niet meer schreeuwen en was volledig onthand. Ik stond natuurlijk met mijn mond vol tanden en wist even niets uit te brengen. Maar juf gaf het niet op....Gedurende de hele (korte) wandeling bleef ze mij vragen hoe zij dit nou moest oplossen...de kinderen luisteren niet!!! (ik begon rijtjes in mijn hoofd te maken....beginnen met de voorbereiding....het uitspreken van je verwachtingen en plannen....het benoemen van wat je ziet.....het benoemen van wat er goed gaat. Alles wat minder goed gaat negeren of anders benoemen hoe je dat anders zou willen, kinderen motiveren, complimenteren en misschien zelfs een beetje animeren (voor de CMV'ers onder ons....). Heb eens plezier juf...maak er een leuk uitstapje van, betrek de kinderen in wat je wilt gaan doen en hoe ze het doen. Zing een liedje, stel vragen, neem kinderen die het moeilijk vinden dichtbij je en stel kinderen die het goed als voorbeeld............en zo werd het rijtje in mijn hoofd langer en langer....). Eigenlijk probeerde de juf mij voor het blok te zetten en op een hele kinderachtige manier mij de schuld te geven van het gedrag van de kinderen. Ik moet ook toegeven dat ik echt niet wist waar ik moest beginnen met uitleggen dat zij in de basis, de beginselen van haar onderwijs instellingen en didactiek zou moeten veranderen om anders om te gaan met de kinderen. Niet meer slaan en schreeuwen is vast een rotgevoel omdat je macht verliest.
Terug in de klas bleef de juf mij maar uitdagen en vragen wat ze nou moest doen. Ik begon langzaam maar antwoord te geven. Ik begon maar met antwoorden als....ze worden moe he? Van het lange zitten. Ik zou nu gewoon even een liedje zingen of een spelletje met ze doen. Laat ze anders even staan en springen! Ze zitten al lang he?! Toen het pauze was besloot ik maar het onderwerp aan te snijden. Ik vroeg mijn mentor of zij van juf Dette had gehoord dat ik had gezegd dat er zoveel geschreeuwd wordt in de klassen. Ja, was het antwoord. Ik vroeg meteen aan haar wat zij ervan vond. Wat ik hoopte gebeurde ook meteen...ze haakte meteen aan en vertelde mij dat deze kinderen niet hetzelfde zijn als de kinderen in Paramaribo. Deze kinderen zijn druk....zijn druk!!!! Deze kinderen luisteren niet. Ik vroeg haar of zij het gevoel had dat ze moest schreeuwen? JA....Ze luisteren helemaal niet. Ik zei dat ik dacht dat schreeuwen een vorm van geweld is. Ze keek mij oprecht verbaasd aan en zij dat dat in Suriname echt niet zo was.
Toen besloot ik haar te paaien door de te zeggen dat ik dacht dat zij wel een goede juf was en dat zij vast wel andere manieren kon bedenken om de kinderen te laten luisteren. Ze keek mij vragend aan. Ik besloot maar een voorbeeld te geven. De kinderen worden vast wel stil wanneer jij ze aanspreekt alsof er iets spannends staat te gebeuren (ik geef een voorbeeld met mijn stem).
Het gesprek was geopend en de keren die daarop volgde wanneer zij mij vroeg hoe ze het nou moest doen waren niet meer vol boosheid, maar een echte vraag naar mijn idee. Voor mij was dat nog best moeilijk antwoorden omdat ik, zoals ik hierboven al beschrijf steeds denk dat ze veel verder terug moet gaan naar haar invulling van haar lessen en ideeen. Zo vroeg ze mij wat ze nou moest doen nu de kinderen niet meer netjes op hun stoel willen zitten en stil kunnen zijn. (Ik denk dan...vind je het gek. Ze zitten al een UUR naar je te luisteren en stil te zitten op hun stoeltjes....IK kan al bijna niet meer stil zitten op mijn stoeltje!!!). En als twee kinderen elkaar de hersenpan inslaan (wat hier de hele dag gebeurt) vraagt ze mij wat ze daar nou aan moet doen. (Normaal zou ze haar zweep pakken en de kinderen slaan.....maar die heeft ze de hele dag nog niet aangeraakt) Ik zeg dat slaan verkeerd is (iets wat zij nooit kan zeggen omdat zij zelf slaat). Ja, zegt ze vervolgens, ik leer ze dat als ze geslagen worden ze terug moeten slaan! O.....KEE......Tegen zoveel onkunde kan ik bijna niet op....hier moet ik even over nadenken....En zo verloopt de rest van de dag.
Als ik thuis kom vertel ik meteen aan Martijn hoe mijn dag was geweest en hij vat het best goed samen door te zeggen.....Je hebt in ieder geval iets teweeg gebracht. Ik moet toegeven dat er iets gebeurd is en dat de juf iets probeert. Ik heb natuurlijk geen idee waar dit op uit gaat lopen, maar deze dag is eigenlijk al gewonnen (voor de kinderen....Er is niemand gezweept). Ik moet Martijn er wel even aan herinneren dat er vorige week ook twee incidenten zijn geweest met leerlingen die direct te maken hebben met het geweld op school. Dat ene jongetje uit de klas van Hessel dat niet naar school durfde omdat het gezweept zou worden en later heeft een kind tegen zijn ouders gezegd dat het zelfmoord wil plegen omdat het op school geslagen wordt. Ik hoop dat de leerkrachten deze voorvallen ook serieus nemen en echt iets willen veranderen op school.
Morgen vertel ik iets meer over het projectje wat ik in de klas wil opzetten!!!
Tijdens de vlaggenparade zag ik mijn mentor voor het eerst weer. Zij was al daarbij gaan staan voor ik op school aangekomen was. Ze zei niks tegen mij en keek mij ook niet aan. Ik hield mijzelf voor dat dat mijn verbeelding was en was gewoon vriendelijk tegen haar en deed gezellig mee, voor zover de vlaggenparade gezellig is dan he?!
Eenmaal terug in de klas zei ze nog steeds niets tegen mij en was ook erg onvriendelijk tegen de kinderen. Uiteindelijk vroeg ze mij wat ik eigenlijk vandaag wilde doen en ik legde uit dat we daar de vorige keer niet over hadden kunnen overleggen en dat ik haar dus graag gewoon wilde helpen. Wat was jij van plan te doen, vroeg ik haar. Ga je beginnen met het thema Wonen? Ze reageerde kort en bozig....Ja wonen ja...ik doe eerst de vertelplaat en dan wil ik door het dorp wandelen met ze om naar huizen te kijken. Ik reageerde nog even enthousiast met: wat een leuk idee! Maar hield snel mijn mond toen ik haar blik naar mij zag.
Toen we buiten liepen en alle kinderen netjes twee aan twee in een rij achter haar aan moesten lopen liep dit niet zoals mijn mentor dat graag wilde (had ik al gezegd dat haar verwachtingen van de leerlingen veeeeel te hoog zijn en de leerdoelen ook?????). Ik dacht meteen aan de fantastische voorbereiding die zij de kinderen had gegeven voor het lopen. Ze had de leerlingen niet uitgelegd wat ze gingen doen, wat ze van de kinderen verwachtte en wat de kinderen konden verwachten. Hoe kun je de kinderen nou kwalijk nemen dat ze niet aan je verwachtingen voldoen als zij niet eens weten wat er van ze verwacht wordt? Vervolgens begon mijn mentor tijdens de tiende keer dat ze stopte om de kinderen weer in een enigszins gevormde rij te kneden naar mij toe te schreeuwen hoe zij de kinderen moest laten luisteren als ze niet mocht schreeuwen............. OOOHHH.......Dus daar kwam de aap uit de mouw. Juf mocht niet meer schreeuwen en was volledig onthand. Ik stond natuurlijk met mijn mond vol tanden en wist even niets uit te brengen. Maar juf gaf het niet op....Gedurende de hele (korte) wandeling bleef ze mij vragen hoe zij dit nou moest oplossen...de kinderen luisteren niet!!! (ik begon rijtjes in mijn hoofd te maken....beginnen met de voorbereiding....het uitspreken van je verwachtingen en plannen....het benoemen van wat je ziet.....het benoemen van wat er goed gaat. Alles wat minder goed gaat negeren of anders benoemen hoe je dat anders zou willen, kinderen motiveren, complimenteren en misschien zelfs een beetje animeren (voor de CMV'ers onder ons....). Heb eens plezier juf...maak er een leuk uitstapje van, betrek de kinderen in wat je wilt gaan doen en hoe ze het doen. Zing een liedje, stel vragen, neem kinderen die het moeilijk vinden dichtbij je en stel kinderen die het goed als voorbeeld............en zo werd het rijtje in mijn hoofd langer en langer....). Eigenlijk probeerde de juf mij voor het blok te zetten en op een hele kinderachtige manier mij de schuld te geven van het gedrag van de kinderen. Ik moet ook toegeven dat ik echt niet wist waar ik moest beginnen met uitleggen dat zij in de basis, de beginselen van haar onderwijs instellingen en didactiek zou moeten veranderen om anders om te gaan met de kinderen. Niet meer slaan en schreeuwen is vast een rotgevoel omdat je macht verliest.
Terug in de klas bleef de juf mij maar uitdagen en vragen wat ze nou moest doen. Ik begon langzaam maar antwoord te geven. Ik begon maar met antwoorden als....ze worden moe he? Van het lange zitten. Ik zou nu gewoon even een liedje zingen of een spelletje met ze doen. Laat ze anders even staan en springen! Ze zitten al lang he?! Toen het pauze was besloot ik maar het onderwerp aan te snijden. Ik vroeg mijn mentor of zij van juf Dette had gehoord dat ik had gezegd dat er zoveel geschreeuwd wordt in de klassen. Ja, was het antwoord. Ik vroeg meteen aan haar wat zij ervan vond. Wat ik hoopte gebeurde ook meteen...ze haakte meteen aan en vertelde mij dat deze kinderen niet hetzelfde zijn als de kinderen in Paramaribo. Deze kinderen zijn druk....zijn druk!!!! Deze kinderen luisteren niet. Ik vroeg haar of zij het gevoel had dat ze moest schreeuwen? JA....Ze luisteren helemaal niet. Ik zei dat ik dacht dat schreeuwen een vorm van geweld is. Ze keek mij oprecht verbaasd aan en zij dat dat in Suriname echt niet zo was.
Toen besloot ik haar te paaien door de te zeggen dat ik dacht dat zij wel een goede juf was en dat zij vast wel andere manieren kon bedenken om de kinderen te laten luisteren. Ze keek mij vragend aan. Ik besloot maar een voorbeeld te geven. De kinderen worden vast wel stil wanneer jij ze aanspreekt alsof er iets spannends staat te gebeuren (ik geef een voorbeeld met mijn stem).
Het gesprek was geopend en de keren die daarop volgde wanneer zij mij vroeg hoe ze het nou moest doen waren niet meer vol boosheid, maar een echte vraag naar mijn idee. Voor mij was dat nog best moeilijk antwoorden omdat ik, zoals ik hierboven al beschrijf steeds denk dat ze veel verder terug moet gaan naar haar invulling van haar lessen en ideeen. Zo vroeg ze mij wat ze nou moest doen nu de kinderen niet meer netjes op hun stoel willen zitten en stil kunnen zijn. (Ik denk dan...vind je het gek. Ze zitten al een UUR naar je te luisteren en stil te zitten op hun stoeltjes....IK kan al bijna niet meer stil zitten op mijn stoeltje!!!). En als twee kinderen elkaar de hersenpan inslaan (wat hier de hele dag gebeurt) vraagt ze mij wat ze daar nou aan moet doen. (Normaal zou ze haar zweep pakken en de kinderen slaan.....maar die heeft ze de hele dag nog niet aangeraakt) Ik zeg dat slaan verkeerd is (iets wat zij nooit kan zeggen omdat zij zelf slaat). Ja, zegt ze vervolgens, ik leer ze dat als ze geslagen worden ze terug moeten slaan! O.....KEE......Tegen zoveel onkunde kan ik bijna niet op....hier moet ik even over nadenken....En zo verloopt de rest van de dag.
Als ik thuis kom vertel ik meteen aan Martijn hoe mijn dag was geweest en hij vat het best goed samen door te zeggen.....Je hebt in ieder geval iets teweeg gebracht. Ik moet toegeven dat er iets gebeurd is en dat de juf iets probeert. Ik heb natuurlijk geen idee waar dit op uit gaat lopen, maar deze dag is eigenlijk al gewonnen (voor de kinderen....Er is niemand gezweept). Ik moet Martijn er wel even aan herinneren dat er vorige week ook twee incidenten zijn geweest met leerlingen die direct te maken hebben met het geweld op school. Dat ene jongetje uit de klas van Hessel dat niet naar school durfde omdat het gezweept zou worden en later heeft een kind tegen zijn ouders gezegd dat het zelfmoord wil plegen omdat het op school geslagen wordt. Ik hoop dat de leerkrachten deze voorvallen ook serieus nemen en echt iets willen veranderen op school.
Morgen vertel ik iets meer over het projectje wat ik in de klas wil opzetten!!!
Eenmaal thuis maar wat lekkers gemaakt.....rara....
Baka Bana!!!! Gebakken banaan! Mmmmmm
zondag 21 februari 2016
School........zucht!
Weer een paar dagen verder. Ik ben dinsdag voor het laatst
naar mijn stage geweest omdat de koorts, de opgezwollen benen en de
ontstekingen nogal hinderend zijn. Maar ik vind het maar niks. Ik zit zo´n
beetje opgesloten in ons vreselijk fijne, maar kleine huisje. Ik kan echt mijn
benen niet teveel belasten omdat het voelt alsof ze openscheuren door de
spanning van het vocht. Maar er is een troost…..waar ik al de hele week naar
uitkijk……
VANAVOND is WIE IS DE MOL. Ik kwam erachter dat wij best wel
goed internet hebben hier….en dat we zelfs de gemiste programma´s van wie is de
mol kunnen kijken. Tijn en ik hebben er dus elke zaterdag een gezellige avond
van gemaakt met TV!!!! Ik mis niet veel van het luxe leven….en televisie kijken
al helemaal niet….maar ik ervaar het kijken van mijn alltime
lievelingsprogramma in de jungle als een groot Sinterklaascadeau!!!! Dus
vanavond mogen de kinderen eerst een filmpje kijken met popcorn (gekregen van
Sarah en Remco, dat zou ik nou nooit zelf bedenken om mee te nemen) en dan gaan
ze als de wiedeweerga naar bed omdat pappa en mamma hun eigen filmavondje
hebben!!!! En voor andere mollovers…..Annemieke is mijn mol!!!
Maar goed, zo creëren wij onze eigen wereld in Moitori. En
een beetje genieten mag ook wel na afgelopen week. Een week met koorts,
pijnlijke ontstekingen en pijnlijke ervaringen. Voor ik mij ziek melde op
school was ik van plan geweest om naar het hoofd van de school te gaan om haar
persoonlijk te vertellen dat wij besloten hebben om de kinderen niet meer naar
school te brengen. Nu heb ik dit nieuws maar met een appje naar haar gestuurd.
Ik zag er vreselijk tegenop om haar het hele verhaal te vertellen. Uiteindelijk
had ik toch een goed bericht in elkaar gedraaid waar ik achter stond. Tijn had
nog wat bruikbare aanvullingen en toen heb ik haar ons bericht maar gestuurd.
Ik ben in het bericht heel duidelijk geweest over de reden van onze keuze om de
kinderen niet meer naar school te brengen en waar ik normaal bij dit soort
berichten zorg dat ik ervaringen dicht bij mijzelf hou en probeer te spreken
van mijn ideeën en gevoelens heb ik dat hier bewust niet gedaan. Het is echt
verboden wat hier gebeurt en ik sta in mijn recht om dat zo te brengen. Ik doe
niets fout….zij zijn hier fout. Ook heb ik vermeld dat ik wel stage wil blijven
lopen maar veel moeite heb met het zwepen, slaan en schreeuwen tegen de
kinderen. Dat er veel geweld is in de klas en dat ik hoop dat ik iets positiefs
kan brengen met mijn stage.
Na het versturen wachtten Tijn en ik in spanning haar
reactie af. Natuurlijk hebben we tot op heden nog geen reactie terug gekregen.
Past ook eigenlijk wel binnen het beeld.
Dus nu hebben we weekend, de kinderen en wij moeten weer een
nieuwe draai vinden met het thuisonderwijs wat we weer gaan doen en ik ga hoe dan
ook maandag weer stagelopen. Slik.
Vandaag zijn de werkmannen weer vertrokken….De mast staat!!
Frits en Martijn zijn helemaal blij!
Brecht staart naar een tropische regenbui.
Djoeke heeft pijn.
Brecht eet een Soetieboon. Deze groeien zo aan de boom voor ons huisje. Je breekt ze open binnenin zit een sponsig zacht bed ook helemaal om de pitten heen. Wanneer je deze eruit plukt voelt het een beetje droog en draderig aan, maar zodra je het in de mond stopt zijn ze sappig en zoet. Ik vind het een beetje smaken en voelen als lychee, ook de boon die in de sponzige prop verstopt zit doet denken aan de pit van een lychee....donker bruin en glanzend. Hessel en Djoeke vinden het smaken naar karamel. Dus je begrijpt....mijn kinderen zien dit als jungle snoep!
De mast staat.
Houtsnijles tijdens thuisscholing.
woensdag 17 februari 2016
Tranen met tuiten en mampierie bulten.
Gedver. Ik voel me helemaal niet lekker. Zondag was Djoeke al erg hangerig. Jacqueline zei al tegen mij dat ze erg warm aanvoelde en de thermometer bevestigde het....koorts. Ze klaagt over veel pijn aan haar benen en als ik deze eens even goed inspecteer snap ik dat ze koorts heeft en veel pijn. Alle mampieriesteken zijn opgezwollen en er zitten grote rode randen met groene puskorsten op (sorry voor dit onsmakelijke verhaal voor de mensen die nu 's ochtends met een bakkie koffie onze blog openen!!!). Ik loop ook al een dag met pleisters op mijn armen en benen omdat de bulten groot zijn, ontsteken en enorm jeuken. Maandag heb ik Djoeke met haar koorts maar niet naar school gedaan. Ze was de hele dag hangerig. Ik moest natuurlijk wel de eerste dag naar mijn stage. Ik had een prachtig plan geschreven, maar Rubia (de leerkracht van de kleuters) was een beetje overdonderd door mijn voorstel en stelde voor om eerst een week te komen observeren. Daar ging mijn schema, maar ik snapte ook wel dat zij haar schema niet zomaar helemaal om kon gooien en aanpassen aan mijn plan. Ik ging dus samen met Hessel op weg naar school. Ik liep even langs de meester van Djoeke om te zeggen dat zij koorts had en bracht Hessel naar zijn klas. Vol goede moed......dat is een leugen....met gepaste tegenzin ging ik mijn stageklas binnen. De kleutertjes zijn echt heel lief. De juf zegt wel goedemorgen tegen mij maar gaat gewoon door met haar bezigheden (het bekijken van haar telefoon) zodra het vijf minuten voor acht is gaan alle kinderen die op tijd zijn naar de vlaggenparade. Op maandag en vrijdag is de hele school altijd aanwezig bij de vlaggenparade maar op de andere dagen wisselt het schema en gaan alleen de klassen die aan de beurt zijn.
Weer terug bij de klas blijkt dat er veel kleuters te laat waren en dus bij het lokaal moeten wachten tot de juf terug is. In de klas gaan alle kleuters op hun stoeltje zitten aan vijf tafels. Ze zitten en moeten STIL zijn. schreeuwt de juf tegen ze op megafoonsterkte. Ze gilt het uit wanneer de kinderen niet stil zijn. De juf loopt rond met een zwiepende tak in haar handen en de schooldag is nog geen 10 minuten begonnen of ik keer mijn hoofd af en sluit mijn ogen voor het tafereel van een kleuter die met een zweep geslagen wordt. Wanneer ik mijn ogen weer open doe lopen de tranen over mijn wangen. Ik huil voor het kind dat net zweepslagen kreeg maar ik huil ook omdat ik mijn ogen sloot. Ik ben woedend op Rubia om haar bekrompen en onprofessionele gedrag. Maar ik ben ook woedend op mijn eigen gedrag. Jemig Nienke......spring op, vertel Rubia dat ze dit niet mag doen en bescherm dit hulpeloze kind. Ik herken mijn reactie ook niet, maar ik zit in een benarde positie. Ik ben hier in een vreemde cultuur en weet sinds kort dat zij het verantwoord vinden om te slaan. Ik weet ook dat mijn komst niks kan veranderen aan hun handelen. Ik zie dat de juffen niet reflecteren op eigen handelen en dat het onderwijs NIET kindgericht is. Ik kan het niet aanzien dat een kind geslagen wordt (maar moet het helaas wel horen....Zwieppets....zwieppets). Ik voel me een zwakkeling en schaam me voor het kind. De rest van de dag krimp ik in elkaar als de juf weer uithaalt en als ik de kleine onschuldige kinderkoppies zie die hun oogjes dichtknijpen, in elkaar duiken en de klap zonder zich te weren ontvangen. HALLO!!!!! ZITTEN WE HIER NOG IN DE SLAVENTIJD?????? (ik hoorde van Frits dat het verboden is om kinderen te slaan in Suriname....). Ik heb deze ochtend drie keer mijn ogen dicht gedaan en na elke donkere periode werd mijn schaamte groter en namen mijn tranen toe. Toen de ochtend eindelijk voorbij was (arme kleuters...uren moeten zij op hun stoeltje zitten en "lesjes'" op het bord volgen, opdrachten maken in een schrift die ver boven hun niveau zijn en liedjes leren die ze niet kunnen verstaan in een DERDE taal. De kinderen spreken hier Saramaccaans maar moeten op school Nederlands leren. Dan gaat de juf ze ook nog liedjes leren in het Sranan (Surinaams). En als ze nou veel plezier met elkaar zouden hebben met het zingen....maar nee....het lukt de juf om zelfs het aanleren van een liedje tot een streng, schreeuwerig, zwepend lesje om te toveren. En als ze het fout zeggen (mij lukt het ook niet om deze woorden die geen betekenis hebben voor mij na te zeggen) worden ze afgeblaft en geslagen...
In de pauze besluit ik naar Hessel te gaan, hij is altijd zo blij mij te zien in de pauze en geeft me een grote knuffel en glimlach. Ik stel voor aan hem om met onze boterham in de hand even naar Moitori te lopen...hij kijkt verheugd. Onderweg kletsen we wat en vertelt hij me dat zijn vriendje Julius niet in de klas was en hij op zijn plaats moest zitten. En mam...vandaag is er nog niemand gezweept! Het is de fijnste schooldag tot nu toe! En weet je mam...de kinderen zijn hier echt heel hard. Als ze geslagen of gezweept worden laten ze niks merken en gaan gewoon weer zitten! zegt hij me...mijn hart bloedt. Ik besluit ter plekke dat dit de laatste schooldag zal zijn voor mijn kinderen in Suriname. Eenmaal bij Martijn ben ik mijn tranen niet meer de baas en vertel hem dat ik het verschrikkelijk vind om aan te moeten zien dat de kinderen geslagen worden.Dat ik zo geen stage kan lopen en dat er zoveel geweld in de klas is dat dat nooit gezond kan zijn voor de kinderen hier en ook niet voor onze kinderen. Martijn ziet mijn tranen en snapt ook meteen dat wij onze kinderen hier niet meer naar school laten gaan. Ik vertel hem dat wij het er 's avonds als ze slapen nog over zullen hebben. Hessel en ik lopen terug naar school. Maar we zijn nog maar een half uur in de klas als het hoofd binnenkomt en zegt dat de school gaat sluiten omdat er een kind verdwenen is (Julius). Alle kinderen pakken hun tassen en spullen ik kijk vragend naar Rubia. Ik vraag haar of ik haar kan helpen met voorbereidingen voor de volgende dag of met opruimen. Ze kijkt mij verwonderd aan en zegt dat iedereen nu naar huis gaat en zij ook. Ik vraag haar wat de reden is om de hele school naar huis te sturen. Opnieuw kijkt ze mij aan met een blik in haar ogen die vol onbegrip staan. Ze zegt, er is een dode in het dorp en een jongen is verdwenen. Het is gevaarlijk. Ga maar naar huis. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen en ik loop met Janneke, Hessel en August terug naar Moitori. Zodra we de kreek over zijn voel ik hoe vredig het hier is. Het gras is groen, de palmbomen wuiven zachtjes in de wind, de rivier kabbelt tegen de korjaals die hier liggen en de huisjes stralen geen armoede uit. Het is hier echt een paradijs!
's Avonds praten Martijn en ik lang. We besluiten de kinderen voorlopig ziek te melden. Ik heb even tijd nodig om mijn verhaal in mijn hoofd op een rijtje te krijgen voor ik naar het hoofd kan toe stappen en haar uit moet leggen waarom mijn kinderen niet meer naar school komen. Ook besluit ik het toch niet op te geven na een dag stage. Ik ga toch doorzetten. Ik heb geen idee waar dit avontuur op uit gaat draaien maar ik kan het nog niet opgeven. Martijn zegt ook terecht dat die stage het begin van het hele avontuur was en dat hij het erg jammer vindt dat het nu al op een teleurstelling uitloopt.
De volgende dag vertel ik de kinderen dat wij besloten hebben dat ze niet meer naar school hoeven. We vinden het onverantwoord om in een klas te moeten zitten waar zoveel geweld is. Hessel juigt!
Ik ga vandaag dus alleen naar mijn stage. Ik loop langs Frits en hij vertelt mij dat Julius gevonden is. Hij had zich verstopt op een kostgrondje ver in het bos omdat hij niet naar school durfde. De juf had hem n.l. verteld dat ze hem flink zou zwepen de volgende dag. Frits vertelde mij een plan dat hij heeft opgevat...Hij heeft twee juffen, waaronder juf Rubia, gevraagd om elke avond naar Moitori te komen om Diego les te geven. Diego is 12 jaar en heeft het syndroom van Down en mag hier niet naar school. Hij gaat binnenkort naar Frans-Guyana naar een school met speciaal onderwijs. Frits hoopt dat hij voorzichtig het gesprek op het slaan op school kan brengen en zo het onderwerp aan kan snijden. Ook gaat hij op zijn radioprogramma vertellen over een casus in Paramaribo waarbij twee juffen die ook hun leerlingen sloegen voor de rechter zijn gedaagd. Deze juffen hebben een straf gekregen en zijn ontslagen (geloof ik).
Nog maar even wat foto's....altijd leuk!
Weer terug bij de klas blijkt dat er veel kleuters te laat waren en dus bij het lokaal moeten wachten tot de juf terug is. In de klas gaan alle kleuters op hun stoeltje zitten aan vijf tafels. Ze zitten en moeten STIL zijn. schreeuwt de juf tegen ze op megafoonsterkte. Ze gilt het uit wanneer de kinderen niet stil zijn. De juf loopt rond met een zwiepende tak in haar handen en de schooldag is nog geen 10 minuten begonnen of ik keer mijn hoofd af en sluit mijn ogen voor het tafereel van een kleuter die met een zweep geslagen wordt. Wanneer ik mijn ogen weer open doe lopen de tranen over mijn wangen. Ik huil voor het kind dat net zweepslagen kreeg maar ik huil ook omdat ik mijn ogen sloot. Ik ben woedend op Rubia om haar bekrompen en onprofessionele gedrag. Maar ik ben ook woedend op mijn eigen gedrag. Jemig Nienke......spring op, vertel Rubia dat ze dit niet mag doen en bescherm dit hulpeloze kind. Ik herken mijn reactie ook niet, maar ik zit in een benarde positie. Ik ben hier in een vreemde cultuur en weet sinds kort dat zij het verantwoord vinden om te slaan. Ik weet ook dat mijn komst niks kan veranderen aan hun handelen. Ik zie dat de juffen niet reflecteren op eigen handelen en dat het onderwijs NIET kindgericht is. Ik kan het niet aanzien dat een kind geslagen wordt (maar moet het helaas wel horen....Zwieppets....zwieppets). Ik voel me een zwakkeling en schaam me voor het kind. De rest van de dag krimp ik in elkaar als de juf weer uithaalt en als ik de kleine onschuldige kinderkoppies zie die hun oogjes dichtknijpen, in elkaar duiken en de klap zonder zich te weren ontvangen. HALLO!!!!! ZITTEN WE HIER NOG IN DE SLAVENTIJD?????? (ik hoorde van Frits dat het verboden is om kinderen te slaan in Suriname....). Ik heb deze ochtend drie keer mijn ogen dicht gedaan en na elke donkere periode werd mijn schaamte groter en namen mijn tranen toe. Toen de ochtend eindelijk voorbij was (arme kleuters...uren moeten zij op hun stoeltje zitten en "lesjes'" op het bord volgen, opdrachten maken in een schrift die ver boven hun niveau zijn en liedjes leren die ze niet kunnen verstaan in een DERDE taal. De kinderen spreken hier Saramaccaans maar moeten op school Nederlands leren. Dan gaat de juf ze ook nog liedjes leren in het Sranan (Surinaams). En als ze nou veel plezier met elkaar zouden hebben met het zingen....maar nee....het lukt de juf om zelfs het aanleren van een liedje tot een streng, schreeuwerig, zwepend lesje om te toveren. En als ze het fout zeggen (mij lukt het ook niet om deze woorden die geen betekenis hebben voor mij na te zeggen) worden ze afgeblaft en geslagen...
In de pauze besluit ik naar Hessel te gaan, hij is altijd zo blij mij te zien in de pauze en geeft me een grote knuffel en glimlach. Ik stel voor aan hem om met onze boterham in de hand even naar Moitori te lopen...hij kijkt verheugd. Onderweg kletsen we wat en vertelt hij me dat zijn vriendje Julius niet in de klas was en hij op zijn plaats moest zitten. En mam...vandaag is er nog niemand gezweept! Het is de fijnste schooldag tot nu toe! En weet je mam...de kinderen zijn hier echt heel hard. Als ze geslagen of gezweept worden laten ze niks merken en gaan gewoon weer zitten! zegt hij me...mijn hart bloedt. Ik besluit ter plekke dat dit de laatste schooldag zal zijn voor mijn kinderen in Suriname. Eenmaal bij Martijn ben ik mijn tranen niet meer de baas en vertel hem dat ik het verschrikkelijk vind om aan te moeten zien dat de kinderen geslagen worden.Dat ik zo geen stage kan lopen en dat er zoveel geweld in de klas is dat dat nooit gezond kan zijn voor de kinderen hier en ook niet voor onze kinderen. Martijn ziet mijn tranen en snapt ook meteen dat wij onze kinderen hier niet meer naar school laten gaan. Ik vertel hem dat wij het er 's avonds als ze slapen nog over zullen hebben. Hessel en ik lopen terug naar school. Maar we zijn nog maar een half uur in de klas als het hoofd binnenkomt en zegt dat de school gaat sluiten omdat er een kind verdwenen is (Julius). Alle kinderen pakken hun tassen en spullen ik kijk vragend naar Rubia. Ik vraag haar of ik haar kan helpen met voorbereidingen voor de volgende dag of met opruimen. Ze kijkt mij verwonderd aan en zegt dat iedereen nu naar huis gaat en zij ook. Ik vraag haar wat de reden is om de hele school naar huis te sturen. Opnieuw kijkt ze mij aan met een blik in haar ogen die vol onbegrip staan. Ze zegt, er is een dode in het dorp en een jongen is verdwenen. Het is gevaarlijk. Ga maar naar huis. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen en ik loop met Janneke, Hessel en August terug naar Moitori. Zodra we de kreek over zijn voel ik hoe vredig het hier is. Het gras is groen, de palmbomen wuiven zachtjes in de wind, de rivier kabbelt tegen de korjaals die hier liggen en de huisjes stralen geen armoede uit. Het is hier echt een paradijs!
's Avonds praten Martijn en ik lang. We besluiten de kinderen voorlopig ziek te melden. Ik heb even tijd nodig om mijn verhaal in mijn hoofd op een rijtje te krijgen voor ik naar het hoofd kan toe stappen en haar uit moet leggen waarom mijn kinderen niet meer naar school komen. Ook besluit ik het toch niet op te geven na een dag stage. Ik ga toch doorzetten. Ik heb geen idee waar dit avontuur op uit gaat draaien maar ik kan het nog niet opgeven. Martijn zegt ook terecht dat die stage het begin van het hele avontuur was en dat hij het erg jammer vindt dat het nu al op een teleurstelling uitloopt.
De volgende dag vertel ik de kinderen dat wij besloten hebben dat ze niet meer naar school hoeven. We vinden het onverantwoord om in een klas te moeten zitten waar zoveel geweld is. Hessel juigt!
Ik ga vandaag dus alleen naar mijn stage. Ik loop langs Frits en hij vertelt mij dat Julius gevonden is. Hij had zich verstopt op een kostgrondje ver in het bos omdat hij niet naar school durfde. De juf had hem n.l. verteld dat ze hem flink zou zwepen de volgende dag. Frits vertelde mij een plan dat hij heeft opgevat...Hij heeft twee juffen, waaronder juf Rubia, gevraagd om elke avond naar Moitori te komen om Diego les te geven. Diego is 12 jaar en heeft het syndroom van Down en mag hier niet naar school. Hij gaat binnenkort naar Frans-Guyana naar een school met speciaal onderwijs. Frits hoopt dat hij voorzichtig het gesprek op het slaan op school kan brengen en zo het onderwerp aan kan snijden. Ook gaat hij op zijn radioprogramma vertellen over een casus in Paramaribo waarbij twee juffen die ook hun leerlingen sloegen voor de rechter zijn gedaagd. Deze juffen hebben een straf gekregen en zijn ontslagen (geloof ik).
Nog maar even wat foto's....altijd leuk!
Het gras is groen in ons paradijsje
Hessel droomt voor zich uit.
Er zijn werkmannen gekomen om de fundering van de nieuwe antenne te storten en deze op te bouwen
Met een beetje hulp van Jacqueline onze huisgemaakte koksolie!!!!
Ons huisje had nog geen naam. Nu vinden wij het hier zo heerlijk wakker worden dat Martijn een prachtig naambordje heeft gesneden...Moi Weki. (mooi wakker worden!)
Als je niet naar school hoeft houd je tijd over om te spelen!!! Heb je een paard nodig? Klim in een dode boom en zaag met je eigen zaagje een tak af! En de ridders trekken weer verder over het veld. Buiten spelen is net zo leerzaam als naar school gaan...daar kan geen school tegenop!
zondag 14 februari 2016
Ik heb er wat voor over!
We zijn hier alweer 2 weken. Ruim. Vandaag kwamen er een
stuk of tien toeristen naar Moitori. Tot nu toe schuwde ik ze een beetje. Al
was het maar om hun ervaring niet te verpesten. Denk je ergens midden in de
jungle een authentiek dorpje te bezoeken waar de mensen nog leven zoals
tweehonderd jaar geleden, zit daar een Hollands gezin een beetje de was te doen
bij de rivier. En blikken groente open te trekken…. Maar vandaag liep het
anders. Afgelopen week heeft Martijn samen met Frits geregeld dat er hier 6 kuub
zand uit de rivier gezogen is en boven in het dorp neergekwakt.
Brecht en Jan spelen samen op de veranda.
Mam!!!! Ik ben een zeester!!!
Kortom het was echt een gezellig praatje en de Duitsers
waren erg vriendelijk. Ik was ook blij om te merken dat ik het Duits nog niet
verleerd was. Ik was best trots dat ik het nog best vloeiend sprak.
Gisteren heb ik pap en mam even (ruim een uur) gesproken aan
de telefoon! Dat was echt ontzettend fijn. Ze voelden even heel erg dichtbij.
Ik heb meteen mijn plannetje voorgelegd om straks, wanneer wij in juni weer in
Parijs aankomen samen met ze een paar dagen in Parijs te verblijven!! Papa en
mama reageerden meteen enthousiast….dus wat in het vat zit verzuurt niet!!!! Ik
kijk er nu al naar uit.
Over vier weken moeten we weer het land uit zijn en ik werd
na twee weken hier zitten alweer een beetje onrustig. Ik wil plannen maken. Dus
zei ik tegen Tijn dat ik eens wilden nakijken of Britisch-Guyana wel een goed
idee is om met de kinderen naartoe te reizen. Ik las namelijk in nogal wat
boeken dat het er erg onveilig kan zijn. Tijn ging meteen op onderzoek op
internet en kwam inderdaad een negatief reisadvies tegen. We hebben dit plan
meteen aan de kant geschoven. Zulke risico’s willen we niet lopen. We hebben
dus meteen besloten dat we naar Frans-Guyana zullen gaan om daar een nieuw
visum te halen. Dan maken we meteen van de gelegenheid gebruik om daar naar een
oude gevangenis te gaan waar de Fransen naar toe verbannen werden en aan die
kant van Suriname en in Frans-Guyana leggen tegen die tijd de grote
lederschildpadden hun eieren en wij en de kinderen willen dat heel graag
meemaken! Zo ontstaan weer leuke nieuwe plannen. We hebben ook besloten om
wanneer we weer een nieuw visum hebben hier weer naar terug te keren. We weten
nog niet voor hoe lang, dat laten we afhangen van hoeveel geld wij nog hebben,
maar eind april komen Saskia en Wiebe met Djurre en Dieuwke naar ons toe en dan
kunnen we mooi het hen vanuit hier een aantal trips ondernemen die we graag nog
willen doen. Als zij weggaan is het alweer half mei en kunnen wij nog rustig
bekijken wat we de laatste maand willen gaan doen.
Morgen begin ik op mijn stage. Ik ben er nog steeds erg
onzeker over. Vorig weekend heb ik een heel stageplan geschreven door te kijken
wat ik graag wilde doen, wat ik vond dat hier nodig was en wat ik dacht dat
hier nog net haalbaar zou zijn. Ik was best trots op mijn plan en ik had met
het hoofd van de school afgesproken mijn plan te komen laten zien. Ik kan dat
helaas niet uitprinten en besloot de computer maar mee te nemen zodat ze het
plan rustig kon doornemen en ik niet alles mondeling aan haar hoefde uit te
leggen.
Ik mocht binnenkomen in haar kantoortje. Ze was benieuwd
naar mijn plan en ik liet haar de computer zien. Op het moment dat ik deze
opende gaf de computer aan dat er nog maar 5% batterij vol was en dat ik hem
moest aansluiten op netstroom. Ja, dat gaat dus niet overdag aangezien wij
alleen ’s avonds stroom hebben van 19:00 u. tot 23:00 u. Op het moment dat ik
de computer (op hoop van zegen) aan het hoofd gaf, kwam er een collega binnen
en begonnen zij met z’n tweeën een lekker lang gesprek. Ik begon me ernstig
zorgen te maken over hoe lang de batterij het nog zou houden, maar toen het
hoofd zich uiteindelijk toch tot de computer richtte bleek al snel dat ik mij
helemaal nergens druk om had moeten maken. Ze keek letterlijk 1 minuut (nee….minder
nog) naar het scherm en klapte toen mijn computer dicht. Mevrouw had n.l. iets
van veel belangrijkere orde aan haar hoofd. Had ik hiervoor de hele avond hard gewerkt om mijn stageplan zo duidelijk en compleet mogelijk in de computer
te zetten???? Ze wist even niet hoe ze dit moest brengen en vroeg toen: “Ben
jij goed in het schrijven van sollicitatiebrieven?” Mijn mond viel open. Mijn
brein werkte koortsachtig om een antwoord te vinden op deze totaal onverwachte
vraag. Wat vraagt ze nou? Waarom vraagt ze dat? Wat wil ze hiermee? Wat moet ik
antwoorden? Moet ik solliciteren op de stagefunctie? Nee, nee, ze zocht n.l.
iemand die haar kon helpen een sollicitatiebrief te schrijven. Dit moest dan
wel onder ons blijven omdat ze hier op school niet wilde laten weten dat ze
ergens anders ging solliciteren etc etc. (dus mensen die dit lezen….Dit blijft
tussen ons he????). Ze had mij al een keer gevraagd of ik haar niet wat bijles
wilde geven in het werken met de computer omdat ze daar niet zo goed mee
overweg kon. Ik snapte dus wel een beetje dat zij hulp nodig had bij het
schrijven van een sollicitatiebrief. Ik kon natuurlijk geen nee zeggen. Dus ben
ik de volgende avond, in het donker met mijn computer en een zaklamp op weg
gegaan naar haar huis om, in het geheim, een sollicitatiebrief te schrijven. Ze
had echt geen flauw benul van wat ze nodig had en wat ze überhaupt in de brief
wilde zetten. Ik vond op internet een programma waar je alleen maar gegevens
hoeft in te vullen en dan wordt je CV helemaal voor in elkaar gedraaid. Ik
dacht dat ik haar deze gegevens maar het beste zelf in kon laten vullen, maar
dat had ik mooi mis. Hier had mevrouw niet op gerekend en ze liet mij duidelijk
merken dat dit niet de bedoeling was. En om eerlijk te zijn lukte het haar ook
voor geen meter, ze vergat overal hoofdletters, komma’s en maakte veel fouten.
Ik heb het toen maar overgenomen. Het schrijven van de sollicitatiebrief was
zowaar nog gênanter. Ze wist echt niet wat ze erin wilde zeggen, wat ze als
sterke punten van zichzelf wilde noemen, wat haar hobbies zijn, wat ze dacht te
vinden bij haar nieuwe werkgever of welke uitdagingen ze wilde aangaan. Ik heb
alles maar bedacht voor haar. Ik heb haar karakteromschrijving “verzonnen” (en
ik moest me natuurlijk erg inhouden om niet haar indrukwekkende vertoning van
twee weken geleden te noemen toen ze met een machette het lokaal van de 5e
klas binnen was gerend en daar had gedreig iemand die niet in God geloofde te
vermoorden). Kijk, dat soort eigenschappen samen met het goed kunnen slaan van
kinderen, het talent om kinderen in hun gezicht op megafoonsterkte te vertellen
dat ze niks kunnen en lui zijn had ik graag in de brief vermeld, maar ik MOET
nog stagelopen en besloot me nog maar wat dieper in te graven. Ik ben (voor
haar) maar even het internet opgedoken om daar wat meer te weten te komen over
de school waar ze solliciteerde om hier in de brief op terug te komen en heb
fantastische eigenschappen van haar uit mijn dikke duim gezogen. En wat deed
zij…..ze keek een beetje op haar telefoon terwijl ze naast mij zat en keek soms
verveeld naar het scherm van mijn computer. Ik ben twee dagen bezig geweest om
haar brieven te schrijven, haar diploma’s in de voeren, en haar brieven, foto’s,
diploma’s en cijferlijsten te versturen. Mevrouw heeft mij geen drankje of
hapje aangeboden of mij bedankt. Toen ik dit thuis aan Martijn vertelde, viel hij
bijna van zijn stoel van zoveel warmte!!!!
Nog wat foto's:
Bij de kreek zat een slang!
Jacqueline (met Andario op de rug) leert Martijn hoe hij een Anjumara schoon moet maken.
Djoeke, in haar pangi, belt ook nog even met opa en oma!
Hessel in de hangmat.
Er wonen hier weinig mannen. De vrouwen doen alles zelf, ook 65 plus! Elke ochtend komt deze oudere dame voorbij gevaren. Ik mag natuurlijk geen foto maken....deze is stiekum!
Kokosnoten openen voor een eigen flesje kokosolie! 10 noten is 1 flesje!
's Avonds nog even baden en bellen blazen van de zeep!
donderdag 11 februari 2016
Gifkikkers en vampiervleermuizen
Afgelopen weekend zijn we een grote wandeling gaan maken door de omliggende jungle. Er loopt hier een mooi pad door het bos.
Eerst loop je nog tussen de kostgrondjes door van de dorpsbewonders maar later kom je in de ouder stuk woud tot je uiteindelijk niet verder kunt omdat de het pad dood loopt tegen de rivier.
Zowel de kinderen als wij vonden het machtig. We hebben veel vogels en gifkikkers gezien (wat we al hoopten!).
Deze gifkikkers zijn prachtig blauw met geel en zwart en om heel eerlijk te zijn moet je oppassen dat je niet over ze struikelt.
Maar elke kikker heeft weer een enorme aantrekkingskracht op ons en we kijken onze ogen uit. Als we terug lopen komen we bij een splitsing en besluiten het rondje toch wat groter te maken en nemen de omweg terug. We komen dan bij een kreek waar we overheen moeten. Over deze kreek ligt alleen een smalle ronde boomstam. Het kost ons de nodige moeite om over deze boomstam naar de overkant te balanceren. Brecht, die er de laatste tijd zijn hobby van heeft gemaakt om over planken, boomstammen en bruggetjes te lopen vond deze toch echt een stapje te ver en het lukte hem niet. uiteindelijk stonden we na best een tijdje klungelen met grote stokken die we in het water zette om ons wat evenwicht te geven, aan de overkant. Met drie natte voeten, dat wel. Op dat moment komt er een vader aanlopen op blote voeten met een meisje op zijn nek, een meisje aan de hand en een zoon met een schaal op zijn hoofd. Tijn en ik zien de bui al hangen, en ja hoor, zonder enige vaart te minderen, te wankelen of zelfs maar naar de boomstam te kijken huppelen deze mensen over de kreek....Ik kijk Tijn aan en we schieten in de lach. Wat een stelletje klunzige blanken voelen wij ons zeg. Ik kon gelukkig nog even snel een foto van ze maken....als herinnering (eigenlijk mag je hier geen mensen fotograferen. Ze zijn bang dat je hun ziel steelt).
Later komen Sarah en Remko met hun kinderen even langs bij ons om de drie nieuwe stagiaires aan ons voor te stellen. Deze zijn de dag ervoor aangekomen in Kajana en zullen drie maanden blijven. A.s. maandag vertrekken Sarah en Remco en gaan de Belgische meiden in hun huis wonen. De stagiaires zijn nog jong en huppelen op hun mooie sandaaltjes en mooie kleren door de jungle.
Zondag is er een afscheids etentje bij Sarah en Remco en maken ze hun laatste blikken eten op. Het is erg gezellig en hun kinderen en die van ons spelen de hele middag heerlijk met elkaar.
Toen we afscheid hadden genomen en weer terug naar ons huis liepen (een half uurtje door de jungle) vond het Hessel het echt heel jammer dat ze gingen want hij had in tijden niet zo lekker gespeeld. Toen we in de jungle liepen barstte de hemel open en kregen we een gratis douche van de natuur. Overal om ons heen kwamen de gifkikkertjes te voorschijn. Deze keer waren ze geelgroen. Toen we bij de kreek kwamen vlak bij ons huis lag daar een kaaiman. Hij ligt dan best dichtbij het doorwaadbare gedeelte en het is echt indrukwekkend om een wilde kaaiman van zo dichtbij te zien....en er dan ook nog eens langs te moeten schuiven!!!!
Op maandagochtend heel vroeg staan Tijn en ik op om Sarah, Remco, Lars en Joris uit te zwaaien. Om een uurtje of 7 komt hun korjaal langs gevaren en we zwaaien met een brok in onze keel. Jammer dat ze gaan.
Vandaag hoeven de kinderen niet naar school omdat het een katholieke feestdag is (ik ben even vergeten wat ook alweer). Om een uurtje of 11 krijgen we een appje van de Belgen. We hebben hen gezegd dat ze altijd mogen appen en langskomen, en dat we in de jungle elkaar moeten helpen. Het appje verontrust ons erg. Ze zijn voor de derde nacht op rij wakker geworden met veel bloed op hun kussen. Ik zeg meteen tegen Tijn....Vampiervleermuizen....kan niet missen. Tijn gaat het toch voor de zekerheid even navragen bij Jaqueline (vrouw van Frits) en zij zegt meteen hetzelfde.Wij appen de meiden wat wij denken dat er aan de hand is en dat ze maar beter even bij ons langs kunnen komen. Ze zijn een beetje ongerust en willen graag komen. In de tussentijd maak ik me ernstig zorgen. Ik heb de meiden gisteren n.l. horen zeggen dat zij geen klamboes konden vinden in Paramaribo en dat ze maar gewoon zonder klamboe slapen. Totaal verbouwereerd heb ik toen nog gevraagd of ze in Belgie de verhalen over het Zikavirus niet gehoord hebben....maar de meiden reageren heel laconiek en zeggen dat een muggenbultje meer of minder hen niet uit maakt! Ik voel een onaangename onrust in mij opkomen.....Ze zullen zich toch wel ingeënt hebben tegen rabiës? Vlug app ik de meiden weer. Ze weten het niet. Ik zeg dat ze dat nu als eerste moeten gaan uitzoeken. Ik zeg dat het nogal gevaarlijk is als ze niet ingeënt zijn (en dan druk ik mij zachtjes uit, want ik weet dat het dodelijk is, maar ik wil niet onmiddellijk paniek zaaien.) Ze appen terug dat ze dat niet aan hun ouders kunnen vragen omdat deze nu op vakantie zijn. Ik word steeds onrustiger. Ik verdenk de meiden ervan dat ze zich niet hebben later enten omdat ze het anders vast wel hadden geweten. Ik probeer ze ervan te overtuigen dat ze naar de medische post in Kajana moeten lopen en daar om een injectie moeten vragen. Ik zeg dit tegen beter weten in. Ik weet dat deze rabiës entingen heel duur zijn en niet lang houdbaar. Natuurlijk liggen deze niet in een onbemande ziekenpost. De meiden appen na een tijdje terug dat er drie mensen uit het dorp naar hun hoofden en lippen hebben gekeken en dat ze een beetje uitgelachen werden toen ze vroegen of het gevaarlijk was. Iedereen zei dat ze zich niet zo druk moeten maken dat ze er heus niet dood aan zouden gaan. Alle kinderen zijn wel eens gebeten hier en daar doe je verder niets aan.
De meiden zijn hierdoor erg gerustgesteld en willen even langskomen.
Ik maak me grote zorgen. Ik weet honderd procent zeker dat Rabiës dodelijk is als je niet ingeënt bent en begin op internet te zoeken. Mijn vermoeden wordt bevestigd en ik zeg tegen Tijn dat ik straks heel streng zal zijn tegen de meiden. Ik zou het mezelf nooit vergeven als zij ziek worden (dood gaan) omdat ik niet heb gezegd waar het op staat.
Als ze bij ons aangekomen zijn zie ik toch wel drie bedrukte snoetjes. Ze vinden het een beetje vervelend dat ik weer begin over ziek worden omdat iedereen iets anders zegt. De mensen in het dorp reageren allemaal nogal laconiek dus waar komen onze zorgen dan vandaan? Ik besluit ze voor te lezen wat er op internet staat en wat ze nu zouden moeten doen. Als ik heb voorgelezen en aantekeningen voor ze heb gemaakt zitten er twee huilende meiden tegenover me (een van de drie is gelukkig niet gebeten). Martijn en ik proberen ze uit te leggen dat we ze niet bang willen maken maar dat we wel vinden dat ze iets moeten ondernemen. We zeggen ook steeds tegen ze dat wanneer zij onze kinderen zouden zijn wij hetzelfde gedaan zouden hebben.
Ze nemen de situatie nu toch serieus en we bespreken wat nu het beste te doen. Ik denk daar een tijdje over na en het enige wat ik bedenken kan is...de verzekeraar bellen. De meiden weten niet welke verzekering ze hebben en hun ouders zijn niet te bereiken. Ik word helemaal gek. Wat voor een voorbereiding hebben deze meiden gehad????? Je bent hier niet in de achtertuin!!! Of de Ardennen!!!! Ze moeten binnen 48 uur een injectie hebben en op deze manier gaan ze dat nooit meer redden. De meiden lijken nog steeds niet helemaal de ernst van de situatie in te zien en zeggen tegen mij dat ze het wel een fijn gevoel vinden dat ze zich niet ziek voelen. Martijn en ik zeggen meteen dat dat maar goed is ook, wamt zodra ze zich ziek gaan voelen worden ze nooit meer beter en zullen ze sterven. Na wat meer actie en telefoontjes lukt het ze om hun ouders en de verzekeraar aan de telefoon te krijgen. Deze reageren meteen zoals ik wel verwacht had...ze moeten vandaag nog terug naar België / Nederland. Terwijl de meiden wachten op een telefoontje van de verzekering over wat te doen zeg ik ze dat ze maar beter terug naar hun huisje kunnen gaan en al hun belangrijke spullen pakken. Ze gaan.
De volgende dag zijn ze door een helikopter opgehaald en naar Paramaribo gevlogen.
Daar zijn ze nu en hun dagen zijn erg onzeker. Elk uur horen ze weer nieuwe plannen van hun verzekering en van de doktoren. Eerst zouden ze naar Frans-Guyana gaan, toen toch naar Amsterdam, vervolgens zouden ze twee weken in Paramaribo blijven....net kregen we weer een berichtje dat ze waarschijnlijk toch naar Amsterdam moeten.
Ik ben blij dat wij ons goed hebben voorbereid op deze reis. Martijn dacht wel te weten waar deze naïeve houding van de meiden vandaan kon komen. Hij zei, vroeger was je misschien wel twee weken bezig met reizen om van Amsterdam helemaal in dit binnenland te komen. Nu sta je er in anderhalve dag en dat geeft ze misschien het gevoel dat ze ergens in de Ardennen zitten. Niet goed voorbereid. Ongelooflijk! En echt levensgevaarlijk!
Nog even wat foto's.
Bijenhoopjes.
Je kunt het niet zien, maar hij houdt de hand vast van een klein meisje dat voor hem loopt.
RESPECT!
Later komen Sarah en Remko met hun kinderen even langs bij ons om de drie nieuwe stagiaires aan ons voor te stellen. Deze zijn de dag ervoor aangekomen in Kajana en zullen drie maanden blijven. A.s. maandag vertrekken Sarah en Remco en gaan de Belgische meiden in hun huis wonen. De stagiaires zijn nog jong en huppelen op hun mooie sandaaltjes en mooie kleren door de jungle.
Zondag is er een afscheids etentje bij Sarah en Remco en maken ze hun laatste blikken eten op. Het is erg gezellig en hun kinderen en die van ons spelen de hele middag heerlijk met elkaar.
De meiden van Kajana. Ze vroegen of ik een foto van ze wilden maken! Graag!!!
Zij wilde met Djoeke op de foto.
Je waant je toch in Afrika!!!
Op maandagochtend heel vroeg staan Tijn en ik op om Sarah, Remco, Lars en Joris uit te zwaaien. Om een uurtje of 7 komt hun korjaal langs gevaren en we zwaaien met een brok in onze keel. Jammer dat ze gaan.
Vandaag hoeven de kinderen niet naar school omdat het een katholieke feestdag is (ik ben even vergeten wat ook alweer). Om een uurtje of 11 krijgen we een appje van de Belgen. We hebben hen gezegd dat ze altijd mogen appen en langskomen, en dat we in de jungle elkaar moeten helpen. Het appje verontrust ons erg. Ze zijn voor de derde nacht op rij wakker geworden met veel bloed op hun kussen. Ik zeg meteen tegen Tijn....Vampiervleermuizen....kan niet missen. Tijn gaat het toch voor de zekerheid even navragen bij Jaqueline (vrouw van Frits) en zij zegt meteen hetzelfde.Wij appen de meiden wat wij denken dat er aan de hand is en dat ze maar beter even bij ons langs kunnen komen. Ze zijn een beetje ongerust en willen graag komen. In de tussentijd maak ik me ernstig zorgen. Ik heb de meiden gisteren n.l. horen zeggen dat zij geen klamboes konden vinden in Paramaribo en dat ze maar gewoon zonder klamboe slapen. Totaal verbouwereerd heb ik toen nog gevraagd of ze in Belgie de verhalen over het Zikavirus niet gehoord hebben....maar de meiden reageren heel laconiek en zeggen dat een muggenbultje meer of minder hen niet uit maakt! Ik voel een onaangename onrust in mij opkomen.....Ze zullen zich toch wel ingeënt hebben tegen rabiës? Vlug app ik de meiden weer. Ze weten het niet. Ik zeg dat ze dat nu als eerste moeten gaan uitzoeken. Ik zeg dat het nogal gevaarlijk is als ze niet ingeënt zijn (en dan druk ik mij zachtjes uit, want ik weet dat het dodelijk is, maar ik wil niet onmiddellijk paniek zaaien.) Ze appen terug dat ze dat niet aan hun ouders kunnen vragen omdat deze nu op vakantie zijn. Ik word steeds onrustiger. Ik verdenk de meiden ervan dat ze zich niet hebben later enten omdat ze het anders vast wel hadden geweten. Ik probeer ze ervan te overtuigen dat ze naar de medische post in Kajana moeten lopen en daar om een injectie moeten vragen. Ik zeg dit tegen beter weten in. Ik weet dat deze rabiës entingen heel duur zijn en niet lang houdbaar. Natuurlijk liggen deze niet in een onbemande ziekenpost. De meiden appen na een tijdje terug dat er drie mensen uit het dorp naar hun hoofden en lippen hebben gekeken en dat ze een beetje uitgelachen werden toen ze vroegen of het gevaarlijk was. Iedereen zei dat ze zich niet zo druk moeten maken dat ze er heus niet dood aan zouden gaan. Alle kinderen zijn wel eens gebeten hier en daar doe je verder niets aan.
De meiden zijn hierdoor erg gerustgesteld en willen even langskomen.
Ik maak me grote zorgen. Ik weet honderd procent zeker dat Rabiës dodelijk is als je niet ingeënt bent en begin op internet te zoeken. Mijn vermoeden wordt bevestigd en ik zeg tegen Tijn dat ik straks heel streng zal zijn tegen de meiden. Ik zou het mezelf nooit vergeven als zij ziek worden (dood gaan) omdat ik niet heb gezegd waar het op staat.
Als ze bij ons aangekomen zijn zie ik toch wel drie bedrukte snoetjes. Ze vinden het een beetje vervelend dat ik weer begin over ziek worden omdat iedereen iets anders zegt. De mensen in het dorp reageren allemaal nogal laconiek dus waar komen onze zorgen dan vandaan? Ik besluit ze voor te lezen wat er op internet staat en wat ze nu zouden moeten doen. Als ik heb voorgelezen en aantekeningen voor ze heb gemaakt zitten er twee huilende meiden tegenover me (een van de drie is gelukkig niet gebeten). Martijn en ik proberen ze uit te leggen dat we ze niet bang willen maken maar dat we wel vinden dat ze iets moeten ondernemen. We zeggen ook steeds tegen ze dat wanneer zij onze kinderen zouden zijn wij hetzelfde gedaan zouden hebben.
Ze nemen de situatie nu toch serieus en we bespreken wat nu het beste te doen. Ik denk daar een tijdje over na en het enige wat ik bedenken kan is...de verzekeraar bellen. De meiden weten niet welke verzekering ze hebben en hun ouders zijn niet te bereiken. Ik word helemaal gek. Wat voor een voorbereiding hebben deze meiden gehad????? Je bent hier niet in de achtertuin!!! Of de Ardennen!!!! Ze moeten binnen 48 uur een injectie hebben en op deze manier gaan ze dat nooit meer redden. De meiden lijken nog steeds niet helemaal de ernst van de situatie in te zien en zeggen tegen mij dat ze het wel een fijn gevoel vinden dat ze zich niet ziek voelen. Martijn en ik zeggen meteen dat dat maar goed is ook, wamt zodra ze zich ziek gaan voelen worden ze nooit meer beter en zullen ze sterven. Na wat meer actie en telefoontjes lukt het ze om hun ouders en de verzekeraar aan de telefoon te krijgen. Deze reageren meteen zoals ik wel verwacht had...ze moeten vandaag nog terug naar België / Nederland. Terwijl de meiden wachten op een telefoontje van de verzekering over wat te doen zeg ik ze dat ze maar beter terug naar hun huisje kunnen gaan en al hun belangrijke spullen pakken. Ze gaan.
De volgende dag zijn ze door een helikopter opgehaald en naar Paramaribo gevlogen.
Brecht mocht zomaar even op de pilotenstoel!!!
Ik ben blij dat wij ons goed hebben voorbereid op deze reis. Martijn dacht wel te weten waar deze naïeve houding van de meiden vandaan kon komen. Hij zei, vroeger was je misschien wel twee weken bezig met reizen om van Amsterdam helemaal in dit binnenland te komen. Nu sta je er in anderhalve dag en dat geeft ze misschien het gevoel dat ze ergens in de Ardennen zitten. Niet goed voorbereid. Ongelooflijk! En echt levensgevaarlijk!
Nog even wat foto's.
Jacqueline met Andario!
Kijk!!!Ik doe de was op een steen!
Het kookhuisje van Jacqueline waar ze o.a. koksolie maakt. Hessel en Djoeke spelen daar graag.
Martijn bakt regelmatig broodjes.
Ik help kokos raspen voor de olie
Over de kreek naar school.
De klas van Hessel.
Abonneren op:
Posts (Atom)