Op het matje.

En toen werd het dinsdag en stond het hoofd van de school ineens in mijn klas. Juf Nienke, hoe laat bent u klaar? Kunt u om 10:00 uur op mijn kantoor komen? Ok...is goed...zie ik u zo.
Natuurlijk had ik wel een vermoeden wat mij te wachten stond maar ik voelde me sterk. Ik stond voor honderd procent achter mijn brief en kon de vijand recht in de ogen kijken.

Zoals een goede Hollander betaamt stond ik 5 minuten voor 10 bij haar kantoor. En zoals een goede Surinamer betaamt kwam zij pas om 10 minuten over 10 aanlopen van haar huis naar haar kantoor. Komt u binnen en neemt u plaats. Ik wil u spreken over uw brief die u gestuurd hebt (kom maar op dacht ik). Ik heb er bewust niet op gereageerd omdat ik er even over moest nadenken...begon zij haar verhaal. Ik lachte vriendelijk en probeerde mij voor te bereiden op wat er komen zou....
Het is uw beslissing dat u uw kinderen van school haalt en aan uw mening kan ik niet komen. Wel heb ik met mijn collega's gesproken over wat u geweld noemt in uw brief. Ik vind geweld een groot woord, omdat het veelomvattend is. Ook heb ik met hen gesproken over het schreeuwen dat u ook geweld noemt. (Mijn hoofd maakt op dit moment overuren en mijn hartslag stijgt en stijgt, terwijl ik op een kleuterstoeltje aan de zijkant van het kantoortje zit. Ik voel me klein doordat mijn knieen op ooghoogte zitten en doordat het hoofd mij toespreekt op een toon waarop ik elk moment een agent binnen verwacht die mij geboeid mee gaat nemen naar Paramaribo...maar ik voel mij tegelijkertijd ook sterk want ik weet dat ik de wet achter mij heb. Ik heb deze wet niet bedacht en ook niet gezegd dat zij zich aan deze wet dienen te houden...) Dette vervolgt haar toespraak; En juffrouw Nienke, u heeft gelijk. Wij mogen hier in Suriname kinderen niet meer slaan in de klas. Maar u moet weten dat het hier geen Nederland is en dat u in een andere cultuur bent. Wij zijn hier in Suriname gewend om kinderen die niet luisteren een tik of een tikje te geven. Dan zorg je ervoor dat de kinderen weer opletten. Ik vraag u juffrouw Nienke, als ik u nu een klas geef tot 13:00 uur vanmiddag wat u dan anders gaat doen? Wat gaat u mij dan laten zien als u de kinderen niet gaat slaan of naar ze gaat schreeuwen? Wat gaat u doen als ze niet luisteren? En toen was ze stil en keek mij aan. Voor ik haar kantoortje binnen was gelopen had ik mij voorgenomen om mij niet te gaan verdedigen en al helemaal niks te gaan zeggen over hoe het beter moest. Ik voel me daar niet de juiste persoon voor en het is ook niet mijn bedoeling om ze hier eens even te vertellen wat ze fout doen en hoe het wel moet. Maar nu ik hier zat merkte ik ineens dat hoe mijn stagementor op mij had gereageerd en hoe het hoofd nu iets aan mij vraagt dat ze eigenlijk om hulp verlegen zitten. Ze hebben werkelijk geen idee hoe zij moeten werken wanneer hun de macht ontnomen wordt.

Ik besloot te beginnen met te zeggen dat ik heel goed besef dat ik in een andere cultuur ben en dat ik mij moet aanpassen. Dat ik niet hier ben om te oordelen of te veroordelen. Maar dat ik wel heb gemerkt dat er veel geweld plaatsvindt in de klas wat verboden is en dat voor mijn Hollandse kinderen schadelijk is. Dat ik niet heb gezegd dat de leerkrachten hier niet goed zijn, maarrrrrr........dat er een alternatief gevonden moet worden voor het slaan en straffen van de leerlingen. Het hoofd probeerde mij nog te overtuigen dat alle kinderen in Suriname geslagen worden door hun ouders en dat dat dus aan moet sluiten met school. Toen kon ik het toch niet laten om in de verdediging te schieten voor de kinderen in Suriname. Ik vroeg haar of zij ook op school geslagen werd. Tuurlijk! Was haar reactie. Ik vroeg haar hoe zij dit vond. En toen ging zij los. Ik vond dat goed. Het heeft mij geholpen en niet geschaad...kijk maar waar ik nu zit. Wanneer kinderen niet luisteren kan een tik ze helpen beter te luisteren. Wanneer twee kinderen elkaar slaan kan een tik van een volwassene ze uit hun ruzie trekken en kun je ze zeggen dat zij niet mogen slaan.
En toen heb ik haar gezegd dat uit pedagogisch onderzoek is gebleken dat kinderen het beste leren van een goed voorbeeld. Wanneer je als volwassenen een kind slaat en vervolgens zegt dat hij niet mag slaan zal een kind leren dat slaan wel degelijk werkt omdat een volwassene dat ook gebruikt. Het hoofd viel mij hier in de reden en zei dat ik een volwassene niet mocht gaan vergelijken met een kind. Wanneer een volwassene een kind een tik geeft kan hij best zeggen dat een kind niet mag slaan omdat een kind en een volwassene niet gelijk zijn. Gelukkig kon ik toen met een goed tegenargument komen zonder in een ingewikkelde discussie te belanden; Een kind kan alleen iets goeds leren van een goed voorbeeld. En door een slecht voorbeeld zal een kind geen alternatieven leren of kennen. Alleen een volwassene leert een kind dat geweld een manier van omgang is of een oplossing en alleen een volwassene kan een kind alternatieve leren voor geweld. Een kind dat alternatieven aangeboden krijgt voor geweld zal deze ook gebruiken. Daarom moet een volwassene altijd een voorbeeld zijn en een goed voorbeeld geven waardoor kinderen alternatieven leren.
Het hoofd was even stil en besefte toen dat haar incompetente gedrag tekort schoot op het gebied van alternatieven. Haar volgende vraag gaf dat ook aan en ik zag deze vraag van mijlenver aankomen. Wat moeten wij dan doen als de kinderen niet luisteren..........
.....En toen zat ik klem. Dit wilde ik niet. Ik wilde niet dat iedereen nu naar mij zou wijzen en zeggen....nou.....kom maar met de oplossing!
Maar ik had dit wel teweeg gebracht. Eigenlijk zeggen mijn stagementor en het hoofd van de school dat zij alleen met behulp van macht en geweld kunnen werken. Ik had mij al verbaasd over de opleiding hier en zocht daar nu ook een oplossing naar het hoofd. Ik vroeg haar hoe zij dat leren op de opleiding. Leren jullie daar geen alternatieven voor geweld? Zij probeerde mij toen uit te leggen dat het geweld hier zo is ingeburgerd op scholen en thuis dat er op de opleiding helemaal niet wordt gesproken over wel of niet slaan. Het is gewoon geen onderwerp. Opnieuw vroeg zij mij om te vertellen hoe zij dan de kinderen konden laten luisteren. Ik dacht koortsachtig na en vond ook dat ze in zekere zin wel gelijk had. Ik had haar even in een brief verteld dat het slaan en geweld in de klas verboden is en vervolgens hen met de handen op de rug gebonden overboord gegooid (in hun ogen dan he?!). Mijn hoofd zei dat ik dat nooit in een paar zinnen kon samenvatten en dat er helemaal terug gegaan dient te worden naar de basis van opvoeding en didactiek maar dat zij daar nu bar weinig aan hebben. Het enige wat ik kon bedenken als basisstap was: Positiviteit, Complimenteren en benoemen wat goed gaat en negatief gedrag negeren. Het hoofd heeft deze drie termen opgeschreven. En ik mocht gaan.

Later, zittend in het kleine paradijs, vertellend aan mijn man over deze trieste ontwikkeling voelde ik een boosheid opborrelen naar de overheid. Zij hebben besloten, geheel terecht, dat slaan niet meer mag maar schieten op alle fronten tekort met het bieden van alternatieven, een goede opleiding voor studenten en hulp voor leerkrachten die zich willen houden aan deze wet. Ik ben nog even op zoektocht gegaan bij het Minov en inderdaad er is niks voor leerkrachten wat ze kan helpen om geweld uit de klas te slaan (WHAHAHAH.....vinden jullie mij ook zo grappig???). Heeeel misschien moet ik er toch maar mijn taak van maken om de leerkrachten te helpen met het vinden van alternatieven!!!

Hessel is samen met Tijn hout aan het halen in de jungle!

Zonsondergang!!!!