Tijdens de vlaggenparade zag ik mijn mentor voor het eerst weer. Zij was al daarbij gaan staan voor ik op school aangekomen was. Ze zei niks tegen mij en keek mij ook niet aan. Ik hield mijzelf voor dat dat mijn verbeelding was en was gewoon vriendelijk tegen haar en deed gezellig mee, voor zover de vlaggenparade gezellig is dan he?!
Eenmaal terug in de klas zei ze nog steeds niets tegen mij en was ook erg onvriendelijk tegen de kinderen. Uiteindelijk vroeg ze mij wat ik eigenlijk vandaag wilde doen en ik legde uit dat we daar de vorige keer niet over hadden kunnen overleggen en dat ik haar dus graag gewoon wilde helpen. Wat was jij van plan te doen, vroeg ik haar. Ga je beginnen met het thema Wonen? Ze reageerde kort en bozig....Ja wonen ja...ik doe eerst de vertelplaat en dan wil ik door het dorp wandelen met ze om naar huizen te kijken. Ik reageerde nog even enthousiast met: wat een leuk idee! Maar hield snel mijn mond toen ik haar blik naar mij zag.
Toen we buiten liepen en alle kinderen netjes twee aan twee in een rij achter haar aan moesten lopen liep dit niet zoals mijn mentor dat graag wilde (had ik al gezegd dat haar verwachtingen van de leerlingen veeeeel te hoog zijn en de leerdoelen ook?????). Ik dacht meteen aan de fantastische voorbereiding die zij de kinderen had gegeven voor het lopen. Ze had de leerlingen niet uitgelegd wat ze gingen doen, wat ze van de kinderen verwachtte en wat de kinderen konden verwachten. Hoe kun je de kinderen nou kwalijk nemen dat ze niet aan je verwachtingen voldoen als zij niet eens weten wat er van ze verwacht wordt? Vervolgens begon mijn mentor tijdens de tiende keer dat ze stopte om de kinderen weer in een enigszins gevormde rij te kneden naar mij toe te schreeuwen hoe zij de kinderen moest laten luisteren als ze niet mocht schreeuwen............. OOOHHH.......Dus daar kwam de aap uit de mouw. Juf mocht niet meer schreeuwen en was volledig onthand. Ik stond natuurlijk met mijn mond vol tanden en wist even niets uit te brengen. Maar juf gaf het niet op....Gedurende de hele (korte) wandeling bleef ze mij vragen hoe zij dit nou moest oplossen...de kinderen luisteren niet!!! (ik begon rijtjes in mijn hoofd te maken....beginnen met de voorbereiding....het uitspreken van je verwachtingen en plannen....het benoemen van wat je ziet.....het benoemen van wat er goed gaat. Alles wat minder goed gaat negeren of anders benoemen hoe je dat anders zou willen, kinderen motiveren, complimenteren en misschien zelfs een beetje animeren (voor de CMV'ers onder ons....). Heb eens plezier juf...maak er een leuk uitstapje van, betrek de kinderen in wat je wilt gaan doen en hoe ze het doen. Zing een liedje, stel vragen, neem kinderen die het moeilijk vinden dichtbij je en stel kinderen die het goed als voorbeeld............en zo werd het rijtje in mijn hoofd langer en langer....). Eigenlijk probeerde de juf mij voor het blok te zetten en op een hele kinderachtige manier mij de schuld te geven van het gedrag van de kinderen. Ik moet ook toegeven dat ik echt niet wist waar ik moest beginnen met uitleggen dat zij in de basis, de beginselen van haar onderwijs instellingen en didactiek zou moeten veranderen om anders om te gaan met de kinderen. Niet meer slaan en schreeuwen is vast een rotgevoel omdat je macht verliest.
Terug in de klas bleef de juf mij maar uitdagen en vragen wat ze nou moest doen. Ik begon langzaam maar antwoord te geven. Ik begon maar met antwoorden als....ze worden moe he? Van het lange zitten. Ik zou nu gewoon even een liedje zingen of een spelletje met ze doen. Laat ze anders even staan en springen! Ze zitten al lang he?! Toen het pauze was besloot ik maar het onderwerp aan te snijden. Ik vroeg mijn mentor of zij van juf Dette had gehoord dat ik had gezegd dat er zoveel geschreeuwd wordt in de klassen. Ja, was het antwoord. Ik vroeg meteen aan haar wat zij ervan vond. Wat ik hoopte gebeurde ook meteen...ze haakte meteen aan en vertelde mij dat deze kinderen niet hetzelfde zijn als de kinderen in Paramaribo. Deze kinderen zijn druk....zijn druk!!!! Deze kinderen luisteren niet. Ik vroeg haar of zij het gevoel had dat ze moest schreeuwen? JA....Ze luisteren helemaal niet. Ik zei dat ik dacht dat schreeuwen een vorm van geweld is. Ze keek mij oprecht verbaasd aan en zij dat dat in Suriname echt niet zo was.
Toen besloot ik haar te paaien door de te zeggen dat ik dacht dat zij wel een goede juf was en dat zij vast wel andere manieren kon bedenken om de kinderen te laten luisteren. Ze keek mij vragend aan. Ik besloot maar een voorbeeld te geven. De kinderen worden vast wel stil wanneer jij ze aanspreekt alsof er iets spannends staat te gebeuren (ik geef een voorbeeld met mijn stem).
Het gesprek was geopend en de keren die daarop volgde wanneer zij mij vroeg hoe ze het nou moest doen waren niet meer vol boosheid, maar een echte vraag naar mijn idee. Voor mij was dat nog best moeilijk antwoorden omdat ik, zoals ik hierboven al beschrijf steeds denk dat ze veel verder terug moet gaan naar haar invulling van haar lessen en ideeen. Zo vroeg ze mij wat ze nou moest doen nu de kinderen niet meer netjes op hun stoel willen zitten en stil kunnen zijn. (Ik denk dan...vind je het gek. Ze zitten al een UUR naar je te luisteren en stil te zitten op hun stoeltjes....IK kan al bijna niet meer stil zitten op mijn stoeltje!!!). En als twee kinderen elkaar de hersenpan inslaan (wat hier de hele dag gebeurt) vraagt ze mij wat ze daar nou aan moet doen. (Normaal zou ze haar zweep pakken en de kinderen slaan.....maar die heeft ze de hele dag nog niet aangeraakt) Ik zeg dat slaan verkeerd is (iets wat zij nooit kan zeggen omdat zij zelf slaat). Ja, zegt ze vervolgens, ik leer ze dat als ze geslagen worden ze terug moeten slaan! O.....KEE......Tegen zoveel onkunde kan ik bijna niet op....hier moet ik even over nadenken....En zo verloopt de rest van de dag.
Als ik thuis kom vertel ik meteen aan Martijn hoe mijn dag was geweest en hij vat het best goed samen door te zeggen.....Je hebt in ieder geval iets teweeg gebracht. Ik moet toegeven dat er iets gebeurd is en dat de juf iets probeert. Ik heb natuurlijk geen idee waar dit op uit gaat lopen, maar deze dag is eigenlijk al gewonnen (voor de kinderen....Er is niemand gezweept). Ik moet Martijn er wel even aan herinneren dat er vorige week ook twee incidenten zijn geweest met leerlingen die direct te maken hebben met het geweld op school. Dat ene jongetje uit de klas van Hessel dat niet naar school durfde omdat het gezweept zou worden en later heeft een kind tegen zijn ouders gezegd dat het zelfmoord wil plegen omdat het op school geslagen wordt. Ik hoop dat de leerkrachten deze voorvallen ook serieus nemen en echt iets willen veranderen op school.
Morgen vertel ik iets meer over het projectje wat ik in de klas wil opzetten!!!
Eenmaal thuis maar wat lekkers gemaakt.....rara....
Baka Bana!!!! Gebakken banaan! Mmmmmm
Nienke, wat ben ik trots op je! Je hebt de juiste houding/toon kunnen pakken. Maar wat zal dit een tijd kosten. Ik krijg het idee dat, zodra er vooruitgang wordt geboekt (en zij inziet en toe kan geven dat dit met de manier van aanpak heeft te maken) dit een verandering teweeg kan brengen. En ook al gaat het niet snel, ik vind echt dat je in deze ene dag al een behoorlijk verschil hebt kunnen maken. Haar onkunde komt door haar vragen aan jou duidelijk naar buiten, en eigenlijk is het triest dat zij niet beter kan weten door gebrek aan opleiding, ben ik bang. Maar zoals ik al schreef: zodra zij ziet dat het anders kan en dat het niet aan de kinderen ligt ben ik benieuwd of en hoe zij dit op zal pikken. Als je nou haar vertrouwen zou kunnen winnen scheelt dat allicht, maar ja, dan moet ook het hoofd van de school er nog achter staan, denk ik. Ik wens je veel wijsheid toe en ben apetrots op je!
BeantwoordenVerwijderenWat een verrassing!! In de avond bij een glaasje fris al een verhaal! Vraag me nu wel af wat ik zal gaan lezen tijdens de koffie morgen vroeg..... đ¤đ☕️
BeantwoordenVerwijderenJeetje Nienke wat knap hoe je hier mee om bent gegaan! En dat terwijl je nog zo'n last hebt van al je ontstekingen. En wauw, jij hebt behoorlijk wat teweeg gebracht daar! Het feit dat er over gesproken is en dat ze uiteindelijk echt oprecht aan je vraagt wat ze anders kan doen.... Ik geef je een staande ovatie! đđŊđđŊđđŊđđŊđđŊđđŊ Wwes trots op jezelf!! Ik was het al op je, en nu nog meer!
Lieverds ik ga slapen! Mocht ik me morgen bij de koffie enorm vervelen..... Typ ik gewoon nog een verhaaltje. đ
HÊ Broekmannetjes, geweldig gedaan hoor, op je stage. Wie loopt er ook alweer stage? De juf of jij...nou ja laat maar. Geniet van het avontuur en die bak bananen, mmmmm ik ruik ze al, ik proef ze al!!!!! Ben ik tijdens mijn vroege jeugd op de Antillen groot van geworden. Heeeeerlijk! Groetjes en ik kijk nu al uit naar het volgende verhaaltje.
BeantwoordenVerwijderenWow Nienke, wat ontzettend knap! Je hebt in ÊÊn van je eerste dagen op stage al verschil weten te maken! Ik wist natuurlijk dat je dit kon, maar je moet wel even een ingang zien te vinden, dat lijkt me heel moeilijk. Maar het is je gelukt! Alles zal nu heus nu soepeltjes gaan verlopen, maar deze dag heb je gewonnen en er komen er vast nog veel meer.
BeantwoordenVerwijderenZet em op! En die gebakken banaan, heerlijk!
Wat zijn jullie toch een gezin om trots op te zij :*