Bezinken, zinken en met de stroom mee.

Het vorige verhaal heeft niet alleen op ons indruk gemaakt. Nee....wij laten ons niet zomaar uit het veld slaan....we, en vooral ik, zal mijn eerste ideeen moeten laten varen en met deze nieuwe realiteit moeten zoeken naar een passende toepassing. Natuurlijk verwachtte ik geen gespreid bedje, en wist ik van een achterstand in onderwijs. Ik schrijf mijn blog met als achterliggend idee dat andere onze ervaringen kunnen lezen en wij ze kunnen delen. Niks om je zorgen over te maken...wel een groot verschil met onze achtergrond en cultuur. Groter dan ik me had kunnen bedenken. Mam, ik kom hier niet om de mensen eens even te vertellen hoe het ook kan. Ik ben niet zo naïef om te denken dat mijn aanwezigheid hier enige invloed zal hebben. Ik ben veel minder dan een druppel op een gloeiende plaat. Ik ben net een tikkie meer dan de gemiddelde verdwaalde Amerikaanse toerist die hier een keer in de drie maanden een dagje door het dorp heen komt stappen alsof het een openlucht museum is. Ik ben gewoon de zoveelste blanke die hier komt en straks ook weer gaat. Ik ben altijd terughoudend geweest om te zeggen dat wij hier zouden komen om te helpen. Ik wist namelijk niet of wij dat wel gingen doen. De mensen hier hebben geen hulpvraag....wij wilden hier zo graag naartoe. Zoals zij het hier doen is zoals zij het hier doen. Al eeuwen en eeuwen. Wie ben ik om ze te zeggen dat deze mensen het niet goed doen?

Kijk!!! Mooie haartjes nestjes aan haar tafeltje, achter het gaas.

Buiten staan grote regentonnen waar de kinderen hun gezicht mee wassen en hun handen.

De klas van Brecht heeft geen gaas maar ramen. Achteraan links hangt een poster met de begrippen die de kinderen klaarblijkelijk moeten kennen en er dus in gestampt worden.

Kinderen aan het werk en de juf (je kunt het zien op de foto) achter haar bureau in de weer met haar telefoon......

Leerkrachten konden tot voor kort een opleiding doen tot Leerkracht Binnenland en deze duurde negen maanden. U hoort het goed...NEGEN MAANDEN en diploma op zak. Daarmee kun je in het binnenland werken...lesgeven. Tja....daar verwachten wij geen hoogstandjes van, jullie?
Er hangen hier posters op school waarop staat: Een opvoeder slaat niet. Ik krijg steeds de neiging daaronder te schrijven: een opvoeder slaat nergens op. Het feit dat deze posters bestaan zegt misschien al genoeg. Er hangt een brief van de inspectie op het kantoortje van het hoofd waarop staat dat de school er rekening mee dient te houden dat er op scholen niet geslagen mag worden. Ik krijg de neiging om te twijfelen aan deze zin....staat er nou dat er niet geslagen mag worden of dat de kinderen niet te jong mogen slagen?

Ik weet in elk geval zeker dat ik hier niks kan leren (buiten hoe het NIET moet) maar dat ik misschien wel iets kan brengen zonder dat daarom gevraagd wordt. Of in elk geval de uitdaging moet vinden van wat mijn mogelijkheden zijn binnen de realiteit van dit systeem en het leven van de kinderen. Het leven van de kinderen hier is al zo hard (in mijn westerse ogen) en je zou hopen dat het simpelste en grootste dat een leerkracht kan geven een beetje liefde, aandacht en toewijding is. En het ontbreekt hier dus echt aan.

Brecht wil Andario ook op schoot.

Maar wij zitten hier dus mooi wel! En mooi! 's Ochtends wakker worden vind ik het mooiste moment van de dag. Om half zeven sta ik op zodat er genoeg tijd is om met de kinderen te ontbijten, haren in te vlechten en brood klaar te maken voor school. Het eerste wat ik doe 's ochtends is het regenwater dat we de avond daarvoor 15 minuten hebben laten koken en de hele nacht heeft afgekoeld in de drinkflessen doen zodat we weer een halve dag drinkwater hebben. Het liefst neem ik een stoel en ga heel stilletjes op ons balkon zitten luisteren naar de jungle die ook wakker wordt.

Er klinken vogelgeluiden die van ver, uit een diep woud over het water naar ons toedrijven. De lucht is nog koel van de nacht en het water van de rivier spiegelt. De eerste korjaals met vrouwen en kinderen peddelen stilletjes voorbij met visnetten aan boord en de mensen zwaaien. De kringen die hun peddels in het water maken, raken onze oever net niet. De mooie donkeren kindjes die vlakbij wonen zijn ook wakker en moeten eerst naar de rivier om zich te wassen. Met een teil op hun hoofd en alleen een doek om hun heupen lopen ze de trap af naar de rivier waar ze het wassen van hun lijfjes uiterst serieus nemen. Soms spelen ze even en komen weer naar boven. Blote kletsnatte lijfjes op blote voetjes door het gras.
Ik rooster de broodjes van de vorige dag in een koekenpan en zet een nieuwe pan water op.
De kinderen worden meestal vanzelf wakker van mijn gerommel en trekken hun uniformpjes aan. Ze krijgen een broodje en als ze nog honger hebben een crackertje. Ondertussen heb ik weer een nieuwe grote pan regenwater op het gas gezet en geef de kinderen een kopje thee. De haren van Djoeke worden ingevlochten en Hessel leest nog even een Donald Duckje

dat hij van Lars en Joris heeft gekregen.
De buurkinderen staan om 7:35 u. klaar in hun uniformpjes om naar school te gaan en wachten op Hessel, Djoeke en Brecht. We lopen samen Moitori uit, steken door de kreek en kijken altijd even uitgebreid welke dieren we zien. grote vissen, slakken, kikkers, hagedissen etc. Dan lopen we verder naar school.

Tijn heeft de afgelopen week dit moment benut om de zendmast van Frits in de menie te zetten en later in rode of witte verf af te maken. Het waren 13 stukken zendmast van 3 meter lengte.

Om 12:00 uur zijn de kleuters uit en om 13:00 uur de ouderen kinderen. Als de kinderen thuiskomen trekken ze eerst hun uniformpjes uit en meestal eten ze nog even een broodje of een cracker en gaan spelen met de buurkinderen. Het liefste zwemmen in de rivier,

of op ons balkon met playmobil.
Ik probeer alles hier een beetje opgeruimd te houden en steek veel tijd in de twee grootste huishoudelijke klussen: de was en de afwas. De was doen was wel even nieuw. Voor de oudere lezers onder ons is het misschien wel herkenbaar, maar ik moest de truc echt even afkijken van de meisjes hier. Zij moeten van kleins af aan al mee helpen met de was en de afwas. De jongens hoeven eigenlijk nooit iets. Zij moeten als ze tien zijn het huis uit en wonen meestal bij een broer van de moeder. Vaak samen met andere jongens. Het is ongelooflijk hoe klein de meisjes zijn en hoe schoon zij de pannen al krijgen. De moeders zijn streng. Er wordt alleen op gebiedende toon gesproken tegen kinderen (meisjes) en het gebeurt regelmatig dat wij denken dat de kinderen vreselijk op hun kop krijgen over iets wat ze gedaan hebben en dan blijkt dat de moeder alleen maar heeft gezegd dat ze nu het water uit moeten komen.
Maar goed, het doen van de was heb ik dus geleerd van een meisje van 7. Je spoelt eerst het kledingstuk naar keuze even om in de rivier, knijpt het een beetje uit en legt het op de steen. Nu maak je het stuk zeep nat en schrobt over het kledingstuk heen. Het stuk zeep leg je weer weg en nu maar schrobben met het kledingstuk over de steen totdat het flink begint te soppen. Je propt het wat in elkaar en slaat het zachtjes als prop op de steen zodat het schuim er helemaal doorheen gaat. Nog een keer schrobben en daarna uitspoelen in de rivier. Dit herhaal je zo'n drie keer per kledingstuk. De wasbare luiers van Brecht moet ik vaker doen, maar het lukt me om de pislucht eruit te krijgen en daar ben ik best trots op! Nu volgt er nog een nieuw probleem...het droog zien te krijgen van de was. Als de zon niet schijnt kun je het wel vergeten. Alleen als de was direct in de zon hangt maak je kans dat de was na een dag hangen droog is. Meestal lukt dat niet aangezien er altijd wel een buitje langskomt waar ik niet goed op voorbereid ben en de was dus weer helemaal opnieuw uitgewrongen en opgehangen dient te worden. Soms is de lucht zo vochtig dat zelfs zonder bui de was 's avonds nog even nat is als toen ik het ophing.

Gedurende de dag komt er vaak iemand voorbij met iets wat ze geoogst hebben van hun kostgrondje. Soms mogen we het hebben en soms mogen we het kopen. Afhankelijk van wat we hebben gekregen van een kostgrondje bepaal ik wat we 's avonds zullen eten. Het lukt me aardig om het eten in elkaar te flansen op de twee pitten die we hebben. Ik klaag niet want ik was voorbereid op het koken op open vuur....dus twee gaspitten is een luxe! Eergisteren dacht ik om heel slim vast de bruine bonen voor de dag daarop te laten wellen, maar de volgende ochtend waren deze helemaal gegist. Oeps....daar had ik geen rekening mee gehouden. Ik moet de bonen dus regelmatig afspoelen en alleen laten wellen met gekookt regenwater. Al doende leert men.
We sturen de kinderen die zich gedurende de middag allemaal bij ons huis verzamelen (meestal een stuk of 6) weg als we gaan eten,

Gemerice heeft een reuze sprinkhaan (Atiti) te pakken!

dekken de tafel en eten gezellig, met het mooiste uitzicht dat je je kunt voorstellen, onze warme hap. Zoals altijd vervolgt het avond ritueel meteen na het eten. We gaan naar de rivier om ons te wassen. De mensen van hier zullen ons maar rare blanken vinden dat wij dat 's avonds doen, maar ik vind het heerlijk verkoelend als de zon onder gaat en de kinderen maken van de gelegenheid gebruik om snel nog wat te zwemmen. Dan terug naar boven, afdrogen, pyjama's aan en tandenpoetsen. Brecht gaat zijn hangmat in en Hessel en Djoeke liggen klaar voor hun vervolg van Harry Potter. Zodra ik klaar ben met voorlezen is het buiten donker. Tijn en ik ruimen nog wat op en zetten een kop thee en koffie. Tegen deze tijd begint het meestal te regenen. Heerlijk, een klein verkoelend briesje waait over ons heen....en zo zit ik nu. Terwijl de tropische regenbui op het zinken dak tikt zit Tijn naast mij aan zijn koffie en schrijf ik dit verhaal. Morgen weer een dag.

Hier vast een voorproefje.