Gifkikkers en vampiervleermuizen

Afgelopen weekend zijn we een grote wandeling gaan maken door de omliggende jungle. Er loopt hier een mooi pad door het bos.

Eerst loop je nog tussen de kostgrondjes door van de dorpsbewonders maar later kom je in de ouder stuk woud tot je uiteindelijk niet verder kunt omdat de het pad dood loopt tegen de rivier.

Bijenhoopjes.

Zowel de kinderen als wij vonden het machtig. We hebben veel vogels en gifkikkers gezien (wat we al hoopten!).

Deze gifkikkers zijn prachtig blauw met geel en zwart en om heel eerlijk te zijn moet je oppassen dat je niet over ze struikelt.

Maar elke kikker heeft weer een enorme aantrekkingskracht op ons en we kijken onze ogen uit. Als we terug lopen komen we bij een splitsing en besluiten het rondje toch wat groter te maken en nemen de omweg terug. We komen dan bij een kreek waar we overheen moeten. Over deze kreek ligt alleen een smalle ronde boomstam. Het kost ons de nodige moeite om over deze boomstam naar de overkant te balanceren. Brecht, die er de laatste tijd zijn hobby van heeft gemaakt om over planken, boomstammen en bruggetjes te lopen vond deze toch echt een stapje te ver en het lukte hem niet. uiteindelijk stonden we na best een tijdje klungelen met grote stokken die we in het water zette om ons wat evenwicht te geven, aan de overkant. Met drie natte voeten, dat wel. Op dat moment komt er een vader aanlopen op blote voeten met een meisje op zijn nek, een meisje aan de hand en een zoon met een schaal op zijn hoofd. Tijn en ik zien de bui al hangen, en ja hoor, zonder enige vaart te minderen, te wankelen of zelfs maar naar de boomstam te kijken huppelen deze mensen over de kreek....Ik kijk Tijn aan en we schieten in de lach. Wat een stelletje klunzige blanken voelen wij ons zeg. Ik kon gelukkig nog even snel een foto van ze maken....als herinnering (eigenlijk mag je hier geen mensen fotograferen. Ze zijn bang dat je hun ziel steelt).

Je kunt het niet zien, maar hij houdt de hand vast van een klein meisje dat voor hem loopt.

RESPECT!

Later komen Sarah en Remko met hun kinderen even langs bij ons om de drie nieuwe stagiaires aan ons voor te stellen. Deze zijn de dag ervoor aangekomen in Kajana en zullen drie maanden blijven. A.s. maandag vertrekken Sarah en Remco en gaan de Belgische meiden in hun huis wonen. De stagiaires zijn nog jong en huppelen op hun mooie sandaaltjes en mooie kleren door de jungle.
Zondag is er een afscheids etentje bij Sarah en Remco en maken ze hun laatste blikken eten op. Het is erg gezellig en hun kinderen en die van ons spelen de hele middag heerlijk met elkaar.

Toen we afscheid hadden genomen en weer terug naar ons huis liepen (een half uurtje door de jungle) vond het Hessel het echt heel jammer dat ze gingen want hij had in tijden niet zo lekker gespeeld. Toen we in de jungle liepen barstte de hemel open en kregen we een gratis douche van de natuur. Overal om ons heen kwamen de gifkikkertjes te voorschijn. Deze keer waren ze geelgroen. Toen we bij de kreek kwamen vlak bij ons huis lag daar een kaaiman. Hij ligt dan best dichtbij het doorwaadbare gedeelte en het is echt indrukwekkend om een wilde kaaiman van zo dichtbij te zien....en er dan ook nog eens langs te moeten schuiven!!!!

De meiden van Kajana. Ze vroegen of ik een foto van ze wilden maken! Graag!!!

Zij wilde met Djoeke op de foto.

Je waant je toch in Afrika!!!

Op maandagochtend heel vroeg staan Tijn en ik op om Sarah, Remco, Lars en Joris uit te zwaaien. Om een uurtje of 7 komt hun korjaal langs gevaren en we zwaaien met een brok in onze keel. Jammer dat ze gaan.
Vandaag hoeven de kinderen niet naar school omdat het een katholieke feestdag is (ik ben even vergeten wat ook alweer). Om een uurtje of 11 krijgen we een appje van de Belgen. We hebben hen gezegd dat ze altijd mogen appen en langskomen, en dat we in de jungle elkaar moeten helpen. Het appje verontrust ons erg. Ze zijn voor de derde nacht op rij wakker geworden met veel bloed op hun kussen. Ik zeg meteen tegen Tijn....Vampiervleermuizen....kan niet missen. Tijn gaat het toch voor de zekerheid even navragen bij Jaqueline (vrouw van Frits) en zij zegt meteen hetzelfde.Wij appen de meiden wat wij denken dat er aan de hand is en dat ze maar beter even bij ons langs kunnen komen. Ze zijn een beetje ongerust en willen graag komen. In de tussentijd maak ik me ernstig zorgen. Ik heb de meiden gisteren n.l. horen zeggen dat zij geen klamboes konden vinden in Paramaribo en dat ze maar gewoon zonder klamboe slapen. Totaal verbouwereerd heb ik toen nog gevraagd of ze in Belgie de verhalen over het Zikavirus niet gehoord hebben....maar de meiden reageren heel laconiek en zeggen dat een muggenbultje meer of minder hen niet uit maakt! Ik voel een onaangename onrust in mij opkomen.....Ze zullen zich toch wel ingeënt hebben tegen rabiës? Vlug app ik de meiden weer. Ze weten het niet. Ik zeg dat ze dat nu als eerste moeten gaan uitzoeken. Ik zeg dat het nogal gevaarlijk is als ze niet ingeënt zijn (en dan druk ik mij zachtjes uit, want ik weet dat het dodelijk is, maar ik wil niet onmiddellijk paniek zaaien.) Ze appen terug dat ze dat niet aan hun ouders kunnen vragen omdat deze nu op vakantie zijn. Ik word steeds onrustiger. Ik verdenk de meiden ervan dat ze zich niet hebben later enten omdat ze het anders vast wel hadden geweten. Ik probeer ze ervan te overtuigen dat ze naar de medische post in Kajana moeten lopen en daar om een injectie moeten vragen. Ik zeg dit tegen beter weten in. Ik weet dat deze rabiës entingen heel duur zijn en niet lang houdbaar. Natuurlijk liggen deze niet in een onbemande ziekenpost. De meiden appen na een tijdje terug dat er drie mensen uit het dorp naar hun hoofden en lippen hebben gekeken en dat ze een beetje uitgelachen werden toen ze vroegen of het gevaarlijk was. Iedereen zei dat ze zich niet zo druk moeten maken dat ze er heus niet dood aan zouden gaan. Alle kinderen zijn wel eens gebeten hier en daar doe je verder niets aan.
De meiden zijn hierdoor erg gerustgesteld en willen even langskomen.
Ik maak me grote zorgen. Ik weet honderd procent zeker dat Rabiës dodelijk is als je niet ingeënt bent en begin op internet te zoeken. Mijn vermoeden wordt bevestigd en ik zeg tegen Tijn dat ik straks heel streng zal zijn tegen de meiden. Ik zou het mezelf nooit vergeven als zij ziek worden (dood gaan) omdat ik niet heb gezegd waar het op staat.
Als ze bij ons aangekomen zijn zie ik toch wel drie bedrukte snoetjes. Ze vinden het een beetje vervelend dat ik weer begin over ziek worden omdat iedereen iets anders zegt. De mensen in het dorp reageren allemaal nogal laconiek dus waar komen onze zorgen dan vandaan? Ik besluit ze voor te lezen wat er op internet staat en wat ze nu zouden moeten doen. Als ik heb voorgelezen en aantekeningen voor ze heb gemaakt zitten er twee huilende meiden tegenover me (een van de drie is gelukkig niet gebeten). Martijn en ik proberen ze uit te leggen dat we ze niet bang willen maken maar dat we wel vinden dat ze iets moeten ondernemen. We zeggen ook steeds tegen ze dat wanneer zij onze kinderen zouden zijn wij hetzelfde gedaan zouden hebben.
Ze nemen de situatie nu toch serieus en we bespreken wat nu het beste te doen. Ik denk daar een tijdje over na en het enige wat ik bedenken kan is...de verzekeraar bellen. De meiden weten niet welke verzekering ze hebben en hun ouders zijn niet te bereiken. Ik word helemaal gek. Wat voor een voorbereiding hebben deze meiden gehad????? Je bent hier niet in de achtertuin!!! Of de Ardennen!!!! Ze moeten binnen 48 uur een injectie hebben en op deze manier gaan ze dat nooit meer redden. De meiden lijken nog steeds niet helemaal de ernst van de situatie in te zien en zeggen tegen mij dat ze het wel een fijn gevoel vinden dat ze zich niet ziek voelen. Martijn en ik zeggen meteen dat dat maar goed is ook, wamt zodra ze zich ziek gaan voelen worden ze nooit meer beter en zullen ze sterven. Na wat meer actie en telefoontjes lukt het ze om hun ouders en de verzekeraar aan de telefoon te krijgen. Deze reageren meteen zoals ik wel verwacht had...ze moeten vandaag nog terug naar België / Nederland. Terwijl de meiden wachten op een telefoontje van de verzekering over wat te doen zeg ik ze dat ze maar beter terug naar hun huisje kunnen gaan en al hun belangrijke spullen pakken. Ze gaan.
De volgende dag zijn ze door een helikopter opgehaald en naar Paramaribo gevlogen.

Brecht mocht zomaar even op de pilotenstoel!!!

Daar zijn ze nu en hun dagen zijn erg onzeker. Elk uur horen ze weer nieuwe plannen van hun verzekering en van de doktoren. Eerst zouden ze naar Frans-Guyana gaan, toen toch naar Amsterdam, vervolgens zouden ze twee weken in Paramaribo blijven....net kregen we weer een berichtje dat ze waarschijnlijk toch naar Amsterdam moeten.
Ik ben blij dat wij ons goed hebben voorbereid op deze reis. Martijn dacht wel te weten waar deze naïeve houding van de meiden vandaan kon komen. Hij zei, vroeger was je misschien wel twee weken bezig met reizen om van Amsterdam helemaal in dit binnenland te komen. Nu sta je er in anderhalve dag en dat geeft ze misschien het gevoel dat ze ergens in de Ardennen zitten. Niet goed voorbereid. Ongelooflijk! En echt levensgevaarlijk!

Nog even wat foto's.

Jacqueline met Andario!

Kijk!!!Ik doe de was op een steen!

Het kookhuisje van Jacqueline waar ze o.a. koksolie maakt. Hessel en Djoeke spelen daar graag.

Martijn bakt regelmatig broodjes.

Ik help kokos raspen voor de olie

Over de kreek naar school.

De klas van Hessel.